Ik heb er een tijdje over gedaan voor ik haar kon waarderen. In eerste instantie zag ik alleen maar de oneindige herhaling van de dubbele bandjes en zwarte BH's. Ik vond het teveel van hetzelfde, een truukje. Maar na 15 jaar observeren en haar uitleg te hebben gelezen over haar passie en verbondenheid met zwart(ze kon zich in het begin niet veroorloven veel kleuren in te kopen en dus koos ze om in 1 kleur een grote voorraad te kopen; dat werd zwart.)
begon ik haar te waarderen. En na het zien van haar AIFW show weet ik waarom.
Omdat haar modellen geen skinny bitches zijn. (Jawel dit is absoluut een goede reden.)
Omdat zij ook aanvoelt dat Plaids & Tartans er weer helemaal aan zitten te komen.
Omdat haar modellen wel geil zijn met snor, en wij stervelingen van het vrouwelijke soort niet.
Omdat zij zichzelf als ster presenteert. Iets wat in Nederland vaak averechts werkt maar bij eigenwijze Marlies Dekkers niet.
Omdat je niet zomaar iedere foto van haar mag publiceren als die niet in haar concept past. Ik heb ooit gelezen dat een journalist tijdens een interview een foto wilde maken waarop Marlies zich verzette en zei dat ze een foto zou mailen om bij het interview te plaatsen.
Omdat haar shows een internationaal karakter hebben (Goed, was wel erg Galliano, maar een beetje inspiratie daar is niets mis mee, ze weet tenminste wat er internationaal gebeurt.)
Omdat zij wars lijkt van vriendjes politiek in de Nederlands modescene.
Omdat ze weer terug is op de AIFW. Wij hebben haar daar nodig.
Omdat zij gewoon kei hard werkt om iets te bereiken.
Omdat zij voor iedere borst een goed model heeft in plaats van de standaard modellen. Laat je wel adviseren!! Mijn zus kocht er 1 op eigen houtje en dat was minder succesvol.
Omdat zij vindt dat op de achterkant ook mensen wonen en de billen dus ook gezien mogen worden.
Omdat haar bizarre winter 2007 photoshoot je toch wat onzeker maakt bij de dokter
Omdat zij toen ze haar droom in rook op zag gaan nog eens harder ging werken.
Omdat het aantal awards niet meer bij te houden is, en omdat het daardoor lijkt dat het vanzelf is gegaan.
Omdat ze ondanks haar independent woman attitude zich toch "I'm gonna make you a star" laat zeggen.
Omdat iedere Hollandse deerne sexy kan zijn.
Omdat ze een winkel in Parijs heeft.
Omdat Milaan, London, Dubai, Tokyo, St Petersburg, Rome, Moscow, Shanghai, New York en Los Angeles de volgenden op haar lijstje zijn. Think BIG!
Omdat haar lipgloss ook in de plooien van haar mond gaat zitten ook al heeft ze net een uur bij visagie gezeten. Getuige het interview met Rick Felderhof. (Konden ze niet even time-outen?)
Omdat je tijdens haar show het gevoel hebt dat je naar lingerie kijkt die je ook voor jezelf zou dragen in plaats van voor het mannelijk oog (op zijn tijd ook wel eens handig overigens.)
Omdat zij de celebrities wel naar Nederland krijgt.
Omdat; Celebs adore her stuff. "Feminine and sexy… feminine and sexy" Aldus Kelly Rowland.
Omdat haar woorden net zo klinken als die van ons. GEWOON.
Omdat ze een dromer is en een vechter tegelijk.
Omdat ik ook al gek was van jarretels toen ik 7 was.
Omdat ze al op de middelbare school vocht om hogerop te komen, maar wel onderaan begon.
Omdat ze ondanks onbegrip toch voor haar droom koos.
Maar het meest belangrijke wat mij over de streep kreeg;
Omdat mijn tieten na de aankoop van een Marlies Dekkers BH wel blijven zitten.
Pauline
maandag 28 januari 2008
dinsdag 22 januari 2008
Thema: Thema’s
Vandaag gaan we het hebben over de tv-stylistes en hun jargon. Je hoort het wel eens. Wel eens te vaak eigenlijk, de termen waar stylistes mee gooien op tv.
Je weet wel die stylistes uit klusprogramma’s die dan zeggen dat deze sfeer perfect aansluit bij het nieuwe voorjaarsthema, wat was het afgelopen zondag ook al weer? Casual Chique? Met een Gooisch accent struikelen de woorden dan over de lippen van de styliste. Een cursusje en een mediatraininkje verder en hopla, ze kunnen ons vertellen dat het nieuwe interieur dat ze voor je verzonnen heeft past binnen het thema Arabian Gold, of iets in that ghost. Ze doen het overkomen alsof het geheime, profetische informatie is uit de interieurwereld en dat het zo besloten is van hoger hand.
Maar lieve dames en heren, dat is niet echt zo hoor. Het is niet zo dat een organisatie wereldwijd thema’s verzint, of dat iedereen het überhaupt over dezelfde thema’s heeft. Ik hoop niet dat iemand dat ook daadwerkelijk dacht. Neen, bijvoorbeeld bij het vreselijk saaie programma “Vrienden houden huis” betaalt de sponsor, het CBW waarschijnlijk, een styliste om een sfeer te verzinnen met alle producten van de sponsoren bij elkaar. En dan proppen ze die allemaal in de metamorfose. En passant bezoeken ze ook nog even de sponsor op internet en zeggen bij iedere winkel die ze zogenaamd spontaan een bezoekje brengen dat het erg belangrijk is dat een bedrijf bij het CBW is aangesloten want blahdieblahdieblah.
Natuurlijk zitten er bij de sponsoren ook echte topstylistes die de wereld over gaan op zoek naar wat ‘het’ worden gaat. Professionals die nadenken over de behoeftes van de consument. Die stylistes zullen we niet leren kennen, want die lullen niet zo lekker waarschijnlijk.
Wat is nu mijn probleem? Het zijn toch ook vaak leuke thema’s? De sfeer die het oproept is toch soms ook best inspirerend voor je eigen interieur nietwaar? Toch zit het me niet lekker. Mijn probleem is dat ze het toneelstukje opvoeren en wij het niet geloven, maar er tóch mee doorgaan. Dus iedereen weet dat je bent ingefluisterd door de sponsor, en dat je niet overtuigend bent. Als ik dat werk zou doen, zo ik me een beetje gegeneerd voelen dat ik zo’n verhaal op moest hangen denk ik. Waarom moet het op deze manier?
Kijk, ik ben het zelf natuurlijk ook, “stijliste”, en ik praat met mijn collega’s ook een jargon dat ik liever niet naar buiten wil brengen. In die taal praat ik niet met de buurman in het dorp waar ik ben opgegroeid. Maar een sfeer drukt zich soms moeilijk uit in woorden. Laatst nog werkten we aan een collectie met een retro-gevoel. En dan beland je al snel in de termen en associaties die in het oor van een agrariër waarschijnlijk erg vervelend klinken. Zo kwam het, dat toen een collega de sfeer van een witte bloemen jurk met grote open vleermuismouwen omschreef als:”Greek-Meets-70s-Bright-Floral-Garden-Feel “ mijn andere collega spontaan “Forever and Ever” van Demis Roussos begon te zingen met een dramatische tenorachtige stem. Even waren we het nederlands-engels gebral zat, en ons thema werd het Demis-Roussos-Bloementoga-Met-Grote-Bril-Thema.
Nu wil ik voorstellen dat het interieur er de komende tijd uit gaat zien als het thema: “Anything-Goes-Meets-Your-Own-Personality-Meets-Your-Favourite-Colours-Meets-A-Little-Input-By-Your-Boyfriend-Meets-The-Size-Of-Your-Salary.
Ik denk dat je daar voorlopig wel mee uit de voeten kunt, en dan is het nu weer aan de sponsors om erachter te komen wat dat is.
Pauline
Je weet wel die stylistes uit klusprogramma’s die dan zeggen dat deze sfeer perfect aansluit bij het nieuwe voorjaarsthema, wat was het afgelopen zondag ook al weer? Casual Chique? Met een Gooisch accent struikelen de woorden dan over de lippen van de styliste. Een cursusje en een mediatraininkje verder en hopla, ze kunnen ons vertellen dat het nieuwe interieur dat ze voor je verzonnen heeft past binnen het thema Arabian Gold, of iets in that ghost. Ze doen het overkomen alsof het geheime, profetische informatie is uit de interieurwereld en dat het zo besloten is van hoger hand.
Maar lieve dames en heren, dat is niet echt zo hoor. Het is niet zo dat een organisatie wereldwijd thema’s verzint, of dat iedereen het überhaupt over dezelfde thema’s heeft. Ik hoop niet dat iemand dat ook daadwerkelijk dacht. Neen, bijvoorbeeld bij het vreselijk saaie programma “Vrienden houden huis” betaalt de sponsor, het CBW waarschijnlijk, een styliste om een sfeer te verzinnen met alle producten van de sponsoren bij elkaar. En dan proppen ze die allemaal in de metamorfose. En passant bezoeken ze ook nog even de sponsor op internet en zeggen bij iedere winkel die ze zogenaamd spontaan een bezoekje brengen dat het erg belangrijk is dat een bedrijf bij het CBW is aangesloten want blahdieblahdieblah.
Natuurlijk zitten er bij de sponsoren ook echte topstylistes die de wereld over gaan op zoek naar wat ‘het’ worden gaat. Professionals die nadenken over de behoeftes van de consument. Die stylistes zullen we niet leren kennen, want die lullen niet zo lekker waarschijnlijk.
Wat is nu mijn probleem? Het zijn toch ook vaak leuke thema’s? De sfeer die het oproept is toch soms ook best inspirerend voor je eigen interieur nietwaar? Toch zit het me niet lekker. Mijn probleem is dat ze het toneelstukje opvoeren en wij het niet geloven, maar er tóch mee doorgaan. Dus iedereen weet dat je bent ingefluisterd door de sponsor, en dat je niet overtuigend bent. Als ik dat werk zou doen, zo ik me een beetje gegeneerd voelen dat ik zo’n verhaal op moest hangen denk ik. Waarom moet het op deze manier?
Kijk, ik ben het zelf natuurlijk ook, “stijliste”, en ik praat met mijn collega’s ook een jargon dat ik liever niet naar buiten wil brengen. In die taal praat ik niet met de buurman in het dorp waar ik ben opgegroeid. Maar een sfeer drukt zich soms moeilijk uit in woorden. Laatst nog werkten we aan een collectie met een retro-gevoel. En dan beland je al snel in de termen en associaties die in het oor van een agrariër waarschijnlijk erg vervelend klinken. Zo kwam het, dat toen een collega de sfeer van een witte bloemen jurk met grote open vleermuismouwen omschreef als:”Greek-Meets-70s-Bright-Floral-Garden-Feel “ mijn andere collega spontaan “Forever and Ever” van Demis Roussos begon te zingen met een dramatische tenorachtige stem. Even waren we het nederlands-engels gebral zat, en ons thema werd het Demis-Roussos-Bloementoga-Met-Grote-Bril-Thema.
Nu wil ik voorstellen dat het interieur er de komende tijd uit gaat zien als het thema: “Anything-Goes-Meets-Your-Own-Personality-Meets-Your-Favourite-Colours-Meets-A-Little-Input-By-Your-Boyfriend-Meets-The-Size-Of-Your-Salary.
Ik denk dat je daar voorlopig wel mee uit de voeten kunt, en dan is het nu weer aan de sponsors om erachter te komen wat dat is.
Pauline
zondag 13 januari 2008
Relnicht of Ouwe Zeur?
Leuk leuk leuk! Ik heb ‘m weer gelezen The Ten Worst Dressed Women van Richard Blackwell. Heel interessant vind ik het. En dit jaar op het eerste oog verrassend, op het tweede misschien minder…
Ieder jaar sinds de sixties blaft Mr Blackwell, zoals hij graag genoemd wordt, een lijst met slecht geklede en een lijst met goed geklede vrouwen(en soms zelfs mannen) op. Kort samengevat gaat het hier tegenwoordig om vrouwen die hun benen wel en vrouwen die hun benen niet bij elkaar kunnen houden, in de ogen van Mr Blackwell welteverstaan. Het zijn tegenwoordig meestal de nette dames versus de losbollen. En ja 9 van de 10 keer heeft hij een goed punt. Natuurlijk moet er iemand opstaan die zegt dat je string niet zichtbaar hoeft te zijn voor het grote publiek. Maar is het niet een beetje een open deur?
Vroeger was er geen fashion police, en iedereen was truttig en aardig. Er moest eens wat pit in komen. Dit was de tijd dat Richard Blackwell het aandurfde om Queen Elizabeth op de lijst te zetten. Hij was ontwerper en rebel en mensen luisterden naar hem. Ook was er volgens hem leven na maat 44, en zijn ontwerpen kon je dus ook dragen als je een maatje meer had. Tot hier een uniek persoon en alleen maar goeds.
Aan de ene kant lijkt het alsof hij onafhankelijk en rechtvaardig is, en iedereen gelijke kansen geeft. Hij kijkt niet naar wie met wie uithangt en waar het meest te halen valt. Hij is hard en meedogenloos. Een maagd wordt het niet vergeven ook maar éénmaal wijdbeens zonder heupslip de limo ingestapt te zijn.
Maar Dick is zelf ontwerper geweest, zijn cliëntèle kwam er niet op te staan! En hebben wij niet juist waardering voor de antiheld? Ik noem een Amy Winehouse die zelf het walgelijkste kapsel uitzoekt en zich in een van haar bezopen buien vast de tyfus lacht om het feit dat Karl Lagerfeld haar zijn nieuwe muze noemt. Dat is toch ook stijl?
Kijk onzen’Vic die dit jaar boven aan staat, is er al lang en breed door heen gehaald, door iedereen. Ze heeft ook al eens eerder Richard’s lamaspuug over zich heen gehad.
En met al die anderen die op haar afgeven sinds dat moment is Mr Blackwell’s gal vast snel vergeten. (Afgelopen jaar zei een Radiopresentator in een interview met posh nog:” 'Everybody knows they’re fake, Victoria, just admit it – we don’t have a problem with them. Seriously, you go jogging without a bra and they don’t move.' Waarop Posh antwoordde:” I don’t go jogging.” )
Gezien Victoria’s enorme budget zou het toch niet moeilijk zijn om mooie kleding te vinden.
Maar varieer dan eens! Variëren kun je leren. En met veel geld heel makkelijk. Zou het niet heerlijk zijn om een paar telefoontjes te plegen en dan een complete nieuwe garderobe te hebben. Nou, zij kan het, maar ze doet het niet. En die starre” I’m mysterious-I’m mysterious-I’m mysterious-blik gaat ook vervelen. Dus ergens wel een puntje Dickie Blackwell! Maar is het niet een beetje de po(o)t verwijt de ketel?
Na een rondje googlen snap ik het helemaal. Ik typ filth on Mr. Blackwell, en kan niets vinden. Deze man maakt zich schuldig aan saaiheid. Er is geen foto te zien waar zijn haar er niet hetzelfde eruit ziet, en altijd maar in pak. Dit is de tijd waarin alles kan, iedereen vrij is zijn eigen stijl te verzinnen. Doe gek, al ben je bejaard! Maar DICK Blackwell draagt nog steeds die Lee Towers bril met getinte glazen. De wereld volgens Blackwell is een saaie. Ik denk dat hij niet alleen geschiedenis heeft geschreven, ik denk dat hij nu zelf geschiedenis is.
Pauline
Ieder jaar sinds de sixties blaft Mr Blackwell, zoals hij graag genoemd wordt, een lijst met slecht geklede en een lijst met goed geklede vrouwen(en soms zelfs mannen) op. Kort samengevat gaat het hier tegenwoordig om vrouwen die hun benen wel en vrouwen die hun benen niet bij elkaar kunnen houden, in de ogen van Mr Blackwell welteverstaan. Het zijn tegenwoordig meestal de nette dames versus de losbollen. En ja 9 van de 10 keer heeft hij een goed punt. Natuurlijk moet er iemand opstaan die zegt dat je string niet zichtbaar hoeft te zijn voor het grote publiek. Maar is het niet een beetje een open deur?
Vroeger was er geen fashion police, en iedereen was truttig en aardig. Er moest eens wat pit in komen. Dit was de tijd dat Richard Blackwell het aandurfde om Queen Elizabeth op de lijst te zetten. Hij was ontwerper en rebel en mensen luisterden naar hem. Ook was er volgens hem leven na maat 44, en zijn ontwerpen kon je dus ook dragen als je een maatje meer had. Tot hier een uniek persoon en alleen maar goeds.
Aan de ene kant lijkt het alsof hij onafhankelijk en rechtvaardig is, en iedereen gelijke kansen geeft. Hij kijkt niet naar wie met wie uithangt en waar het meest te halen valt. Hij is hard en meedogenloos. Een maagd wordt het niet vergeven ook maar éénmaal wijdbeens zonder heupslip de limo ingestapt te zijn.
Maar Dick is zelf ontwerper geweest, zijn cliëntèle kwam er niet op te staan! En hebben wij niet juist waardering voor de antiheld? Ik noem een Amy Winehouse die zelf het walgelijkste kapsel uitzoekt en zich in een van haar bezopen buien vast de tyfus lacht om het feit dat Karl Lagerfeld haar zijn nieuwe muze noemt. Dat is toch ook stijl?
Kijk onzen’Vic die dit jaar boven aan staat, is er al lang en breed door heen gehaald, door iedereen. Ze heeft ook al eens eerder Richard’s lamaspuug over zich heen gehad.
En met al die anderen die op haar afgeven sinds dat moment is Mr Blackwell’s gal vast snel vergeten. (Afgelopen jaar zei een Radiopresentator in een interview met posh nog:” 'Everybody knows they’re fake, Victoria, just admit it – we don’t have a problem with them. Seriously, you go jogging without a bra and they don’t move.' Waarop Posh antwoordde:” I don’t go jogging.” )
Gezien Victoria’s enorme budget zou het toch niet moeilijk zijn om mooie kleding te vinden.
Maar varieer dan eens! Variëren kun je leren. En met veel geld heel makkelijk. Zou het niet heerlijk zijn om een paar telefoontjes te plegen en dan een complete nieuwe garderobe te hebben. Nou, zij kan het, maar ze doet het niet. En die starre” I’m mysterious-I’m mysterious-I’m mysterious-blik gaat ook vervelen. Dus ergens wel een puntje Dickie Blackwell! Maar is het niet een beetje de po(o)t verwijt de ketel?
Na een rondje googlen snap ik het helemaal. Ik typ filth on Mr. Blackwell, en kan niets vinden. Deze man maakt zich schuldig aan saaiheid. Er is geen foto te zien waar zijn haar er niet hetzelfde eruit ziet, en altijd maar in pak. Dit is de tijd waarin alles kan, iedereen vrij is zijn eigen stijl te verzinnen. Doe gek, al ben je bejaard! Maar DICK Blackwell draagt nog steeds die Lee Towers bril met getinte glazen. De wereld volgens Blackwell is een saaie. Ik denk dat hij niet alleen geschiedenis heeft geschreven, ik denk dat hij nu zelf geschiedenis is.
Pauline
Abonneren op:
Posts (Atom)
