donderdag 2 oktober 2008

BH jacht


Alweer een hele poos terug vond ik dat al mijn BH's versleten waren en nam ik me voor nu eens een goed passende BH te kopen, in plaats van een leuke goedkope die voor geen meter ondersteunt of een fraaie balconnet waar mijn borsten aan het eind van de dag overheen kijken. Ik zou me goed laten adviseren en een goede dure BH kopen waar mijn cup D borsten zouden voelen als veertjes zo licht. Met de verkoopster aan de hand in een luxe speciaalzaak zocht ik een droomsetje uit.
Ze hadden mij in bescherming moeten nemen tegen mijzelf toen ik de balconnet BH koos. De balconnet, ik vind 'm goddelijk, maar bij mij werkt ie niet. In de paskamer wilden mijn borsten al van het balkon springen, maar de verkoopster die mijn ongelukkige tieten kwam bekijken verzekerde dat het even wennen was, maar dat ze er echt niet uit zouden vallen. Blijkbaar zijn de mijne erg ondeugend want ze doen het toch. Nu ben ik 30, heb al zo'n 18 jaar borsten ( ja ik was er vroeg bij) en nu kan ik zeggen dat ik wijzer ben dan menig BH verkoopster.

De BH verkoopster houdt zich namelijk aan 2 dingen: de omtrek onder de borst, en de omtrek gemeten op de borst, ter hoogte van het zogeheten bustepunt.
Nou is het bij goed meten al een hele klus om hier de juiste maten uit te krijgen, bij fout meten is het helemaal ellende. Namelijk, meet je met of zonder BH? Met zeggen ze dan, maar als je een slechte BH aan hebt dan zijn je gegevens al niet meer betrouwbaar. De borst heeft zich dan al in een vrije val gestort en dan kom je op een te lage waarde uit. De dames BH verkoopsters hebben daar veelal geen indrukwekkend antwoord op. Trek voor het meten een goede BH aan. Je moet dus eerst een goede BH hebben, om vervolgens een goede BH te VINDEN. Dat is net zoiets als dat je met veel geld, veel geld kunt verdienen, maar zonder geld heb je ook niet snel veel geld.

Iedereen vergeet dat de plaatsing van je borsten op je lichaam(die van mij beginnen onder mijn arm ongeveer), de valling, welke kant ze op kijken en de afstand tussen de borsten een enorm grote rol spelen bij het vinden van een goede BH. Voor sommigen is het nou eenmaal vervelend, maar zij moeten een bedekkende BH hebben. Of voor anderen is een simpele BH misschien niet zo'n goed idee voor de schouders, en moeten ze een BH met een lijfje eraan.
Ik heb ook altijd gedroomd van het effect van een push up BH. Maar mijn borsten laten zich niet wegdrukken met als gevolg dat de kussentjes buiten de contouren van mijn lichaam worden gedrukt wat voor een onnatuurlijk brede borst zorgt.
Ik ben druk bezig met het uitzoeken van enige logica in het geheel, maar dat valt niet mee. Ik heb het geloof dat iedere borst op de juiste hoogte of hoger moet kunnen zitten. Mijn levenslessen kan ik wel delen, misschien dat ik iemand ermee help.

-Neem nooit rekkende bandjes. Of in elk geval met MINIMALE rek. Vroegah maakten ze de bandjes van stof, dan zakte er niemand weg hoor. Perky tits was het resultaat.
-Denk je dat je de rek nodig hebt omdat je grote borsten hebt en anders eindigt met diepe striemen? Neem eens een BH met lijfje en baleinen, dan wordt het gewicht van je borst verdeeld over de bandjes en het lijfje wat dan wel lekker strak moet zitten. Let wel; LEKKER strak, niet beklemmend strak.
-Als je voor elastische bandjes kiest, zet het elastiek dan bij voorkeur vast met een stevige steek. Dit is sowieso een gouden tip.
-Denk je dat je 80C bent, pas voor de gein eens 75D. Een behoorlijk percentage van de vrouwen die dat zal doen, zal vanaf dat moment 75D hebben. Dat geldt ook voor 90C, pas voor de gein eens 85D. Dus een omtrekmaat kleiner en een cup groter.
-Bij het passen moet je de BH altijd op het grootste haakje passen. Elastiek rekt uit, en best snel ook, dan heb je altijd die andere strakkere haakjes nog.
-En dan is er nog altijd de spring- en schudbeweging die je MOET maken. Ondersteboven hangen en tegelijkertijd schudden, die hoort er ook bij. Of nog beter, de handstand en dan schudden.
Als je BH de handstand met schudden overleeft zou ik er gelijk 100 kopen, want zo een vind je nergens meer. Met een gemiddelde levernsverwachting van 81 jaar, en 2.3 BH's per jaar, kom je dan een heel eind.

Pauline

Permanente staat van Verbazing.



Meisjes met opgetekende wenkbrauwen. Meisjes, meisjes toch. Ik snap niet dat ik jullie nog zie. Ik snapte de combinatie rossig haar met bruine brauwen of blond haar donker bruine brauwen of zwart haar met oranje brauwen sowieso al niet, maar dat ik nog steeds de getatoeëerde vegen boven jullie ogen zie dat kan ik simpelweg niet begrijpen. Vol ongeloof kijk ik naar jullie wenkbrauwen. De wenkbrauwen verkeren net als ik, in permanente staat van verbazing.

Achter de kassa, bij de kapper, (onvoorstelbaar; meiden die zichzelf dus de hele dag in de spiegel zien) in de winkel, ik kom ze nog steeds tegen. Aan al die meiden zou ik willen vragen, als je een foto van de periode voor je wenkbrauwverdelger werd ziet, en je je verbaast over de overvloedige haartjes die als pampasgras boven je ogen hangen, zie je dan niet dat je door echte wenkbrauwen er juist jonger uit ziet? Die wildgroei had gewoon wat onderhoud nodig om een mooi bijgeharkt gazonnetje te worden. Geen uitroeiing!

Het is een uit de hand gelopen trend. Een uit de hand gelopen en inmiddels achterhaalde trend wel te verstaan. Dames die zich aangesproken voelen; kijk naar jezelf en dan naar Hilary Rhoda. Zie hoe de kleur wenkbrauwen overeenkomt met de kleur haar. Nieuw potje verf daar? Dan ook een nieuw potloodje voor je wenkbrauwen.

Eigenlijk snap ik het ook niet op praktisch gebied. Ik ben een luie opmaakster en ben met wat mascara, een kleurtje op mijn ogen en een lijntje wel klaar in die regio. Ok ik pluk de bossen boven mijn oog in vorm, maar het zijn nog steeds mijn vorm wenkbrauwen, mijn haartjes. Met een feestje of als ik op stap ga dan kleur ik ze met een potloodje soms nog wat bij omdat de MAC make-up artist dat bij Macy's me aangeraden had, maar dan heb ik het ook wel van een deskundige dacht ik zo. Begrijp me niet verkeerd. Ik houd van mooie gevormde glooiende wenkbrauwen als ieder ander, en manipuleren mag best. Maar als je inkleurde vlakken boven je ogen hebt, in plaats van geaccentueerde natuurlijke wenkbrauwen, moet je toch maar even wakker worden. Dit is 2008 en niet 1989. Denk Monet, en niet Mondriaan.

Zijn vrouwen grappig?

Een tijdje geleden kwam ik dit artikel tegen. http://www.vanityfair.com/culture/features/2008/04/funnygirls200804
Het gaat over de vraag die je wel eens voorbij hoort komen. Zijn vrouwen grappig? Ik lees:"The humor of women has been a sensitive topic ever since the first one cracked a joke. (In Genesis, Sarah, pregnant long past her childbearing years, says her son is named Isaac, Hebrew for "laughter," because it's funny she would have a child at her age.) "

Ik ga op zoek naar vrouwen die grappig zijn. En dan bedoel ik niet zoals Sara Kroos zogenaamd grappig is. Het veelvuldig grijpen naar je tieten en dan het BNN publiek aan het lachen maken. Nee, ECHT grappig.

De eerste keer dat ik tegen deze vraagstelling aanliep was in de tijd dat ik als plattelandstiener op vakantieavonden in een bierkeet hing met nog een hoop overwegend mannelijke tieners. Het was daar dat de heren mij vertelden dat vrouwen niet grappig waren. Iets wat mijn ervaring inmiddels wel tegenspreekt.

Na het lezen van het artikel in Vanity Fair gooide ik het eens op de stylingafdeling van mijn ex-werkgever, allemaal vrouwen. We hadden regelmatig erge lol onder elkaar, voornamelijk aangesticht door mijn collega Annelies en ik, waardoor wij al enkele malen van hogerhand op onze vingers zijn getikt. Er is een voorzet van iemand en de rest doet er om beurten een schepje bovenop en dat ging lekker. Totdat één vrouwelijke collega in het bijzonder iets zegt wat niet grappig is en ook vaak niet eens van toepassing. En dan lachen we omdat het beleefd is om te lachen om iemands grap maar de lol is ook à la minute voorbij. Niets in deze collega zegt haar dat de grap geen grap is en dat we lachen uit beleefdheid, en ach het was toch tijd weer wat te tekenen dan wel ontwerpen. Ik vroeg deze vrouwen of zij zelf vrouwen grappig vonden. Nee zeiden zij bijna allemaal. Ik stond perplex. Ik vond op die ene uitzondering na, hen wel erg grappig. "En Paul dan?" vroeg ik aan Annelies " Vindt hij niet dat hij met jou kan lachen?" Ik vind Annelies namelijk hi-la-risch. "Nee Paul vindt wel dat hij met mij kan lachen, dat wil zeggen, hij vindt het leuk dat ik lach als hij een grap maakt, maar om mijn grappen lacht hij niet." Wat een gebrek dacht ik. Maar misschien heb ik het wel mis. Misschien willen mannen en vrouwen niet dat vrouwen grappig zijn.

Vraag je het een man dan zegt hij waarschijnlijk dat je met een vrouw moet kunnen lachen. Maar bedoelen ze dan wat Paul vindt of dat ze ook echt grappen moet maken? In de bierkeet giechelde ik graag om de grappen van de mannen, maar ik maakte er zelf veel minder. Ik durfde dat niet. En als ik er dan een maakte was die natuurlijk net op het randje en dan bulderden de jongens "OOOOOH!" om mijn grap en kreeg ik alsnog een rood hoofd. Maar lachen deden ze. Ik kan geen grap vertellen, maar wel af en toe een opmerking plaatsen. Ik durf het simpelweg niet omdat mensen het niet verwachten, en dan komt de grap er scheef uit. Mannen lijken dat altijd te kunnen. Ik denk zelf dat het een zelfvertrouwen kwestie is. Voor vrouwen is het niet geaccepteerd op de een of andere manier, daarom durven we niet. Grappig is niet sexy. En dat moet een vrouw ook zijn. Grappig in een man is wel sexy.

Noem één bekende vrouw die enorm grappig is, en ook echt sexy. Sexy of grappig, ik ben bang dat wij vrouwen een keuze moeten maken. Ik weet wel wat ik heb besloten. Grappige vrouwen who needs 'em?

Sexisme in alledaags gebruik

Sexisme in alledaags gebruik
Terwijl om mij heen de auto's in de straat vertrekken naar zonnige oorden met een volgestouwd paradijsje aan hun trekhaak, bevind ik me nog in een half-af-huis, en dat irriteert me. De sfeer in ons huis is niet veel anders dan op de camping. Af en toe blaast de wind langs het zeiltje in de tuin dat tussen onze tuin en die van de buren hangt, in het midden van de woonkamer hangt nog een peertje die ongeveer hetzelfde ongezellige licht verspreid als de lantaarnpaal buiten de tent. Gelukkig hebben wij sanitaire voorzieningen met alleen ónze bacteriën, en daar is wel wat voor te zeggen. Maar er is nog genoeg te klussen. Naar de bouwmarkt dan!
En voor de zoveelste keer toorts ik naar de woonboulevard waar onze vrienden van de bouwmarkt zitten. Op de sanitair-afdeling vragen ze me inmiddels al of het huis nu dan wel af is. "Bijna!" zeg ik glimlachend balend. Ik overweeg ze uit te nodigen voor onze housewarming, we hebben een warme band samen.
Ik heb nog wat hout nodig, een borstel voor op de boormachine, plamuurmiddel en zandcement. Ik loop met mijn karretje voor de zoveelste keer langs de rekken tot ik bij het cement ben. De helft van de zakken ligt open en ik schuif wat heen en weer om bij een mooie zak te komen. TOTDAT helemaal aan het eind van de gang 2 mannen aankomen. Type campinggast. Je moet er ook overal aan herinnerd worden dat je niet op vakantie gaat. Luidruchtig roept de grootste snackvreter heel hard tegen zijn maat die een meter naast hem loopt: "Eej, ga da meidje es helpen." Angstig kijk ik om me heen. Zullen ze het over mij hebben? Ik sta zo ongeveer aan de andere kant van de winkel. Ik ben geen 12, dus mij zullen ze niet bedoelen en ik ga ongestoord verder met het laden. Maar als ik vlak naast mij de woorden hoor:" Eej meidje, zal ik 'm er es effe in gooien?", zeg ik stomverbaasd en lachend:"Párdon?" Zoveel sexisme in 2 zinnen, ongelofelijk. "Meidje?!" herhaal ik iets minder lachend en iets meer pissig. De feministische receptoren in mijn hersenen zorgen ervoor dat mijn bloed nu zo ongeveer kookt bij het in mezelf herhalen van deze twee zinnen die in de jaren '50 thuis horen en die bovendien destijds door de groenteboer gebruikt werden bij het uitladen van vier kisten appelen en niet een zakje cement.
Maar nu is de verbazing bij deze 2 mannen nog groter dan eerder bij mij. Want hoe kan het toch zijn, dat een leuk jong grietje in haar zondagse goed geen hulp van ons, redders in nood, wil? Wat hebben wij fout gedaan? Wij wilden alleen het zwakke geslacht helpen. Als we dit op de camping doen giechelen de meeste vrouwen en laten ze ons 'm d'r in gooien.
Ik heb het Mart Smeets pas nog horen zeggen: "Dan doet een man soms iets wat mannetjes gorilla's ook doen, zich heel hard op de borst slaan." Heel blij met zichzelf waren deze mannen na dit gulle aanbod. Mijn afwijzing in combinatie van mijn blik is niet wat ze verwachtten. Zoals alleen een vrouw kan, zeg ik "Needankje!" En herhaal nog een keer mompelend de woorden "Meidje" en "'m d'r in gooien." Wat is er gebeurd met "Kan ik je helpen?" Daar kun je goed op antwoorden met een vriendelijk " Nee, dank je" of "Ja, graag." Dit is teveel voor de gorilla's, en hun testosteron dwingt hen tot het gebruik van schuttingtaal. "Trut, loop naar de maan." En dat is de gecensureerde versie. "Sexist!" scheld ik terug en loop met mijn volgeladen kar en voldane gevoel van de crime scene vandaan.

Eigenlijk is het best triest voor deze mannen dat de vrouwen waar zij mee omgaan niet beter gewend zijn dan op deze manier aangesproken te worden. Zij zullen er niets van zeggen. Zo houdt het nooit op. Het is de verantwoordelijkheid van deze vrouwen om hen op te voeden. Juist, ik neem die verantwoordelijkheid graag. Het is in het belang van de man zelf om consequent behandeld te worden. Hoe weet hij anders wat de juiste manier is? Als iedere vrouw haar steentje bijdraagt dat komen ze er wel. Zo, tijd om een muurtje te metselen!

Desperate maar geen housewife.

Een tijdje terug, toen we nog in onze flat woonden, waar het stinkende maltezer leeuwtje van de buurvrouw nog op ons balkon poepte, ergerde ik me eigenlijk meer aan de mensen dan dat ik ervan genoot. En nu ik in mijn huisje zit, met het raam open en de vogeltjes die me tegemoet fluiten bedenk ik me dat ergernis ook een deel van je leven kan zijn. Het gezellig roddelen met de onderbuurman over Perris Hilten zoals hij de eigenaresse van de stinkhond noemde. Of het op afstand houden van de dronken senior van de eerste verdieping die me luchtkusjes wierp. Ik had toen nog wat te roddelen met mijn vriendinnen, nog wat te zeiken. Bijvoorbeeld die keer dat ik kon vertellen dat ik het vermoeden had, dat er eye-candy in de flat woonde.

Een tijd terug namelijk, toen ik naar de brievenbussen liep, kwam er nog iemand de hal binnen. In mijn ooghoek signaleerde ik een mmmmmmman in pak. Ik keek 'm even aan om hallo te zeggen. Ik maakte daar altijd nogal een punt van. Er waren in de flat een aantal bimbo's die maar geen hallo wilden zeggen. En dan zeg ik het natuurlijk heel hard: HALLO. En dan krijg je uiteraard een verveelde hallo terug. Maar als het een mmmmmman in pak is glimlach ik uiteraard iets harder, en probeer ik mijn Hallo-punt iets enthousiaster te maken. Zijn aanblik deed ook niet vervelend aan. Maar in plaats van een Hallo kreeg ik een Hello terug. Met toenemende verbazing registreerde ik dat het niet een gewoon pak is maar een zwart hoog gesloten pak....met een wit kraagje, zo een uit Doornvogels. Ik ben in prinzip te jong om dat programma te hebben gezien, maar ik kan me een voorstelling maken. Een priester die het aanlegt met een bakvis en ach en wee wat een problemen. Love, Unattainable, Forbidden, Forever...zucht. Hoedanook, ik heb er liever geen Richard Chamberlain-beelden bij, de man voor mijn neus was beter. Waarschijnlijk, als hij een joggingbroek aan had, had ik iets van "G'navond." gemompeld. Maar het onderdeel 'forbidden' dat was toch uiterst fascinerend.

Ineens kon ik me het onvermijdelijke gesprek met onze conciërge herinneren. 's Ochtends liep ik vaak snel voor zijn raampje langs, maar soms wist hij me staande te houden. Dan lulde hij je de oren van je kop. En soms ook best interessante dingen moet ik 'm nageven. Wij hadden in de flat namelijk een aantal Amerikaanse soldaten zitten. Geen missie is geheim voor de concierge. Hij vertelt de ene helft van de bewoners wat hij van de andere helft heeft gehoord en andersom. Dus bij het horen van de woorden 'Amerikaanse' en 'soldaten' ging mijn fantasie ook even op hol hoor. Coole milimeter geschoren, zonnebril dragende, heeeeel sterke, lekkere, stoere mannen.
Dat vat, even de vervelende nasmaak van de Irakoorlog buiten beschouwing latende, de de erfenis van Tour of Duty samen. (Jarhead- een aanrader voor de nieuwe generatie) Ik heb het mijn vriendinnen meteen verteld, diezelfde avond. "Deze man zal wel bij die soldaten horen, die hebben altijd zo'n geestelijke bij om mee te praten." Niet dat we daadwerkelijk iets met de informatie zouden doen.

In de tussentijd ben ik wijzer geworden en heb kennisgemaakt met de illustere figuren die dit peloton of regiment ofzo rijk is. We hebben een chief, dat is een klein AfroAmerikaans vrouwtje waar je geen ruzie mee wilt. En dan een bleke jongen met serie-moordenaar bril en zwart haar met een scheiding. Ook hebben we nog een grote kerel met een enorm breed hoofd, net het stereotype van een Rus. Hij kijkt altijd een beetje alsof hij op zoek is naar een meisje om de Nederlandse cultuur bij op te snuiven(getsie!). En we hebben Lance Armstrong, die ik geregeld met racefiets zie. Hij straalt altijd, alsof hij op vakantie is of aan de epo zit. Maar geen Danny Purcell, LT, of McKay helaas. En jongens als Jake Gyllenhaal, die gaan niet het leger in, die worden acteur. Mijn interesse was dus al vrij snel weggeebt. Daarbij, ik heb een pretty boy als vriendje, dus deze figuren hadden ook geen Pauline te vrezen die ze kwam bespringen. Dus eigenlijk is er niets aan de hand geweest, en heb ik mijn vriendinnen op zitten naaien om niets. Het lijkt alsof er in de flat meer gebeurde dan in het huidige suburbia. Alhoewel, binnenkort is hier een groot straatfeest. Op de uitnodiging stond een zwoel tango-dansend paartje. Wie weet wat ik daarna heb te vertellen over de verwaarloosde huisvrouw van nummer 8 met de veel te jonge melkboer?!