woensdag 19 september 2007

Rachel Zoe OH NO!

Nou ben ik me 2 weken geleden kapot geschrokken van een foto van Rachel -anorexia- Zoe.
Ik weet dat het geen ziekte is om mee te spotten. Dus ik wil de lieve lezer er even van verzekeren dat het ernst is.
Ik was de BEST DRESSED van STYLE.COM aan het doorbladeren. En wie was daar?
Rachel Zoe-ZO ontzettend skinny met hangvel en enge ribben dat ik dacht, dat dit wel erg ver ging van Style.com. Ik bedoel geen echte statement maken tegen size zero modellen vind ik tot daar aan toe. Zij maken naar mijn idee geen meisjes ziek die door de tijdschriften bladeren. Maar om een duidelijk zieke dame zo in beeld te brengen vond ik wel erg. Doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nu wordt ze ook nog eens beschuldigd van het dealen in crystal meth, dat zou haar gewicht verklaren. Vandaar ook dat ze zegt dat zij machtiger is dan Anna Wintour. Anna dealt immers niet en heeft dus ook geen trouwe verslaafden. anorexia of drugsverslaafd, het lijkt me beiden niet gezond.

Dus ik zocht gisteren nog eens naar die ene foto- wat denk je? Weg! Nergens meer te vinden op style.com. Als iemand me er nog aan kan helpen: stalkpauline@gmail.com Is er dan toch een moraalridder geweest die haar eraf heeft gehaald?

Mind you, een jaar geleden waren en nog prachtige foto's van haar te vinden, met gevuld vel. Natuurlijk zag haar hoofd er altijd te groot uit voor haar lichaam, maar je kunt te ver gaan.
En een vrouw van 34 heeft niet natuurlijk zo'n oude huid. Na uren googlen vond ik de foto die ten tijde van een feestje van Tom Ford en Marylin Minter is genomen. Ik kan 'm jullie niet onthouden. Pauline


Plain Percy

Maandag was de veel gehypte show van Percy Irasquin. Een man die zijn zieligheid tot enorme hoogten weet te brengen. Jaja hij is gedumpt door investeerder Steve te Pas. Maar begrijp nou toch Percy, die man is een handelaar die centen wilde zien. Geen feeeriek geknutsel met WEER een satijnen wijde jurk in de bekende felle kleurtjes. HANDEL! Te Pas heeft zich te snel in de hype die Percy heet gestort en tot overmaat van ramp was Percy zo dom zijn naam aan die afknijper te verkopen. Smart move girl!


Dus nu kan Percy maar 1 ding doen: zijn zieligheid uitbuiten om credit en meelij te wekken bij de wannabe fashionista's die Nederland rijk is. Kijk, ik wil ook New York Fashion Week taferelen, maar om mijn ziel dan aan de eerste de beste te verkopen en mediageil op de bres te springen voor de stilist Percy, nee BAD IDEA.



En dan nu de kwaliteit van de show. Natuurlijk ken ik wel een paar van de aanwezigen. Onder andere een vriendin van me die zich heeft geergerd aan de gemaaktheid van het geheel. Gemaakt lang wachten, gemaakt fashionable lachen, gemaakte BN-ers die pretenderen OH zo veel verstand van mode te hebben. Gebakken lucht heerst in de Nederlandse modewereld, dat was u welbekend natuurlijk. Percy wist nog te melden dat TOUTE Nederland hem gebeld heeft na zijn debacle met Steve te Pas. " Nee Percy stop nou niet, de modewereld heeft je nodig!" En toen wist hij het- Hij moest DOOR! Dus bevinden we ons al bladerend door de foto's van de show. Talent heeft hij misschien wel, maar niet als vernieuwend of kundig of zelfs goed ontwerper. Hij heeft talent om doorsnee dingen te maken die in de smaak vallen. Deze man heeft nooit een docent gehad die eens zegt: "Het is hier geen modevakschool!" Laat een kind een jurk tekenen en ziehier een creatie van Percy. Het was een onsamenhangend zootje mooie jurken. Percy kijkt naar de grote shows en kiest daar de leukste dingen uit en maakt die zelf in een mooi stofje- net als op de modevakschool. Trapeze, blote rug, laagjes, embroidery, waar is nou het verhaal?


Oh en die kleffe met zijn koptelefoon was er ook.
Dit is Pauline's beste keus:





foto: www.mixitup.nl

Pauline

vrijdag 14 september 2007

Ilja Ilnee - Ilja Visser's inspiratie


Dit is een jurkje uit de SS'08 collectie van Ilja Visser. De ontwerpster die altijd een quasi-ongeinteresseerd-kindvrouwtje- feel over zich heeft. We noemen haar ook wel de Anouk van de Nederlandse Modewereld, alleen dan iets minder origineel misschien. Je zou zeggen dat het jurkje van La Beckham van dezelfde ontwerper is. De halslijn, de toon, het rimpeltje aan de taille, hij zit bij posh iets beter lijkt me. En het jurkje van posh is ook van een seizoennetje eerder ben ik bang.


















dinsdag 4 september 2007

Winkelpersoneel deel II

Ach en wee, het is weer zover, we hebben er weer 1 die het niet begrepen heeft. Soms vraag ik me af of de bedrijven waar deze mensen voor werken wel weten dat hun visitekaartjes op onze zenuwen werken.
Afgelopen zondag bevond ik mij in het Deense Bestseller Mekka dat Jack&Jones en Vero Moda heet, in 1 pand. Bestseller is de naam van het ENORME bedrijf achter de hipste confectie die je werkelijk OVERAL ziet tegenwoordig. Iets te overal, zeg maar.
Vriend-lief laat ik boven, op de Jack&Jones afdeling, shoppen en zelf ga ik beneden de damesafdeling af. Al bladerend door de rekken met winterspul in deze vreselijke zomer kwam ik achterin de winkel uit. Mijn oog viel op het geweldige 50's vestje met geometrisch printje dat hoog tegen de muur hing. Te hoog voor mij. Terwijl ik wat hulpeloos rond keek kwam een meisje met een ‘winkel-haak’ mij te hulp geschoten. “Welke maat wil je?” Intern had mijn geweten nog wat twijfels maar toch verzocht ik maat S. Behendig manoeuvreerde ze met de haak een plukje vestjes, waaronder een S naar beneden. Ik keek haar dankbaar in de ogen. Vervolgens had ik natuurlijk een ja-woord nodig van mijn vriend. Nee is sowieso onacceptabel. Helaas waagt hij zich er regelmatig aan, waardoor ik gefrustreerd naar huis toog, hem verwijtend dat ik niets heb gekocht die dag. Boven op de Jack&Jones etage was hij erg enthousiast over mijn vondst. Toen begon mijn optimisme toch plaats te maken voor de kritische consument. Was S wel een goede S? Immers, de sweatvestjes die beneden lagen voor de heren hadden ook tig soorten bovenwijdtes voor maat L. Dat is VeroModa! “Ik pas ‘m toch even gauw” zeg ik tegen mijn vriend en schiet opgewonden een pashokje in. Op het moment dat ik het gordijn vastpak priemt een meisjesstem door de zaak:”Sorry mevrouw maar dat mag niet hier. U kunt hier niet passen.”
Van de 6 pashokjes zijn er 2 bezet. De mannen-etage is leeg en ik word uit het hokje geplukt.
“Ja mevrouw regels zijn regels.”
“Meen je dat nou?” zeg ik met een lach vol ongeloof.
“Ja anders kan iedereen hier wel gaan passen. Ik zie hier altijd meisjes met kleding naar boven lopen en die moet ik iedere keer vertellen dat ze ook niet mogen.” Deze zin blijkt ze als argument aan te dragen.
“Ja dat kun je de meisjes niet kwalijk nemen, er staat geen bord dat hen anders instrueert.” Dit beaamde ze toch wel. Ik zag de arme meisjes die met de only-jeans op de knieen het pashokje uit gebonjourd werden al voor me. Mijn vriend vroeg of het ok was als ik ter plekke ging strippen om het shirt te passen. “Ja.” Zei ze! Ik mag aannemen dat Bestseller zijn klanten de gelegenheid wil geven Vero Moda kleding te passen zonder dat iedereen mijn BH ziet, in 1 van de 4 lege pashokjes van Jack and Jones. Ik denk dat het meneer Bestseller niet uitmaakt of de beslissing valt in een Jack and Jones pashokje of op de WC.
“Maar je wilt toch kleding verkopen? Je wilt me toch de gelegenheid geven te passen?”
“Ja maar we houden hier alles strikt gescheiden. Het zijn 2 winkels.”
“Ok, dan mag jij het terug hangen” zei ik beledigd.
Ze aarzelde een fractie van een seconde. Een seconde waarin we elkaar doordringend aankeken, als cowboys in een western, beiden overtuigd van ons gelijk. -This town ain't big ehough....ah whatever.- Als ze zou weigeren zou ik een erg pissige klant worden, als ze zou accepteren zou ze toegeven aan mij, de irritante klant. Maar haar missie om mensen uit de pashokjes te jagen was toch rechtvaardig? Het wilde westen kon hier nog wat van leren, 2 vrouwen in de winkel. Collega’s om haar heen, mijn vriend; iedereen wachtte met spanning af. Nog voor ik het vestje aan de wetten van de zwaartekracht kon over leveren, nam ze 'm aan. Een zucht van opluchting ging door de winkel.