maandag 21 april 2008

Duikplank

Het heeft me maanden, nee jaren gekost voor ik dit deed. En nu ik op het randje van de duikplank sta weet ik niet of het wel verstandig is. Super, leuk, stoer. Spannend, wauw! Dat hoor ik om me heen, en hoe enthousiaster de reactie, hoe onzekerder ik word.

Laat ik bij het begin beginnen. Ooit stond ik op de eerste les ontwerpen op de modeacademie voor het eerst voor een leraar die ons welkom heette met de woorden: ”Zo, dus jullie willen ontwerpstertje worden? Nee, jullie denken het te kúnnen worden?!” Vol ontzag en twijfel schuifelden we naar een kruk aan de grote tafels in het lokaal(denk Project Catwalk- zo zien ook echt de meeste academies er van binnen uit.) Nu 10 jaar later ben ik het dan toch geworden. Op een goede dag, als ik er aan terug denk aan die onzekerheid ben ik best trots. En door de jaren heen heb ik het gevoel gekregen dat het misschien ook zo veel allemaal niet voorstelt. En dat het allemaal maar bangmakerij is en dat ik het allemaal al weet. En dat het een opgeblazen kunstmatig hooggehouden imago is waar wij allemaal aan meewerken. Te mooi om echt te zijn en als het gaat regen zal al de suiker smelten en er een lullig hoopje vodden overblijven. En ik heb het door. Op een hele goeie dag, nadat ik heb gehoord van een klant van mijn baas dat mijn item een bestseller is geworden loop ik op wolken. Ik wéét wat de klanten willen, wat voor kleding eraan komt, ik heb er een zintuig voor. Ik sta voor de spiegel met wapperende haren en het intro van Discotheque van U2 op de achtergrond. I AM HAPPENING! Weet je, mijn baas verdient maar aan me en ik krijg er niet eens waardering voor. Hij weet niet eens wat ik precies doe! Weetje, ik sta maar om half 7 op en krijg kwaaie gezichten als ik eens een keer 5 minuten te laat ben, maar wel gratis en voor niets mijn talenten gebruiken na zessen, want dat moet toch kunnen? Weet je, ik kan het best zelf allemaal. Ik zie dan mijn collega die freelance werkt en denk, gots die heeft het voor elkaar. Weetje, die vervangt nooit het papier in de copier. Dat is te duur voor de zaak. Die neemt middagen vrij en ze presteert hetzelfde als ik! WEETJE IK BEGIN VOOR MEZELF! Dat kan ik best! Toch?
…..
…..
En nu heb ik al opgezegd, per 1 juni ben ik werkeloos. Ik zal met een schuin oog naar de telefoon blijven kijken en keer op keer op send/receive drukken en bij spam denken dat ik een opdracht heb. Waarom zouden ze mij kiezen? Ik ben bang dat die klanten weg zullen blijven. Ik heb wel een hypotheek nu ja! Maar ik wil ALLES doen voor ze, tot middernacht werken, in de file staan, zelfs zou ik voor Miep met de Boodschappentas willen ontwerpen!(jargon voor mutsenmode)
Of moet ik misschien mijn eigenwaarde maar bewaren en geloven in wat ik kan?
En gaan voor die hippe labels, en fantastische items ontwerpen, gedurfde dessins en prints ontwerpen illustraties maken die iedereen inspireren en voorop lopen waar ik hoor!?!
….

..
.
Pick me PICK ME PICK ME!

Pauline


Do vs Yolanthe.
Recentelijk begeven een tweetal Nederlandse prachtvrouwen zich op modegebied als model en semi-ontwerper. Lees: ze mogen onder begeleiding kiezen uit een aantal voorstellen, maar ze vinden het wel allemaal mooie setjes, hoor. Zou Wendy-plagiaat-van-Dijk dat toch een trend geset hebben? Ik heb het over de heerlijke Do en Yolanthe. En welk product is nou perfect voor deze dames? Juist; lingerie. En ziehier: Do's Favourites & Yolanthe's Choice. Frêle angel-eyes tegenover de sexbomb-next-door. Hunkemöller versus Livera.

Alleen het is een beetje een vervelende timing, want nu ga je ze automatisch vergelijken. Misschien niet helemaal terecht omdat ze als merk ook een heel ander imago hebben. Maar zelfs met dat in het achterhoofd denk ik toch dat Livera behoorlijke steken heeft laten vallen. En als je dat dan naast een gelikte Do in prachtige "french lingerie" ziet, valt dat nog meer op.

Ik weet dat het niet helemaal eerlijk is de lingerie zelf te vergelijken. Yolanthe's items zijn meer basic hebben een goedkopere uitstraling. Meer om op de bank te hangen, dan om je droomman binnen te halen. Ik zie mezelf dan liever in de jarretels van Do(maar dan een maatje groter, dat wel) dan in het zondagochtend streepjesshortje van Yolanthe. Maar er zijn items die te vergelijken zijn, bijvoorbeeld de jurkjes. De pasvorm van de hobbezak-achtige panter jurk van Livera maakt mij niet warm, nee dan liever de
floaty negligé van Do.
Oh en dames geef de hoop maar meteen op, Do heeft er erg haar best voor gedaan het zo natuurlijk mogelijk te houden. Dus er is amper geretoucheerd. Jammer, ik dacht eigenlijk dat met de huidige photoshop-technieken iedereen een model kon zijn. Daar gaat weer een droom in rook op. Die 15 kilo kunnen ze er dus niet vanaf halen. Maar al pratend over de foto's met Mixitup huisfotograaf Ron Stam valt ons ook het gebrek aan retouchering bij Yolanthe op. Heb je eens de kans om er strak en foxy uit te zien met dank aan een dtp'er in plaats van de sportschool en dan doen ze het niet. Het budget van Livera had best wat hoger mogen zijn.
Een fikse trip naar Buenos Aires alleen is niet genoeg ben ik bang. Sterker nog, een goede begeleiding tijdens de shoot van fotograaf of styliste is belangrijker. Yolanthe is mijns inziens geen eer aangedaan. Kijk bijvoorbeeld naar de foto die in de o.a. op de voorpagina van de Telegraaf stond. Ik dacht dat het om een afgekeurde foto ging. Maar nee het is de foto die de collectie in de pers moet introduceren. Ze stond er wat onderuitgezakt op. Mij is niet eerder opgevallen dat ze olifantepootjes had. Ik hoor Tyra Banks al! Make your legs look longer! En haar blik is alsof ze al een uur of 6 in de zon ligt zonder water. Overal staat ze er met dezelfde broeierige blik op. Dan moet op de set iemand instructies geven, sferen duiden, iets oproepen. Ach speel eens Next Topmodeltje. Yolanthe heeft beter verdiend Livera!

En ja oké de doelgroep, die is inderdaad iets anders, maar het prijsniveau ligt niet erg ver van elkaar vandaan. En dan snap ik het even niet meer. Livera heeft een wat suf imago en daar hebben ze op zich een goede keuze gemaakt om het allemaal op te leuken met Yolanthe. Maar Yolanthe doet het geen goed.
Yolanthe's Choice voor Livera is niet echt een goede choice.
Pauline

zondag 6 april 2008

Daar komt de aap uit 't woud

Vriendje en ik hebben een tijdje geleden een huis gekocht, en nu na 5 maanden slopen, breken, klussen en sauzen zijn we in de laatste fase, waar ik het meest naar heb uitgekeken. Het afstylen. En stijlen zullen we! Iedere kamer heeft een heus thema met collage. Die heb ik inmiddels al een half jaar liggen en nu is het moment-supreme er toch echt. Ik heb Oosterse sferen en kimono's op de zolder, een levensgrote vakantie foto als trompe l'oeil in de study, een Marrokkaanse badkamer en een traditional-style hotelkamersfeer in de slaapkamer, inclusief walk-in closet en William Morris behang. Vriendje heeft er heel wat werk aan gehad om de electra op orde te brengen. Ieder 'n schakelaar bij het bed voor het wandlampje, uiteraard helemaal in stijl. Een trekschakelaar voor het licht dat en nog nader te bepalen kunstwerk zal belichten. Maar met het bed hebben we een probleem...Ik heb een ernstig dilemma, en eigenlijk is het ook meer een oproep.
Ik wil een hemelbed to suit my fancy. Een druk bewerkt traditional-style hemel bed, een canopy bed, een four poster bed straight from Gone With The Wind.
Maar ik ben milieubewust, van de groene generatie, en ik wil niet bijdragen aan dak- en thuisloze aapjes. In het heel erg kort komt het erop neer dat je illegaal, legaal en duurzaam hout hebt en die laatste moet je uiteraard hebben. De eerste is gemeengoed in Nederland. Ik las dat de helft van het hout het daglicht niet kan weerstaan. Overigens goed om te lezen en te weten. Daarbij, hierlas ik dat 80% van het hout uit Indonesie illegaal gekapt is. Dus bij het lezen van de webpage van een aanbieder van mijn droombed in teak uitvoering kreeg ik het spaans benauwd. De toevoeging: "van een plantage in Indonesie" suggereert dat het dus in een onderhouden en gecontroleerd bedrijf komt. Jammer maar dat blijkt dus niet zo. Althans, het ZEGT niets. Die boeren daar zien een lapje oerwoud, bouwen daar een fabriek naast en hup ze noemen het plantage. Wat illegale handtekeningen verder en het ligt bewerkt bij ons in de winkel.

Ik heb van een inkoper van een grote bekende meubelwinkel in Nederland ooit vernomen dat teak absoluut nooit milieubewust is of dat er rekening gehouden is met de aapjes. Hij gaat regelmatig naar de fabrieken, dus hij ziet het en hij heeft geen geweten, dus dat komt hem prima uit. Sindsdien kan ik niet meer zonder beeld van een zielige aap naar mijn teakhouten tafel kijken. Ik koop nooit meer teak. Bovendien lieve mensen, het is hartstikke passé, maar dat ter zijde.

Nu heb ik een aantal bedrijven gevonden die mijn ideale bed verkopen in Mahonie Ik heb hen benaderd met de vraag of het ook duurzaam was en of zij daar een verklaring of FSC keurmerk of zoiets voor konden voeren. Natuurlijk van niemand antwoord gekregen. Die deleten de e-mail van die linkse rakker natuurlijk meteen. Who cares?

Onder het mom van als het er niet bij staat, zal het ook wel niet zo zijn, moet ik nu toch echt consequent blijven. Dat slaapkamer-thema gaat even in de ijskast. En dan nu maar op pad voor de cubaanse eetkamer; kamerhoge FSC shutters...iemand?

Pauline

Victoria's Secret

Sorry maar ik ga het weer over ondergoed hebben. Het is nogal actueel de laatste tijd en in mijn privéleven kan ik er ook niet omheen.
Ik kwijl al een aantal jaren bij het zien van de Victoria’s Secret shows. En af en toe martel ik mezelf door op de site naar mooie dingetjes te kijken. Ik smul van de entourage waarmee dit merk zich tot godinnenstatus weet te verheffen. Theatrale kostuums worden er om een prachtig lingeriesetje heen gebouwd en een model met een geweldig lichaam met heupen en borsten schrijdt ermee over de runway. Het schreeuwt You are fabulous, you are sexy YOU ARE A GODESS YES, YES, YEEESSSSSSS! Beetje jammer van het optreden van de Spice Girls, de laatste keer, en van Naomi Campbell heb ik ook weer even genoeg. Maar dat is ze vergeven als ik naar de show kijk waarin Justin Timberlake Sexy Back zong terwijl de paradijsvogels in metalen BH’s langs hem de catwalk over marcheren. http://www.youtube.com/watch?v=CT3EHrhWgqE

Helaas speelt het allemaal aan de andere kant van de oceaan af en kunnen we hier alleen via internet van genieten…TOT jajaja! Vriendje moest naar Amerika voor zijn werk! Zomaar ineens, binnen een week geregeld, en ik zag mijn kans schoon om hem met instructies de weg op te sturen. Dat zou ik natuurlijk wel héél speciaal vinden, als hij een Vic’s Secret winkel wist te vinden. Hij hoefde er van mij natuurlijk niet heel de stad voor door met zijn sleepkoffertje. Maar ik zou wel echt echt echt echt echt echt heel héél blij zijn, als hij toch een winkel zag. En zo geschiedde, mijn man werkt zich uit de naad overseas en weet toch nog met zijn sleepkoffertje een winkel te bereiken. Een man in een lingeriewinkel is altijd een beetje een verloren ziel. Tuurlijk niet zo erg als onze voorvaderen waren, de nieuwe generatie heeft wel iets bijgeleerd, maar toch blijft het moeilijk. Een borst is aparte materie. Om maar niet te spreken van goedzittende ondersteuning. Mijn geklaag op sommige BH’s, daar heeft hij wel wat van mee gekregen, maar waar het nou aan ligt is een tweede. Gelukkig weet hij heel goed wat ik mooi vind. En dat is al het halve werk toch? Niets vermoedend van het grote geluk dat hij gekocht heeft zie ik hem een paar dagen later weer. Ik ben al over de rooie van het feit dat ik een cadeau krijg. Hij tovert een grote glanzende roze doos met zilveren rand tevoorschijn en ik flip. De doos zit helemaal vol. Ik haal er zo 4 lowrise, hiphugging, lacey, boyshorts, cheeky, briefs- of weet ik welke naam die dingen hebben- uit. En een BH. En nu wordt het spannend. De broekjes rekken wel, zie ik al snel, maar die BH oogt toch wat kleinig. Prachtig is ze wel, zwart met roze hartvormige drukkertjes, maar mijn vrees is terecht, een vluchtige blik op het label zeg 34 B…..in plaats van 32D. Nog even hoop ik dat ze in dik Amerika de maten hebben verschoven en dat iedereen daar nu F heeft en ze de standaard hebben om moeten gooien, maar nee. Het lijkt alsof ik mijn tiener BH aan heb. This is not working out. “Ik heb toch C of D?!?” Een retorische vraag aan Vriendje. “Ja ik dacht ook dat het te klein was, heb het 3 verkoopsters gevraagd, die zeiden dat het moest passen..” Ik weet dat veel lingerie verkoopsters 80C en 75D hetzelfde vinden, daar kan ik nog over door gaan dat het niet zo is, maar ik snap het probleem. (Ik zal later nog eens uitleggen dat dat de reden is dat veel vrouwen de foute BH hebben.) Ik kan er niets aan doen dat ik teleurgesteld ben, niet boos, nee niet boos. Ik leg Vriendje uit dat ik heel blij ben maar dat ik dit even moet verwerken, incasseren, achter me laten. Ik pas ‘m in het proces nog eens, en nee echt ze past niet. Ik denk; Marktplaats, maar zeg het nog even niet tegen Vriendje. Hij heeft de blaren van zijn sleepkoffertje nog in zijn hand staan.

Pauline