My street gang is numero Uno!

Naar New York gaan is wat anders dan iedere andere stedentrip. Het geeft je een gevoel alsof je je schoonfamilie voor het eerst gaat ontmoeten. Ik wil dat New York een goede indruk van me krijgt. En ik zou me graag beter voor gaan doen dan ik eigenlijk ben. Als we in de boetieks en galerieën rond gaan lopen dan wil niet dat ze mijn ware ik zien. Ik nam het heel serieus. In de voorbereidingen kocht ik bij wijze van spreken eerst nieuwe kleren hier in Nederland, en werkte de donkere plekken in mijn haar bij met wat peroxide. Benen en oksels glad voor als het mooi weer is. Ze moeten niet denken dat ik European ben, met okselhaar en snor. Ook mijn schoenen moesten niet van die echt toeristensneakers zijn, maar hippe hakken. Geen fout zittende Bh’s I wanna BLEND IN!

En zo ging het ook best goed. Ik was een wereldse vrouw met grote tweedehands zonnebril en dito tas. Zie mij langs het VN gebouw lopen, alsof ik hier hoor. Zie mij met een boek in Madison Square Park op een bankje zitten. Zie mij afdingen op een vlooienmarkt en met 3 (veel te dure) etsen terug naar mijn neighborhood lopen. Alleen mijn telefoon was not done. Zo’n basic bellertje als ik heb, dat kan daar echt niet meer. Complete computers met honderden adressen dat moet ‘m zijn. Goed, volgend jaar beter.

Na al dat quasi hip doen was het ook nodig ons te verdiepen in de cultuur. Eerst Harlem, dan Brooklyn en uiteindelijk nog een dagje The Bronx. Onze Lonely Planet nam ons wel mee. Er stonden standaard routes in die we niet exact over namen, maar als inspiratiebron gebruikten. We begonnen bij Harlem. Anders dan de gids voorschreef namen we een metrostation op de metrolijn die het dichts bij ons hotel lag. Toen we boven kwamen, belandden we in een massa mensen die op zijn zachts gezegd niet dezelfde kansen als wij hadden genoten, zeg maar. We waren we de enige blanken, en misschien de enige met een dak boven ons hoofd. We zagen ruziënde mensen wat danig uit de hand leek te lopen en in 1 seconde voelde we dat wij ramptoeristen waren en hier niet welkom. Snel namen we een zijstraat. Dit voelde niet slim. Na een tijdje kwamen we op de voorgeschreven route en zagen we dat er ook bij stond dat je bepaalde straten snel door moest lopen omdat ze niet zo van toeristen hielden. Fraai. Hier zag Fifth Avenue er toch heel anders uit dan in Lower Manhattan. We zagen een verouderd ziekenhuis en een hoop herinneringen aan de tijd dat ongelijkheid de wet was. Een aantal straten hebben we omzeild, en we hebben bijna nergens foto’s willen maken om maar niet respectloos over te komen. Dit was best heftig, concludeerden we.

Na het avondeten namen we de route naar Brooklyn. Hier woonde volgens het boekje het gewone volk. Sterker nog, hier vestigden zich steeds mee hippe mensen. Cool dachten wij, die nemen we. Maar ook hier belandden we door het voor het gemak pakken van een andere metro in een heel andere buurt. Deze buurt stond niet eens op het kaartje. En naar mate we verder liepen kwamen we ook steeds meer verlaten gebouwen tegen. We keken naar de ramen waar met graffiti op stond:”My street gang is numero uno!” Nice! Na een tijdje zoeken met de gids kwamen we bij zo’n basketbal veldje met gaas er omheen. Heel typisch en heel New Yorks, maar ook heel ver van Manhattan. Een groep jonge mannen met edgy hiphop outfits hingen er wat rond. Duidelijk niet waar we zijn moesten. “Weetje, we lopen dezelfde weg terug.” Opperde ik Vriendje en draaide om. Hij had nog geen antwoord gegeven of we hoorden achter ons de jongens iets naar ons roepen. Ai, ik had liever onopvallend ons vertrek ingezet.
Ze kwamen naar ons toe. “Do you need help?” Wat zeg je, hulp? Ja graag! We legden uit dat we verdwaald waren. Zij zagen ook wel dat we daar niet hoorden. We keken naar de gids en wezen aan waar we heen wilden.
Mooie donkere vingers staken door het gaas en gingen over ons Lonely Planet kaartje. Ze overlegden en wezen ons waar we heen moesten. “All the way back.” Vriendelijk bedankten we en lachten naar elkaar “ Shouldn’t you be on Manhattan?” vroeg er een gevat. Daar had hij wel gelijk in. Maar dit lesje van mijn eigen vooroordelen had ik niet willen missen.

Pauline

When in New York, do as the New Yorkers do.

Als Vriendje en ik op vakantie zijn, willen we ons altijd een beetje in de rol van een local wanen. Wat zouden de New Yorkers gaan doen vanavond? Waar eten ze, wat doen ze op zondagmiddag? Waar woont een stel zoals wij, met dezelfde achtergrond en paycheck als wij?
Wat is de real-life equivalent van de dames uit Sex and the City? Een film die overigens in première ging op het moment dat wij op Manhattan rondliepen.
Kortom, when in New York, do as the New Yorkers do.

Lopende door Turtle Bay vroegen wij ons af of hier dan het industrieel ontwerper/ mode ontwerper stel zou kunnen wonen. Het waren knusse appartementen in rustige straten die uitliepen op de west river. Of later, in Greenwich Village waar we een huis te koop zagen staan, een opknappertje. Een sinds wij onze eigen renovatie grotendeels achter de rug hebben, beschouwen wij onszelf nu als experts op bouwval gebied. We tuurden door de ramen, keken naar de bouwvallen die ernaast stonden, beoordeelden de straat en bepaalde de marktwaarde. “Rond de 1 miljoen dollar”, dacht Vriendje. “Nee, 3 of zo!”, dacht ik.
We zagen later dat een huis in die buurt, van dat formaat 9 miljoen dollar moest kosten.

Vervolgens lagen we in het gras van the Great Lawn in Central Park. Om ons heen jonge gezinnen en groepjes vrienden. Ik ben nogal bedreven in het afluisteren dus binnen de kortste keren hadden we het hele sociale netwerk van de yuppies naast ons ontrafeld. Een oud-collega van 1 van de dames uit de social circle kwam met gitzwarte tramp-stamp op haar onderrug even dag zeggen. Haar man en kind zwaaiden van een afstand naar het groepje. Niet voor niets, want zo gauw ze zich weer bij haar man voegde werd mevrouw Tramp-stamp er flink doorheen gehaald. Wel nadat iedereen zich met een grote glimlach joviaal had voorgesteld. Hmm hier wilden wij toch geen deel van uitmaken.

Of tijdens het sushi eten bij Kodoma Sushi, een aanrader op West 45th tussen 8th en 9th avenue. We waren aan het genieten van de lekkerste sushi ooit, toen twee twentysomething vriendinnen aan het tafeltje naast ons plaats namen. Er werd druk van stoel gewisseld. Dan zat de een weer tegenover de ander, om uiteindelijk naast elkaar, kijkend in de richting van de ingang te zitten. Niet veel later kwam nummer 3 binnen. Gillend en zwaaiend met beide handen en de ogen door een geforceerde glimlach dicht geknepen. We schrokken er gewoon van. Dit was beter dan welke high school serie die we ooit hadden gezien. Het enige wat er aan het beeld ontbrak was het gebruik van de afkorting O.M.G. Deze dames zeiden gewoon “ Oh my GOD!” en het bleef niet bij 1 keer. Na al het enthousiasme kwam de opschepperij. Over college, university, classes en serious relationships. Alles was definitely, definitely, definitely.. Dat was smullen. We kwamen erachter dat volgens onze begrippen, deze dames elkaar niet eens aardig vonden. Toch zaten ze daar elkaar te overtreffen. Ook hier pasten we voor.

Totdat we later in een winkel op zoek naar bier in een bruine zak een meisje tegen kwamen die natuurlijk zag dat wij toeristen waren, zoekend naar bier.
Ze sprak ons aan over onze vacation. Met haar Afro-American tintje in een geweldige paarse jurk, een fles alcohol en 2 vriendinnen ging ze op stap. Ze woonde two blocks away en het was nice New York. Ze vroeg ons over waar we vandaag kwamen en wat we deden. Over hoe Nederland was en dat ze ook wel eens naar Europe wilde. Met een echte glimlach wensten we elkaar een leuke avond en trip toe. “O.M.G!” dachten wij. “ She’s our BEST friend.’

Pauline

Budget Shoppen in New York

Je zou het misschien niet zeggen, maar New York is eigenlijk heel geschikt voor de budgetshopper. Juist, die met een kleine portemonnee.
Het mooie aan New York is namelijk dat er plaats is voor iedereen. Van heel arm naar heel rijk. Met een gemiddelde huur van 3000 dollar per maand zou je denken dat er alleen maar rijken kunnen wonen. Maar als je bedenkt dat er lofts zijn waar je enkele tienduizenden dollars mag neerleggen om er te mogen huren moeten er ook huren zijn die zorgen dat het gemiddelde daalt tot 3000 dollar. Dat is dan alleen Manhattan. Als je geduld hebt om even de metro te pakken en de Williamsborough bridge over te steken dan kun je ook delen van Brooklyn in je overweging meenemen. Niet alle delen van Brooklyn zijn ok. Dat hebben wij ondervonden na het verkeerd uitstappen van de metro. Daarover later.

Rijken shoppen bij Bergdorff Goodman, Saks 5th Ave en natuurlijk de designer winkels. Maar als je nou iets minder geld hebt, heb je toch hele leuke mogelijkheden in New York. Waar je in Nederland in het hokje Scapino/Zeeman wordt gestopt, heb je in New York een enorme keuze aan winkels. Zelfs al was de dollar gelijk aan de euro, dan was het nog lekker shoppen.

Toen Vriendje en ik 4 dagen rond hadden gelopen en ons te goed hadden gedaan aan Macy’s, Lord&Taylor en Bloomingdale’s namen we ons voor om iets minder te gaan kopen. Met de douane in ons achterhoofd, en al ver over het toegestane bedrag om in te voeren leek het ons toch verstandig om het even rustig aan te doen. Met name Vriendje had al een overdose aan shoppings. Alleen ik zocht nog een broek. Op Union Square liepen we langs Forever 21, een leuke goedkope winkelketen waar het gaat om quantity not quality. Ik besloot even over de dames afdeling te lopen, een verdieping hoger. Met van alles behalve een broek stond ik korte tijd later op de roltrap naar beneden. Daar, in het midden van de tafels met hippe grapic tees stond Vriendje met een T over zijn eigen T, en nog een stapeltje over zijn arm. 14 dollar per stuks. Zelfs in euro’s nog een koopje, maar als er ongeveer 65% van over blijft nog aantrekkelijker. En zo heb je er nog veel meer. Wil je iets meer richting de designer hoek? Dan bezoek je Feline’s Basement en Century 21. Bij beiden is het echt goed zoeken geblazen want het oogt nogal truttig. Maar tussen de paarse glitter jurken en bloemetjes blouses hangen wel items to die for.

Natuurlijk moet er ook een ticket af kunnen, en je slaapplaats. Maar als je goed plant en via internet je vliegticket boekt kom je al een eind. Je slaapplaats, tja daarvoor kun je beter niet mijn weg volgen. Ik houd van een WC waar ik alleen op mag, en liever geen studentenfeestjes in de lobby. Maar als je daar allemaal niet moeilijk over doet, en een matras met een raar luchtje, of het delen van je kamer met een groep ruziënde Italianen geen probleem vindt, dan is er ook op dat gebied een optie, perfect voor jouw budget.