BH jacht

Alweer een hele poos terug vond ik dat al mijn BH's versleten waren en nam ik me voor nu eens een goed passende BH te kopen, in plaats van een leuke goedkope die voor geen meter ondersteunt of een fraaie balconnet waar mijn borsten aan het eind van de dag overheen kijken. Ik zou me goed laten adviseren en een goede dure BH kopen waar mijn cup D borsten zouden voelen als veertjes zo licht. Met de verkoopster aan de hand in een luxe speciaalzaak zocht ik een droomsetje uit.
Ze hadden mij in bescherming moeten nemen tegen mijzelf toen ik de balconnet BH koos. De balconnet, ik vind 'm goddelijk, maar bij mij werkt ie niet. In de paskamer wilden mijn borsten al van het balkon springen, maar de verkoopster die mijn ongelukkige tieten kwam bekijken verzekerde dat het even wennen was, maar dat ze er echt niet uit zouden vallen. Blijkbaar zijn de mijne erg ondeugend want ze doen het toch. Nu ben ik 30, heb al zo'n 18 jaar borsten ( ja ik was er vroeg bij) en nu kan ik zeggen dat ik wijzer ben dan menig BH verkoopster.

De BH verkoopster houdt zich namelijk aan 2 dingen: de omtrek onder de borst, en de omtrek gemeten op de borst, ter hoogte van het zogeheten bustepunt.
Nou is het bij goed meten al een hele klus om hier de juiste maten uit te krijgen, bij fout meten is het helemaal ellende. Namelijk, meet je met of zonder BH? Met zeggen ze dan, maar als je een slechte BH aan hebt dan zijn je gegevens al niet meer betrouwbaar. De borst heeft zich dan al in een vrije val gestort en dan kom je op een te lage waarde uit. De dames BH verkoopsters hebben daar veelal geen indrukwekkend antwoord op. Trek voor het meten een goede BH aan. Je moet dus eerst een goede BH hebben, om vervolgens een goede BH te VINDEN. Dat is net zoiets als dat je met veel geld, veel geld kunt verdienen, maar zonder geld heb je ook niet snel veel geld.

Iedereen vergeet dat de plaatsing van je borsten op je lichaam(die van mij beginnen onder mijn arm ongeveer), de valling, welke kant ze op kijken en de afstand tussen de borsten een enorm grote rol spelen bij het vinden van een goede BH. Voor sommigen is het nou eenmaal vervelend, maar zij moeten een bedekkende BH hebben. Of voor anderen is een simpele BH misschien niet zo'n goed idee voor de schouders, en moeten ze een BH met een lijfje eraan.
Ik heb ook altijd gedroomd van het effect van een push up BH. Maar mijn borsten laten zich niet wegdrukken met als gevolg dat de kussentjes buiten de contouren van mijn lichaam worden gedrukt wat voor een onnatuurlijk brede borst zorgt.
Ik ben druk bezig met het uitzoeken van enige logica in het geheel, maar dat valt niet mee. Ik heb het geloof dat iedere borst op de juiste hoogte of hoger moet kunnen zitten. Mijn levenslessen kan ik wel delen, misschien dat ik iemand ermee help.

-Neem nooit rekkende bandjes. Of in elk geval met MINIMALE rek. Vroegah maakten ze de bandjes van stof, dan zakte er niemand weg hoor. Perky tits was het resultaat.
-Denk je dat je de rek nodig hebt omdat je grote borsten hebt en anders eindigt met diepe striemen? Neem eens een BH met lijfje en baleinen, dan wordt het gewicht van je borst verdeeld over de bandjes en het lijfje wat dan wel lekker strak moet zitten. Let wel; LEKKER strak, niet beklemmend strak.
-Als je voor elastische bandjes kiest, zet het elastiek dan bij voorkeur vast met een stevige steek. Dit is sowieso een gouden tip.
-Denk je dat je 80C bent, pas voor de gein eens 75D. Een behoorlijk percentage van de vrouwen die dat zal doen, zal vanaf dat moment 75D hebben. Dat geldt ook voor 90C, pas voor de gein eens 85D. Dus een omtrekmaat kleiner en een cup groter.
-Bij het passen moet je de BH altijd op het grootste haakje passen. Elastiek rekt uit, en best snel ook, dan heb je altijd die andere strakkere haakjes nog.
-En dan is er nog altijd de spring- en schudbeweging die je MOET maken. Ondersteboven hangen en tegelijkertijd schudden, die hoort er ook bij. Of nog beter, de handstand en dan schudden.
Als je BH de handstand met schudden overleeft zou ik er gelijk 100 kopen, want zo een vind je nergens meer. Met een gemiddelde levernsverwachting van 81 jaar, en 2.3 BH's per jaar, kom je dan een heel eind.

Pauline

Permanente staat van Verbazing.

Meisjes met opgetekende wenkbrauwen. Meisjes, meisjes toch. Ik snap niet dat ik jullie nog zie. Ik snapte de combinatie rossig haar met bruine brauwen of blond haar donker bruine brauwen of zwart haar met oranje brauwen sowieso al niet, maar dat ik nog steeds de getatoeëerde vegen boven jullie ogen zie dat kan ik simpelweg niet begrijpen. Vol ongeloof kijk ik naar jullie wenkbrauwen. De wenkbrauwen verkeren net als ik, in permanente staat van verbazing.

Achter de kassa, bij de kapper, (onvoorstelbaar; meiden die zichzelf dus de hele dag in de spiegel zien) in de winkel, ik kom ze nog steeds tegen. Aan al die meiden zou ik willen vragen, als je een foto van de periode voor je wenkbrauwverdelger werd ziet, en je je verbaast over de overvloedige haartjes die als pampasgras boven je ogen hangen, zie je dan niet dat je door echte wenkbrauwen er juist jonger uit ziet? Die wildgroei had gewoon wat onderhoud nodig om een mooi bijgeharkt gazonnetje te worden. Geen uitroeiing!

Het is een uit de hand gelopen trend. Een uit de hand gelopen en inmiddels achterhaalde trend wel te verstaan. Dames die zich aangesproken voelen; kijk naar jezelf en dan naar Hilary Rhoda. Zie hoe de kleur wenkbrauwen overeenkomt met de kleur haar. Nieuw potje verf daar? Dan ook een nieuw potloodje voor je wenkbrauwen.

Eigenlijk snap ik het ook niet op praktisch gebied. Ik ben een luie opmaakster en ben met wat mascara, een kleurtje op mijn ogen en een lijntje wel klaar in die regio. Ok ik pluk de bossen boven mijn oog in vorm, maar het zijn nog steeds mijn vorm wenkbrauwen, mijn haartjes. Met een feestje of als ik op stap ga dan kleur ik ze met een potloodje soms nog wat bij omdat de MAC make-up artist dat bij Macy's me aangeraden had, maar dan heb ik het ook wel van een deskundige dacht ik zo. Begrijp me niet verkeerd. Ik houd van mooie gevormde glooiende wenkbrauwen als ieder ander, en manipuleren mag best. Maar als je inkleurde vlakken boven je ogen hebt, in plaats van geaccentueerde natuurlijke wenkbrauwen, moet je toch maar even wakker worden. Dit is 2008 en niet 1989. Denk Monet, en niet Mondriaan.

Zijn vrouwen grappig?

Een tijdje geleden kwam ik dit artikel tegen. http://www.vanityfair.com/culture/features/2008/04/funnygirls200804
Het gaat over de vraag die je wel eens voorbij hoort komen. Zijn vrouwen grappig? Ik lees:"The humor of women has been a sensitive topic ever since the first one cracked a joke. (In Genesis, Sarah, pregnant long past her childbearing years, says her son is named Isaac, Hebrew for "laughter," because it's funny she would have a child at her age.) "

Ik ga op zoek naar vrouwen die grappig zijn. En dan bedoel ik niet zoals Sara Kroos zogenaamd grappig is. Het veelvuldig grijpen naar je tieten en dan het BNN publiek aan het lachen maken. Nee, ECHT grappig.

De eerste keer dat ik tegen deze vraagstelling aanliep was in de tijd dat ik als plattelandstiener op vakantieavonden in een bierkeet hing met nog een hoop overwegend mannelijke tieners. Het was daar dat de heren mij vertelden dat vrouwen niet grappig waren. Iets wat mijn ervaring inmiddels wel tegenspreekt.

Na het lezen van het artikel in Vanity Fair gooide ik het eens op de stylingafdeling van mijn ex-werkgever, allemaal vrouwen. We hadden regelmatig erge lol onder elkaar, voornamelijk aangesticht door mijn collega Annelies en ik, waardoor wij al enkele malen van hogerhand op onze vingers zijn getikt. Er is een voorzet van iemand en de rest doet er om beurten een schepje bovenop en dat ging lekker. Totdat één vrouwelijke collega in het bijzonder iets zegt wat niet grappig is en ook vaak niet eens van toepassing. En dan lachen we omdat het beleefd is om te lachen om iemands grap maar de lol is ook à la minute voorbij. Niets in deze collega zegt haar dat de grap geen grap is en dat we lachen uit beleefdheid, en ach het was toch tijd weer wat te tekenen dan wel ontwerpen. Ik vroeg deze vrouwen of zij zelf vrouwen grappig vonden. Nee zeiden zij bijna allemaal. Ik stond perplex. Ik vond op die ene uitzondering na, hen wel erg grappig. "En Paul dan?" vroeg ik aan Annelies " Vindt hij niet dat hij met jou kan lachen?" Ik vind Annelies namelijk hi-la-risch. "Nee Paul vindt wel dat hij met mij kan lachen, dat wil zeggen, hij vindt het leuk dat ik lach als hij een grap maakt, maar om mijn grappen lacht hij niet." Wat een gebrek dacht ik. Maar misschien heb ik het wel mis. Misschien willen mannen en vrouwen niet dat vrouwen grappig zijn.

Vraag je het een man dan zegt hij waarschijnlijk dat je met een vrouw moet kunnen lachen. Maar bedoelen ze dan wat Paul vindt of dat ze ook echt grappen moet maken? In de bierkeet giechelde ik graag om de grappen van de mannen, maar ik maakte er zelf veel minder. Ik durfde dat niet. En als ik er dan een maakte was die natuurlijk net op het randje en dan bulderden de jongens "OOOOOH!" om mijn grap en kreeg ik alsnog een rood hoofd. Maar lachen deden ze. Ik kan geen grap vertellen, maar wel af en toe een opmerking plaatsen. Ik durf het simpelweg niet omdat mensen het niet verwachten, en dan komt de grap er scheef uit. Mannen lijken dat altijd te kunnen. Ik denk zelf dat het een zelfvertrouwen kwestie is. Voor vrouwen is het niet geaccepteerd op de een of andere manier, daarom durven we niet. Grappig is niet sexy. En dat moet een vrouw ook zijn. Grappig in een man is wel sexy.

Noem één bekende vrouw die enorm grappig is, en ook echt sexy. Sexy of grappig, ik ben bang dat wij vrouwen een keuze moeten maken. Ik weet wel wat ik heb besloten. Grappige vrouwen who needs 'em?

Sexisme in alledaags gebruik

Sexisme in alledaags gebruik
Terwijl om mij heen de auto's in de straat vertrekken naar zonnige oorden met een volgestouwd paradijsje aan hun trekhaak, bevind ik me nog in een half-af-huis, en dat irriteert me. De sfeer in ons huis is niet veel anders dan op de camping. Af en toe blaast de wind langs het zeiltje in de tuin dat tussen onze tuin en die van de buren hangt, in het midden van de woonkamer hangt nog een peertje die ongeveer hetzelfde ongezellige licht verspreid als de lantaarnpaal buiten de tent. Gelukkig hebben wij sanitaire voorzieningen met alleen ónze bacteriën, en daar is wel wat voor te zeggen. Maar er is nog genoeg te klussen. Naar de bouwmarkt dan!
En voor de zoveelste keer toorts ik naar de woonboulevard waar onze vrienden van de bouwmarkt zitten. Op de sanitair-afdeling vragen ze me inmiddels al of het huis nu dan wel af is. "Bijna!" zeg ik glimlachend balend. Ik overweeg ze uit te nodigen voor onze housewarming, we hebben een warme band samen.
Ik heb nog wat hout nodig, een borstel voor op de boormachine, plamuurmiddel en zandcement. Ik loop met mijn karretje voor de zoveelste keer langs de rekken tot ik bij het cement ben. De helft van de zakken ligt open en ik schuif wat heen en weer om bij een mooie zak te komen. TOTDAT helemaal aan het eind van de gang 2 mannen aankomen. Type campinggast. Je moet er ook overal aan herinnerd worden dat je niet op vakantie gaat. Luidruchtig roept de grootste snackvreter heel hard tegen zijn maat die een meter naast hem loopt: "Eej, ga da meidje es helpen." Angstig kijk ik om me heen. Zullen ze het over mij hebben? Ik sta zo ongeveer aan de andere kant van de winkel. Ik ben geen 12, dus mij zullen ze niet bedoelen en ik ga ongestoord verder met het laden. Maar als ik vlak naast mij de woorden hoor:" Eej meidje, zal ik 'm er es effe in gooien?", zeg ik stomverbaasd en lachend:"Párdon?" Zoveel sexisme in 2 zinnen, ongelofelijk. "Meidje?!" herhaal ik iets minder lachend en iets meer pissig. De feministische receptoren in mijn hersenen zorgen ervoor dat mijn bloed nu zo ongeveer kookt bij het in mezelf herhalen van deze twee zinnen die in de jaren '50 thuis horen en die bovendien destijds door de groenteboer gebruikt werden bij het uitladen van vier kisten appelen en niet een zakje cement.
Maar nu is de verbazing bij deze 2 mannen nog groter dan eerder bij mij. Want hoe kan het toch zijn, dat een leuk jong grietje in haar zondagse goed geen hulp van ons, redders in nood, wil? Wat hebben wij fout gedaan? Wij wilden alleen het zwakke geslacht helpen. Als we dit op de camping doen giechelen de meeste vrouwen en laten ze ons 'm d'r in gooien.
Ik heb het Mart Smeets pas nog horen zeggen: "Dan doet een man soms iets wat mannetjes gorilla's ook doen, zich heel hard op de borst slaan." Heel blij met zichzelf waren deze mannen na dit gulle aanbod. Mijn afwijzing in combinatie van mijn blik is niet wat ze verwachtten. Zoals alleen een vrouw kan, zeg ik "Needankje!" En herhaal nog een keer mompelend de woorden "Meidje" en "'m d'r in gooien." Wat is er gebeurd met "Kan ik je helpen?" Daar kun je goed op antwoorden met een vriendelijk " Nee, dank je" of "Ja, graag." Dit is teveel voor de gorilla's, en hun testosteron dwingt hen tot het gebruik van schuttingtaal. "Trut, loop naar de maan." En dat is de gecensureerde versie. "Sexist!" scheld ik terug en loop met mijn volgeladen kar en voldane gevoel van de crime scene vandaan.

Eigenlijk is het best triest voor deze mannen dat de vrouwen waar zij mee omgaan niet beter gewend zijn dan op deze manier aangesproken te worden. Zij zullen er niets van zeggen. Zo houdt het nooit op. Het is de verantwoordelijkheid van deze vrouwen om hen op te voeden. Juist, ik neem die verantwoordelijkheid graag. Het is in het belang van de man zelf om consequent behandeld te worden. Hoe weet hij anders wat de juiste manier is? Als iedere vrouw haar steentje bijdraagt dat komen ze er wel. Zo, tijd om een muurtje te metselen!

Desperate maar geen housewife.

Een tijdje terug, toen we nog in onze flat woonden, waar het stinkende maltezer leeuwtje van de buurvrouw nog op ons balkon poepte, ergerde ik me eigenlijk meer aan de mensen dan dat ik ervan genoot. En nu ik in mijn huisje zit, met het raam open en de vogeltjes die me tegemoet fluiten bedenk ik me dat ergernis ook een deel van je leven kan zijn. Het gezellig roddelen met de onderbuurman over Perris Hilten zoals hij de eigenaresse van de stinkhond noemde. Of het op afstand houden van de dronken senior van de eerste verdieping die me luchtkusjes wierp. Ik had toen nog wat te roddelen met mijn vriendinnen, nog wat te zeiken. Bijvoorbeeld die keer dat ik kon vertellen dat ik het vermoeden had, dat er eye-candy in de flat woonde.

Een tijd terug namelijk, toen ik naar de brievenbussen liep, kwam er nog iemand de hal binnen. In mijn ooghoek signaleerde ik een mmmmmmman in pak. Ik keek 'm even aan om hallo te zeggen. Ik maakte daar altijd nogal een punt van. Er waren in de flat een aantal bimbo's die maar geen hallo wilden zeggen. En dan zeg ik het natuurlijk heel hard: HALLO. En dan krijg je uiteraard een verveelde hallo terug. Maar als het een mmmmmman in pak is glimlach ik uiteraard iets harder, en probeer ik mijn Hallo-punt iets enthousiaster te maken. Zijn aanblik deed ook niet vervelend aan. Maar in plaats van een Hallo kreeg ik een Hello terug. Met toenemende verbazing registreerde ik dat het niet een gewoon pak is maar een zwart hoog gesloten pak....met een wit kraagje, zo een uit Doornvogels. Ik ben in prinzip te jong om dat programma te hebben gezien, maar ik kan me een voorstelling maken. Een priester die het aanlegt met een bakvis en ach en wee wat een problemen. Love, Unattainable, Forbidden, Forever...zucht. Hoedanook, ik heb er liever geen Richard Chamberlain-beelden bij, de man voor mijn neus was beter. Waarschijnlijk, als hij een joggingbroek aan had, had ik iets van "G'navond." gemompeld. Maar het onderdeel 'forbidden' dat was toch uiterst fascinerend.

Ineens kon ik me het onvermijdelijke gesprek met onze conciërge herinneren. 's Ochtends liep ik vaak snel voor zijn raampje langs, maar soms wist hij me staande te houden. Dan lulde hij je de oren van je kop. En soms ook best interessante dingen moet ik 'm nageven. Wij hadden in de flat namelijk een aantal Amerikaanse soldaten zitten. Geen missie is geheim voor de concierge. Hij vertelt de ene helft van de bewoners wat hij van de andere helft heeft gehoord en andersom. Dus bij het horen van de woorden 'Amerikaanse' en 'soldaten' ging mijn fantasie ook even op hol hoor. Coole milimeter geschoren, zonnebril dragende, heeeeel sterke, lekkere, stoere mannen.
Dat vat, even de vervelende nasmaak van de Irakoorlog buiten beschouwing latende, de de erfenis van Tour of Duty samen. (Jarhead- een aanrader voor de nieuwe generatie) Ik heb het mijn vriendinnen meteen verteld, diezelfde avond. "Deze man zal wel bij die soldaten horen, die hebben altijd zo'n geestelijke bij om mee te praten." Niet dat we daadwerkelijk iets met de informatie zouden doen.

In de tussentijd ben ik wijzer geworden en heb kennisgemaakt met de illustere figuren die dit peloton of regiment ofzo rijk is. We hebben een chief, dat is een klein AfroAmerikaans vrouwtje waar je geen ruzie mee wilt. En dan een bleke jongen met serie-moordenaar bril en zwart haar met een scheiding. Ook hebben we nog een grote kerel met een enorm breed hoofd, net het stereotype van een Rus. Hij kijkt altijd een beetje alsof hij op zoek is naar een meisje om de Nederlandse cultuur bij op te snuiven(getsie!). En we hebben Lance Armstrong, die ik geregeld met racefiets zie. Hij straalt altijd, alsof hij op vakantie is of aan de epo zit. Maar geen Danny Purcell, LT, of McKay helaas. En jongens als Jake Gyllenhaal, die gaan niet het leger in, die worden acteur. Mijn interesse was dus al vrij snel weggeebt. Daarbij, ik heb een pretty boy als vriendje, dus deze figuren hadden ook geen Pauline te vrezen die ze kwam bespringen. Dus eigenlijk is er niets aan de hand geweest, en heb ik mijn vriendinnen op zitten naaien om niets. Het lijkt alsof er in de flat meer gebeurde dan in het huidige suburbia. Alhoewel, binnenkort is hier een groot straatfeest. Op de uitnodiging stond een zwoel tango-dansend paartje. Wie weet wat ik daarna heb te vertellen over de verwaarloosde huisvrouw van nummer 8 met de veel te jonge melkboer?!

My street gang is numero Uno!

Naar New York gaan is wat anders dan iedere andere stedentrip. Het geeft je een gevoel alsof je je schoonfamilie voor het eerst gaat ontmoeten. Ik wil dat New York een goede indruk van me krijgt. En ik zou me graag beter voor gaan doen dan ik eigenlijk ben. Als we in de boetieks en galerieën rond gaan lopen dan wil niet dat ze mijn ware ik zien. Ik nam het heel serieus. In de voorbereidingen kocht ik bij wijze van spreken eerst nieuwe kleren hier in Nederland, en werkte de donkere plekken in mijn haar bij met wat peroxide. Benen en oksels glad voor als het mooi weer is. Ze moeten niet denken dat ik European ben, met okselhaar en snor. Ook mijn schoenen moesten niet van die echt toeristensneakers zijn, maar hippe hakken. Geen fout zittende Bh’s I wanna BLEND IN!

En zo ging het ook best goed. Ik was een wereldse vrouw met grote tweedehands zonnebril en dito tas. Zie mij langs het VN gebouw lopen, alsof ik hier hoor. Zie mij met een boek in Madison Square Park op een bankje zitten. Zie mij afdingen op een vlooienmarkt en met 3 (veel te dure) etsen terug naar mijn neighborhood lopen. Alleen mijn telefoon was not done. Zo’n basic bellertje als ik heb, dat kan daar echt niet meer. Complete computers met honderden adressen dat moet ‘m zijn. Goed, volgend jaar beter.

Na al dat quasi hip doen was het ook nodig ons te verdiepen in de cultuur. Eerst Harlem, dan Brooklyn en uiteindelijk nog een dagje The Bronx. Onze Lonely Planet nam ons wel mee. Er stonden standaard routes in die we niet exact over namen, maar als inspiratiebron gebruikten. We begonnen bij Harlem. Anders dan de gids voorschreef namen we een metrostation op de metrolijn die het dichts bij ons hotel lag. Toen we boven kwamen, belandden we in een massa mensen die op zijn zachts gezegd niet dezelfde kansen als wij hadden genoten, zeg maar. We waren we de enige blanken, en misschien de enige met een dak boven ons hoofd. We zagen ruziënde mensen wat danig uit de hand leek te lopen en in 1 seconde voelde we dat wij ramptoeristen waren en hier niet welkom. Snel namen we een zijstraat. Dit voelde niet slim. Na een tijdje kwamen we op de voorgeschreven route en zagen we dat er ook bij stond dat je bepaalde straten snel door moest lopen omdat ze niet zo van toeristen hielden. Fraai. Hier zag Fifth Avenue er toch heel anders uit dan in Lower Manhattan. We zagen een verouderd ziekenhuis en een hoop herinneringen aan de tijd dat ongelijkheid de wet was. Een aantal straten hebben we omzeild, en we hebben bijna nergens foto’s willen maken om maar niet respectloos over te komen. Dit was best heftig, concludeerden we.

Na het avondeten namen we de route naar Brooklyn. Hier woonde volgens het boekje het gewone volk. Sterker nog, hier vestigden zich steeds mee hippe mensen. Cool dachten wij, die nemen we. Maar ook hier belandden we door het voor het gemak pakken van een andere metro in een heel andere buurt. Deze buurt stond niet eens op het kaartje. En naar mate we verder liepen kwamen we ook steeds meer verlaten gebouwen tegen. We keken naar de ramen waar met graffiti op stond:”My street gang is numero uno!” Nice! Na een tijdje zoeken met de gids kwamen we bij zo’n basketbal veldje met gaas er omheen. Heel typisch en heel New Yorks, maar ook heel ver van Manhattan. Een groep jonge mannen met edgy hiphop outfits hingen er wat rond. Duidelijk niet waar we zijn moesten. “Weetje, we lopen dezelfde weg terug.” Opperde ik Vriendje en draaide om. Hij had nog geen antwoord gegeven of we hoorden achter ons de jongens iets naar ons roepen. Ai, ik had liever onopvallend ons vertrek ingezet.
Ze kwamen naar ons toe. “Do you need help?” Wat zeg je, hulp? Ja graag! We legden uit dat we verdwaald waren. Zij zagen ook wel dat we daar niet hoorden. We keken naar de gids en wezen aan waar we heen wilden.
Mooie donkere vingers staken door het gaas en gingen over ons Lonely Planet kaartje. Ze overlegden en wezen ons waar we heen moesten. “All the way back.” Vriendelijk bedankten we en lachten naar elkaar “ Shouldn’t you be on Manhattan?” vroeg er een gevat. Daar had hij wel gelijk in. Maar dit lesje van mijn eigen vooroordelen had ik niet willen missen.

Pauline

When in New York, do as the New Yorkers do.

Als Vriendje en ik op vakantie zijn, willen we ons altijd een beetje in de rol van een local wanen. Wat zouden de New Yorkers gaan doen vanavond? Waar eten ze, wat doen ze op zondagmiddag? Waar woont een stel zoals wij, met dezelfde achtergrond en paycheck als wij?
Wat is de real-life equivalent van de dames uit Sex and the City? Een film die overigens in première ging op het moment dat wij op Manhattan rondliepen.
Kortom, when in New York, do as the New Yorkers do.

Lopende door Turtle Bay vroegen wij ons af of hier dan het industrieel ontwerper/ mode ontwerper stel zou kunnen wonen. Het waren knusse appartementen in rustige straten die uitliepen op de west river. Of later, in Greenwich Village waar we een huis te koop zagen staan, een opknappertje. Een sinds wij onze eigen renovatie grotendeels achter de rug hebben, beschouwen wij onszelf nu als experts op bouwval gebied. We tuurden door de ramen, keken naar de bouwvallen die ernaast stonden, beoordeelden de straat en bepaalde de marktwaarde. “Rond de 1 miljoen dollar”, dacht Vriendje. “Nee, 3 of zo!”, dacht ik.
We zagen later dat een huis in die buurt, van dat formaat 9 miljoen dollar moest kosten.

Vervolgens lagen we in het gras van the Great Lawn in Central Park. Om ons heen jonge gezinnen en groepjes vrienden. Ik ben nogal bedreven in het afluisteren dus binnen de kortste keren hadden we het hele sociale netwerk van de yuppies naast ons ontrafeld. Een oud-collega van 1 van de dames uit de social circle kwam met gitzwarte tramp-stamp op haar onderrug even dag zeggen. Haar man en kind zwaaiden van een afstand naar het groepje. Niet voor niets, want zo gauw ze zich weer bij haar man voegde werd mevrouw Tramp-stamp er flink doorheen gehaald. Wel nadat iedereen zich met een grote glimlach joviaal had voorgesteld. Hmm hier wilden wij toch geen deel van uitmaken.

Of tijdens het sushi eten bij Kodoma Sushi, een aanrader op West 45th tussen 8th en 9th avenue. We waren aan het genieten van de lekkerste sushi ooit, toen twee twentysomething vriendinnen aan het tafeltje naast ons plaats namen. Er werd druk van stoel gewisseld. Dan zat de een weer tegenover de ander, om uiteindelijk naast elkaar, kijkend in de richting van de ingang te zitten. Niet veel later kwam nummer 3 binnen. Gillend en zwaaiend met beide handen en de ogen door een geforceerde glimlach dicht geknepen. We schrokken er gewoon van. Dit was beter dan welke high school serie die we ooit hadden gezien. Het enige wat er aan het beeld ontbrak was het gebruik van de afkorting O.M.G. Deze dames zeiden gewoon “ Oh my GOD!” en het bleef niet bij 1 keer. Na al het enthousiasme kwam de opschepperij. Over college, university, classes en serious relationships. Alles was definitely, definitely, definitely.. Dat was smullen. We kwamen erachter dat volgens onze begrippen, deze dames elkaar niet eens aardig vonden. Toch zaten ze daar elkaar te overtreffen. Ook hier pasten we voor.

Totdat we later in een winkel op zoek naar bier in een bruine zak een meisje tegen kwamen die natuurlijk zag dat wij toeristen waren, zoekend naar bier.
Ze sprak ons aan over onze vacation. Met haar Afro-American tintje in een geweldige paarse jurk, een fles alcohol en 2 vriendinnen ging ze op stap. Ze woonde two blocks away en het was nice New York. Ze vroeg ons over waar we vandaag kwamen en wat we deden. Over hoe Nederland was en dat ze ook wel eens naar Europe wilde. Met een echte glimlach wensten we elkaar een leuke avond en trip toe. “O.M.G!” dachten wij. “ She’s our BEST friend.’

Pauline

Budget Shoppen in New York

Je zou het misschien niet zeggen, maar New York is eigenlijk heel geschikt voor de budgetshopper. Juist, die met een kleine portemonnee.
Het mooie aan New York is namelijk dat er plaats is voor iedereen. Van heel arm naar heel rijk. Met een gemiddelde huur van 3000 dollar per maand zou je denken dat er alleen maar rijken kunnen wonen. Maar als je bedenkt dat er lofts zijn waar je enkele tienduizenden dollars mag neerleggen om er te mogen huren moeten er ook huren zijn die zorgen dat het gemiddelde daalt tot 3000 dollar. Dat is dan alleen Manhattan. Als je geduld hebt om even de metro te pakken en de Williamsborough bridge over te steken dan kun je ook delen van Brooklyn in je overweging meenemen. Niet alle delen van Brooklyn zijn ok. Dat hebben wij ondervonden na het verkeerd uitstappen van de metro. Daarover later.

Rijken shoppen bij Bergdorff Goodman, Saks 5th Ave en natuurlijk de designer winkels. Maar als je nou iets minder geld hebt, heb je toch hele leuke mogelijkheden in New York. Waar je in Nederland in het hokje Scapino/Zeeman wordt gestopt, heb je in New York een enorme keuze aan winkels. Zelfs al was de dollar gelijk aan de euro, dan was het nog lekker shoppen.

Toen Vriendje en ik 4 dagen rond hadden gelopen en ons te goed hadden gedaan aan Macy’s, Lord&Taylor en Bloomingdale’s namen we ons voor om iets minder te gaan kopen. Met de douane in ons achterhoofd, en al ver over het toegestane bedrag om in te voeren leek het ons toch verstandig om het even rustig aan te doen. Met name Vriendje had al een overdose aan shoppings. Alleen ik zocht nog een broek. Op Union Square liepen we langs Forever 21, een leuke goedkope winkelketen waar het gaat om quantity not quality. Ik besloot even over de dames afdeling te lopen, een verdieping hoger. Met van alles behalve een broek stond ik korte tijd later op de roltrap naar beneden. Daar, in het midden van de tafels met hippe grapic tees stond Vriendje met een T over zijn eigen T, en nog een stapeltje over zijn arm. 14 dollar per stuks. Zelfs in euro’s nog een koopje, maar als er ongeveer 65% van over blijft nog aantrekkelijker. En zo heb je er nog veel meer. Wil je iets meer richting de designer hoek? Dan bezoek je Feline’s Basement en Century 21. Bij beiden is het echt goed zoeken geblazen want het oogt nogal truttig. Maar tussen de paarse glitter jurken en bloemetjes blouses hangen wel items to die for.

Natuurlijk moet er ook een ticket af kunnen, en je slaapplaats. Maar als je goed plant en via internet je vliegticket boekt kom je al een eind. Je slaapplaats, tja daarvoor kun je beter niet mijn weg volgen. Ik houd van een WC waar ik alleen op mag, en liever geen studentenfeestjes in de lobby. Maar als je daar allemaal niet moeilijk over doet, en een matras met een raar luchtje, of het delen van je kamer met een groep ruziënde Italianen geen probleem vindt, dan is er ook op dat gebied een optie, perfect voor jouw budget.

Voetballers bidden niet voor bruun boon'n

Sinds de omroepen in herhaling zijn gevallen geef ik me helemaal over aan het EK. Deels gedwongen omdat Vriendje IEDERE WEDSTRIJD wil zien, en deels ook omdat ik het een mooie sport vind. Maar eerlijk is eerlijk, niet vanaf 18.00u tot aan 22.45u. Dat gaat me weer wat ver, er moet ook pulp gekeken worden in prime-time. Ik heb nu bijvoorbeeld Gossip Girl gemist. Een absolute hit in Amerika. Terug naar het voetbal. Vroeger wilde ik graag doen wat mijn grote broer deed en ik denk dat daaruit ook mijn verbondenheid met voetbal is voorgekomen. Dat het een wereld vol met mannen is, was zo rond mijn 15e een leuke bijkomstigheid. Wat een niet vervelend bijverschijnsel van het EK is, is Studio Sportzomer. Vele fashionista's waarschijnlijk vreemd, maar gezien de grappen en discussies eigenlijk heel erg leuk. Dit toont de man op zijn best. Helemaal in zijn element. Al kijkende denk ik: Daarom is het leuk om met mannen om te gaan. Ze zijn zo grappig en ja soms ook zelfs slim. Behalve Andries Knevel. Dat is niet zo'n goed voorbeeld van de grappige en slimme man. Donderdag zat hij als gast aan tafel bij Jack van Gelder, samen met Ronald Waterreus(oud keeper PSV), Gert-Jan Verbeek(a.s. trainer Feyenoord) en Youp van 't Hek (die geen uitleg nodig heeft). En dan zal ik nu uitleggen wat dit onderwerp met de inhoud van MIXitup te maken heeft. De discussie ging namelijk over een trend in het voetbal. Niet de kleur oranje, maar het feit dat menig speler tegenwoordig zijn religieuze uitingen breed uitmeet op het veld om daar vervolgens de wereld mee plezieren of lastig vallen. De meningen daarover verschillen. De vraag was in elk geval; is het een trend dat steeds meer spelers dit doen en ook steeds opzichtiger of is het toeval dat iedereen zo opzichtig wil laten zien tot wie ze bidden en hoe? Rozenkranzen worden achter de goal gelegd, kruisjes worden gekust, God wordt bedankt na het maken van een goal of het stoppen van een penalty, noem maar op. Hele choreografieen en outfits worden voorbereid met dankwoorden aan God, die dan na het scoren ten tonele worden gebracht. Het gebeurt steeds meer dus kunnen we spreken van een trend. Meneer Knevel, wiens handen je al irriteren zonder dat hij verder nog een punt heeft gemaakt, was van mening dat je als gelovige je toch niet mee laat slepen door een trend, een modeverschijnsel?? Dan begrijpt hij het woord trend niet. Het is namelijk zo dat alles onderhevig is aan onze tijdgeest. En een ander woord voor tijdgeest is mode. Een afspiegeling van onze tegenwoordige tijd. Daarin vind je trends. En ook Godsdienst is daar al eeuwen onderhevig aan. Het lijkt een rare combinatie, mode en religie, maar als je spreekt van tijdgeest en religie zal iedereen zo een aantal voorbeelden op weten te noemen van dingen, binnen welke kerk dan ook, die vroeger anders waren. Goed, gelovig zullen deze voetballers voor het overgrote deel van huis uit zijn, het op deze manier tonen is toch anders dan het ooit eerder was in het voetbal, enkele hardliners daargelaten. Blijkbaar "mag" het weer, zeggen: "I love Jesus". Maar waarschijnlijk gaat het ook weer voorbij en zullen de spelers over een tijdje hun gevoel weer voor zichzelf houden. Net als in de sixties toen Hare Kishna naast een religieus ook een hip fenomeen was (ik moet ze nu wikipedia'en om te weten wat het precies inhoudt). Hoe God himself deze modegril van die gekke mens opvat kan ik niet zeggen. Maar alle moeite van de voetballers ten spijt; Hij is vast niet partijdig.
Pauline

Stop de Persen!!!

Vandaag is iets gebeurd waar ik zo'n hekel aan heb dat ik heb besloten er een speerpunt van te maken in mijn carrière als freelance ontwerper. Een externe ontwerper had voor een klant waar ik voor werk een shirt gemaakt met een hele grote print op het voorpand. Hartstikke mooi hoor. De samples kwamen binnen en midden op het shirt staat een klassieke spelfout; beatifull in plaats van beautiful. Heel groot. De gemiddelde Nederlander vraagt zich nu af waar ik mij druk om maak. Dat weet ik. Later terwijl ik naar huis rijd valt mijn uitlaat half onder mijn auto uit. Terwijl de uitlaat van mijn auto over het asfalt van de ring schraapt en ik in paniek naar een uitweg zoek zie ik kans over het fietspad een ventweg op te scheuren. Ik kom tot stilstand, kijk onder mijn auto(ik denk altijd meteen dat auto's gaan ontploffen) en vervolgens om mij heen of ik niemand heb meegesleurd. Mijn oog valt op een kleuter die op een driewieler op de stoep staat te kijken naar die rare mevrouw die uit een grasmaaier stapt, want zo klinkt mijn auto inmiddels. Op haar shirtje lees ik: "Day For Day" En nog voor ik de wegenwacht bel, noteer ik het onderwerp waar mijn column over moet gaan. Nengels of Denglish. Engels op zijn Nederlands. Aan deze ontwerpers zou ik willen vragen wat zij dachten? Komt het door zelfoverschatting? Waarom gebruik je anders woorden die je niet controleert, in een taal waarvan je weet dat je die niet 100% beheerst. Of waarom denken zo veel ontwerpers dat ze het engels wel beheersen? Bijvoorbeeld C&A, Koning van de diepzinnige teksten. Een tijdje terug waren zij door een ontwerper een beetje in de problemen gekomen. Ze hadden in het dot-com tijdperk een T-shirtje voor jongens, maatje 92 t/m 140 ofzo, met een tekst in de trant van http://www.bigboys.nl/ of iets in die geest. Nadat mensen ook werkelijk die site hadden ingetikt kwamen ze op een porno website van hebikjoudaar… meneer. Dus vele klachten van ouders, die misschien de site wel onder hun favorieten hadden gezet, maar het uiteraard liever niet op het shirtje van hun kleuter wilden terugzien. C&A moest zich verontschuldigen, en misschien heeft er iemand van de pay-roll geschrapt. Maar dat is een gok. Je voelt je behoorlijk lullig, dat snap ik. Maar het is onbegrijpelijk dat deze ontwerper niet even heeft gecheckt of het niet iets ranzigs was of gewoon al een site die door iemand bezet was. Ik controleer altijd tot in den treuren of iets wel kan, voor er honderden of duizenden van worden geprint. En als het niet in het woordenboek staat, of het is straattaal of jargon of zo, dan google ik het. Google is niet heilig, zinnen met spelfouten worden ook gevonden. Dus dan dubbelcheck ik het en kijk ik hoeveel hits de ene versie van het woord heeft ten opzichte van de andere versie. Ik mag toch aannemen dat de meerderheid het goed heeft. Controleer ook wat voor soort website het is, iets van de overheid is vaak goed. Mocht ik dan nog twijfelen, ik heb een aantal native speakers in de vriendenkring die me wel kunnen corrigeren. Maar als ik echt zou twijfelen zou ik johnsmith at gmail punt com of hotmail punt com mailen. Niet dat ik 'm ken, maar hij bestaat vast wel. En kan misschien beter Engels dan jij. Maar het gaat verder dan spelfouten, een typefout zit in een klein hoekje. Een collega van me, die 3 jaar in Amerika heeft gewerkt en wel enigszins een basis heeft wat betreft het Engels, heeft ooit voor een grote klant een print ontworpen. 20.000 stuks, lekker zomerse tops met een print op het voorpand zowel als het achterpand. Een university-type print. Op het voorpand een badge met een printje en op de rug een heel groot embleem van een verzonnen universiteit, je snapt het. Maar op de badge en op de rugprint stond geen Seattle University, maar Seattle Univesrity. Dankzij de luxe van copy-paste had zowel de badge als de rugprint dezelfde print. Nou hebben na haar ontwerp, nog 6 paar ogen naar de print gekeken, totdat de print in de winkel hing. Heel duidelijk zag je het niet, omdat er niet alleen die tekst stond, maar toen de winkelketen door een oplettende zaterdagwerker op de fout werd geattendeerd kreeg haar baas de 20.000 stuks wel terug in zijn mik. De ontwerpster werd op vakantie opgebeld met het kwade nieuws door hemzelf. Fijne vakantie verder. Tja zoiets kan gebeuren. Maar mensen-ontwerpers ga toch iets bewuster met je vak om. Verrijk jezelf ook eens met een andere taal en poep niet 40 ontwerper per dag eruit van een triest grammaticaal niveau. Zo, dat ben ik kwijt en nu ga ik inpakken morgen lekker op vakantie! Pauline

De revolutie die individualiteit heet.

Al enige tijd ben ik niet weg te slaan bij sites zoals Etsy en Dawanda. Hier bruist het van de creativiteit. Het zijn sites waar iedereen zelf een 'winkeltje' kan openen met handmade stuff. Je vindt hier de illustratoren van morgen, het perfecte cadeau voor je vriendin en crea-bea's met de best bewaarde items die je nog nergens hebt gezien. Want, geloof het maar, dat is wat ons in de nabije toekomst te wachten staat: individualisme. En dat wordt smullen!! Mensen zijn grote-concerns-moe. En daar hoeven de anti-globalisten geen ruiten voor in te gooien, dát voelen we zelf ook wel.Inmiddels is er een enorme beweging gaande in Amerika. Dit was al voor de hypotheekcrisis aldaar, maar het zal wel helpen als je voorzichtig met je geld om moet gaan. Daarbij komt ook nog de groene bio-golf waar wij al een tijdje op surfen. Mensen proberen zelf iets te maken wat ze in geld om kunnen zetten, en kopen op hun beurt liever iets wat iemand gemaakt heeft die je ook persoonlijk kunt benaderen. En die het met meer respect voor mens en milieu heeft gedaan dan gebeurt bij massaproductie, waarbij je helemaal niet kunt achterhalen wat er voor nodig is geweest. Iemand die er liefde en geduld in heeft gestopt en die daarnaast nog ongelofelijk leuke en unieke dingen maakt. http://www.buyhandmade.org/ is hier ook een duidelijk voorbeeld van. Het doel van deze organisatie is om zo veel mogelijk mensen te laten verklaren hun geliefden met de feestdagen van handgemaakte cadeaus te voorzien in plaats van massaproductie artikelen. Dit was alweer een tijdje geleden en inmiddels hebben bijna 19.000 mensen die verklaring ondertekend. Ook erg grappig: "What would Jesus buy? Handmade or massproduction?" Dit lijkt bijna op een nieuwe religie. Nog goed voor je karma ook! Terug naar Etsy, Amerikaans van oorsprong met hoofdkantoor in New York. Het bestaat inmiddels ruim 2 jaar en heeft ongeveer 170.000 winkeltjes. DaWanda is wat jonger, uit Berlijn en heeft nog niet zo'n groot succes maar het zit eraan te komen. Ze hebben op allerlei leuke manieren applicaties verzonnen om de shops zo willekeurig mogelijk in het daglicht te stellen wat voor eerlijke concurrentie zorgt, en altijd weer iets leuks op je beeldscherm. Ieder moment van de dag dat je gaat kijken zie je weer nieuwe hebbedingen of gewoon pure eye candy. Bovendien zupercool: Als je iets specifieks zoekt kun je ook een ontwerper vragen om iets met jouw eisen in het achterhoofd te maken. Dus zoek je nog een mooie poster met azuurblauw en roze bloemen? Kies een illustrator naar je zin en onderhandelen maar! En als je denkt dat het niet veilig is: Je kunt vaak betalen met je creditcard via Paypal. Daarnaast wordt een slechte verkoper meteen gestraft door jouw review. Dat kan klanten kosten en zal de verkoper dwingen tot een goede afwikkeling voor een goede reputatie. Iedereen in geregistreerd en terug te vinden. Populaire artikelen zijn illustraties, sieraden en homedeco artikelen. En de sites vertellen ons ook dat afbeeldingen van vogels erg 'groot' gaan worden.Mijn Etsy en DaWanda favorieten: http://www.etsy.com/view_listing.php?listing_id=11790315http://www.etsy.com/view_listing.php?listing_id=6402178http://www.etsy.com/view_listing.php?listing_id=11791102http://www.etsy.com/view_listing.php?listing_id=10993498http://www.etsy.com/view_listing.php?listing_id=11445779http://en.dawanda.com/product/212880-Large-Square-Mug-and-Saucer-with-Daisies-Designhttp://en.dawanda.com/product/255057-Chocolate-Bite-necklaceshttp://en.dawanda.com/product/285667-Mr-Plumm-and-Sofi-druckhttp://en.dawanda.com/product/242325-Alysia-messenger-baghttp://en.dawanda.com/product/163192-Bird-Playground

Print van LaBerge van Etsy:Pauline

Model Burger

Lieve McDonald's

Al jaren voer ik strijd voor jullie. Al jaren verdedig ik de kleffe broodjes en schriele 'Franse' frietjes en dat ene enkele schijfje augurk dat voor mij een deel van de smaaksensatie is. Als mensen er dan tegen in gingen, vlak na de revolutie die Burger King bracht toen het voet aan de grond kreeg in mijn stad, streed ik voor jullie. Veel te veel vlees voor de fijnproever in mij, die Burger King. Te veel geweld, te veel een aangebrande smaak wat ze dan Flame Grilled noemen.Ik had alleen een zwak voor de twisterfrietjes oké dat geef ik toe.
Maar ongeveer 4 jaar geleden ben ik semi-vegetarier geworden. Het mag het woord vegetarier niet hebben,ik heb alleen maar besloten om geen rundvlees of varkensvlees te eten, en daarvoor in de plaats een vleesvervanger of iets in die geest. Eigenlijk om maar érgens te beginnen, omdat het nog even te moeilijk is om de grote stap te zetten. Jamie Oliver had het er laatst nog over nadat hij een wild konijntje vers had geschoten dat tegenwoordig mensen met leren riemen zich sterk maakten tegen de jacht en zich vegetarier noemden. Het is eigenlijk een enorme trend, minder vlees eten. Ik moet zeggen een omslag en niet een trend. Ik snap wat Jamie Oliver bedoelt, maar mensen zijn bezig een bewustzijn te kweken en niet te vertrouwen op de blauwe ogen van de slager. Ook die leren riem komt ooit aan de beurt. Nu is het misschien nog een beetje halfslachtig of schijnheilig, de intentie is er wel.
Mensen zijn tegenwoordig steeds meer bewust van het negatieve effect van vlees op hun leven. Ja als wij nou holbewoners waren, dan was het een ander verhaal. Het ging om overleven. Eet of gegeten worden. Die voedselketen top tien, daar moesten we bovenaan staan. En tofu of tempeh had je toen nog niet in Nederland. Het vlees wat je toen had, was van een gezond dier wat zonlicht had gezien en de persoon die het gedood had, had het dier niet eerst slachtafval te eten gegeven, of na de jacht het vlees vermalen met oud vlees. En groeihormonen...? Nu weten we dat de vleeshandel behoorlijk smerig is. Vind jij het bloed in het piepschuim bakje al vies, wil je niet wéten wat er allemaal in zit. En dan heb ik het alleen nog maar over de effecten die het op onze eigen gezondheid heeft. Mensen zijn zich steeds bewuster van deze effecten gelukkig. Over het dierenwelzijn en de recente gevolgen van ons geschrans op de wereldeconomie heb ik het dan nog niet gehad. Laatst had ik het nog met mijn collega-styliste over het graan tekort en de voedselcrisis in de wereld. "Kunnen ze dan geen graan bijmaken?" vroeg ze met piepstem en grote ogen als een soort modern-day Marie-Antoinette. Ze meende het.

Maar lieve McDonald's, toen ik het licht zag viel een groot deel van jullie assortiment natuurlijk af. En ik werd beperkt tot het eten van de Fish 'n filet(ben niet zo'n viseter), de McChicken en chicken Mcnuggets die beiden sponzig aandoen in mijn mond. En die salades...sorry maar daar ga ik niet voor naar een fastfoodketen.Ik dacht, die fastfood tenten, da's geen plek voor een demi-veggie. Maar daar had ik het mis, blijkt nu. Ik ben recentelijk de Atlantische oceaan over gevlogen en bij A&W in Canadageweest. Een burger-tent als ieder ander, al decennia lang een begrip, maar MET Swiss Veggie Deluxe! Een sappige(!!)JA SAPPIGE burger. Geen droge totaal onovertuigende surrogaat hamburger, nee een op portobellochampignons gebaseerde overtuigend lekkere nepperd! Ik geloooofde het gewoon niet zo lekker. Ik heb de ingredienten nagespeurd. NIETSvervelends. Het enige minpuntje; je burgertje wordt gebroederlijk naast de andere hormoon-burgers gebakken, en dat is minder, maar hoe meer mensen de veggie eten hoe beter. Dan krijgen we misschien nog ooit een eigen bakplaatje.
Dit is niet alleen milieu-economie-mens-dier vriendelijk, maar ook geloofsovertuiging-vriendelijk. Lieve Macdonalds ik heb een nieuw woord gevonden dat een gat in de markt kan vullen en ik geef het aan jullie. Moslims, hindu's en 7e dag adventisten, iedereen snelt u naar A&W. Helaas nog niet in Nederland, en daar kunnen jullie wat in betekenen McDonald's.
Lieve McDonald's, het voeren van een sappige vegetarische hamburger zou de perfecte reden zijn om mij en al die anderen weer aan jullie vieze tafels te krijgen tussen de schreeuwende hangjeugd en koffiedrinkende bejaarden.

Pauline

foto: Megan Captaine

Duikplank

Het heeft me maanden, nee jaren gekost voor ik dit deed. En nu ik op het randje van de duikplank sta weet ik niet of het wel verstandig is. Super, leuk, stoer. Spannend, wauw! Dat hoor ik om me heen, en hoe enthousiaster de reactie, hoe onzekerder ik word.

Laat ik bij het begin beginnen. Ooit stond ik op de eerste les ontwerpen op de modeacademie voor het eerst voor een leraar die ons welkom heette met de woorden: ”Zo, dus jullie willen ontwerpstertje worden? Nee, jullie denken het te kúnnen worden?!” Vol ontzag en twijfel schuifelden we naar een kruk aan de grote tafels in het lokaal(denk Project Catwalk- zo zien ook echt de meeste academies er van binnen uit.) Nu 10 jaar later ben ik het dan toch geworden. Op een goede dag, als ik er aan terug denk aan die onzekerheid ben ik best trots. En door de jaren heen heb ik het gevoel gekregen dat het misschien ook zo veel allemaal niet voorstelt. En dat het allemaal maar bangmakerij is en dat ik het allemaal al weet. En dat het een opgeblazen kunstmatig hooggehouden imago is waar wij allemaal aan meewerken. Te mooi om echt te zijn en als het gaat regen zal al de suiker smelten en er een lullig hoopje vodden overblijven. En ik heb het door. Op een hele goeie dag, nadat ik heb gehoord van een klant van mijn baas dat mijn item een bestseller is geworden loop ik op wolken. Ik wéét wat de klanten willen, wat voor kleding eraan komt, ik heb er een zintuig voor. Ik sta voor de spiegel met wapperende haren en het intro van Discotheque van U2 op de achtergrond. I AM HAPPENING! Weet je, mijn baas verdient maar aan me en ik krijg er niet eens waardering voor. Hij weet niet eens wat ik precies doe! Weetje, ik sta maar om half 7 op en krijg kwaaie gezichten als ik eens een keer 5 minuten te laat ben, maar wel gratis en voor niets mijn talenten gebruiken na zessen, want dat moet toch kunnen? Weet je, ik kan het best zelf allemaal. Ik zie dan mijn collega die freelance werkt en denk, gots die heeft het voor elkaar. Weetje, die vervangt nooit het papier in de copier. Dat is te duur voor de zaak. Die neemt middagen vrij en ze presteert hetzelfde als ik! WEETJE IK BEGIN VOOR MEZELF! Dat kan ik best! Toch?
…..
…..
En nu heb ik al opgezegd, per 1 juni ben ik werkeloos. Ik zal met een schuin oog naar de telefoon blijven kijken en keer op keer op send/receive drukken en bij spam denken dat ik een opdracht heb. Waarom zouden ze mij kiezen? Ik ben bang dat die klanten weg zullen blijven. Ik heb wel een hypotheek nu ja! Maar ik wil ALLES doen voor ze, tot middernacht werken, in de file staan, zelfs zou ik voor Miep met de Boodschappentas willen ontwerpen!(jargon voor mutsenmode)
Of moet ik misschien mijn eigenwaarde maar bewaren en geloven in wat ik kan?
En gaan voor die hippe labels, en fantastische items ontwerpen, gedurfde dessins en prints ontwerpen illustraties maken die iedereen inspireren en voorop lopen waar ik hoor!?!
….
…
..
.
Pick me PICK ME PICK ME!

Pauline

Do vs Yolanthe.
Recentelijk begeven een tweetal Nederlandse prachtvrouwen zich op modegebied als model en semi-ontwerper. Lees: ze mogen onder begeleiding kiezen uit een aantal voorstellen, maar ze vinden het wel allemaal mooie setjes, hoor. Zou Wendy-plagiaat-van-Dijk dat toch een trend geset hebben? Ik heb het over de heerlijke Do en Yolanthe. En welk product is nou perfect voor deze dames? Juist; lingerie. En ziehier: Do's Favourites & Yolanthe's Choice. Frêle angel-eyes tegenover de sexbomb-next-door. Hunkemöller versus Livera.

Alleen het is een beetje een vervelende timing, want nu ga je ze automatisch vergelijken. Misschien niet helemaal terecht omdat ze als merk ook een heel ander imago hebben. Maar zelfs met dat in het achterhoofd denk ik toch dat Livera behoorlijke steken heeft laten vallen. En als je dat dan naast een gelikte Do in prachtige "french lingerie" ziet, valt dat nog meer op.

Ik weet dat het niet helemaal eerlijk is de lingerie zelf te vergelijken. Yolanthe's items zijn meer basic hebben een goedkopere uitstraling. Meer om op de bank te hangen, dan om je droomman binnen te halen. Ik zie mezelf dan liever in de jarretels van Do(maar dan een maatje groter, dat wel) dan in het zondagochtend streepjesshortje van Yolanthe. Maar er zijn items die te vergelijken zijn, bijvoorbeeld de jurkjes. De pasvorm van de hobbezak-achtige panter jurk van Livera maakt mij niet warm, nee dan liever de
floaty negligé van Do.
Oh en dames geef de hoop maar meteen op, Do heeft er erg haar best voor gedaan het zo natuurlijk mogelijk te houden. Dus er is amper geretoucheerd. Jammer, ik dacht eigenlijk dat met de huidige photoshop-technieken iedereen een model kon zijn. Daar gaat weer een droom in rook op. Die 15 kilo kunnen ze er dus niet vanaf halen. Maar al pratend over de foto's met Mixitup huisfotograaf Ron Stam valt ons ook het gebrek aan retouchering bij Yolanthe op. Heb je eens de kans om er strak en foxy uit te zien met dank aan een dtp'er in plaats van de sportschool en dan doen ze het niet. Het budget van Livera had best wat hoger mogen zijn.
Een fikse trip naar Buenos Aires alleen is niet genoeg ben ik bang. Sterker nog, een goede begeleiding tijdens de shoot van fotograaf of styliste is belangrijker. Yolanthe is mijns inziens geen eer aangedaan. Kijk bijvoorbeeld naar de foto die in de o.a. op de voorpagina van de Telegraaf stond. Ik dacht dat het om een afgekeurde foto ging. Maar nee het is de foto die de collectie in de pers moet introduceren. Ze stond er wat onderuitgezakt op. Mij is niet eerder opgevallen dat ze olifantepootjes had. Ik hoor Tyra Banks al! Make your legs look longer! En haar blik is alsof ze al een uur of 6 in de zon ligt zonder water. Overal staat ze er met dezelfde broeierige blik op. Dan moet op de set iemand instructies geven, sferen duiden, iets oproepen. Ach speel eens Next Topmodeltje. Yolanthe heeft beter verdiend Livera!

En ja oké de doelgroep, die is inderdaad iets anders, maar het prijsniveau ligt niet erg ver van elkaar vandaan. En dan snap ik het even niet meer. Livera heeft een wat suf imago en daar hebben ze op zich een goede keuze gemaakt om het allemaal op te leuken met Yolanthe. Maar Yolanthe doet het geen goed.
Yolanthe's Choice voor Livera is niet echt een goede choice.
Pauline

Daar komt de aap uit 't woud

Vriendje en ik hebben een tijdje geleden een huis gekocht, en nu na 5 maanden slopen, breken, klussen en sauzen zijn we in de laatste fase, waar ik het meest naar heb uitgekeken. Het afstylen. En stijlen zullen we! Iedere kamer heeft een heus thema met collage. Die heb ik inmiddels al een half jaar liggen en nu is het moment-supreme er toch echt. Ik heb Oosterse sferen en kimono's op de zolder, een levensgrote vakantie foto als trompe l'oeil in de study, een Marrokkaanse badkamer en een traditional-style hotelkamersfeer in de slaapkamer, inclusief walk-in closet en William Morris behang. Vriendje heeft er heel wat werk aan gehad om de electra op orde te brengen. Ieder 'n schakelaar bij het bed voor het wandlampje, uiteraard helemaal in stijl. Een trekschakelaar voor het licht dat en nog nader te bepalen kunstwerk zal belichten. Maar met het bed hebben we een probleem...Ik heb een ernstig dilemma, en eigenlijk is het ook meer een oproep.
Ik wil een hemelbed to suit my fancy. Een druk bewerkt traditional-style hemel bed, een canopy bed, een four poster bed straight from Gone With The Wind.
Maar ik ben milieubewust, van de groene generatie, en ik wil niet bijdragen aan dak- en thuisloze aapjes. In het heel erg kort komt het erop neer dat je illegaal, legaal en duurzaam hout hebt en die laatste moet je uiteraard hebben. De eerste is gemeengoed in Nederland. Ik las dat de helft van het hout het daglicht niet kan weerstaan. Overigens goed om te lezen en te weten. Daarbij, hierlas ik dat 80% van het hout uit Indonesie illegaal gekapt is. Dus bij het lezen van de webpage van een aanbieder van mijn droombed in teak uitvoering kreeg ik het spaans benauwd. De toevoeging: "van een plantage in Indonesie" suggereert dat het dus in een onderhouden en gecontroleerd bedrijf komt. Jammer maar dat blijkt dus niet zo. Althans, het ZEGT niets. Die boeren daar zien een lapje oerwoud, bouwen daar een fabriek naast en hup ze noemen het plantage. Wat illegale handtekeningen verder en het ligt bewerkt bij ons in de winkel.

Ik heb van een inkoper van een grote bekende meubelwinkel in Nederland ooit vernomen dat teak absoluut nooit milieubewust is of dat er rekening gehouden is met de aapjes. Hij gaat regelmatig naar de fabrieken, dus hij ziet het en hij heeft geen geweten, dus dat komt hem prima uit. Sindsdien kan ik niet meer zonder beeld van een zielige aap naar mijn teakhouten tafel kijken. Ik koop nooit meer teak. Bovendien lieve mensen, het is hartstikke passé, maar dat ter zijde.

Nu heb ik een aantal bedrijven gevonden die mijn ideale bed verkopen in Mahonie Ik heb hen benaderd met de vraag of het ook duurzaam was en of zij daar een verklaring of FSC keurmerk of zoiets voor konden voeren. Natuurlijk van niemand antwoord gekregen. Die deleten de e-mail van die linkse rakker natuurlijk meteen. Who cares?

Onder het mom van als het er niet bij staat, zal het ook wel niet zo zijn, moet ik nu toch echt consequent blijven. Dat slaapkamer-thema gaat even in de ijskast. En dan nu maar op pad voor de cubaanse eetkamer; kamerhoge FSC shutters...iemand?

Pauline

Victoria's Secret

Sorry maar ik ga het weer over ondergoed hebben. Het is nogal actueel de laatste tijd en in mijn privéleven kan ik er ook niet omheen.
Ik kwijl al een aantal jaren bij het zien van de Victoria’s Secret shows. En af en toe martel ik mezelf door op de site naar mooie dingetjes te kijken. Ik smul van de entourage waarmee dit merk zich tot godinnenstatus weet te verheffen. Theatrale kostuums worden er om een prachtig lingeriesetje heen gebouwd en een model met een geweldig lichaam met heupen en borsten schrijdt ermee over de runway. Het schreeuwt You are fabulous, you are sexy YOU ARE A GODESS YES, YES, YEEESSSSSSS! Beetje jammer van het optreden van de Spice Girls, de laatste keer, en van Naomi Campbell heb ik ook weer even genoeg. Maar dat is ze vergeven als ik naar de show kijk waarin Justin Timberlake Sexy Back zong terwijl de paradijsvogels in metalen BH’s langs hem de catwalk over marcheren. http://www.youtube.com/watch?v=CT3EHrhWgqE

Helaas speelt het allemaal aan de andere kant van de oceaan af en kunnen we hier alleen via internet van genieten…TOT jajaja! Vriendje moest naar Amerika voor zijn werk! Zomaar ineens, binnen een week geregeld, en ik zag mijn kans schoon om hem met instructies de weg op te sturen. Dat zou ik natuurlijk wel héél speciaal vinden, als hij een Vic’s Secret winkel wist te vinden. Hij hoefde er van mij natuurlijk niet heel de stad voor door met zijn sleepkoffertje. Maar ik zou wel echt echt echt echt echt echt heel héél blij zijn, als hij toch een winkel zag. En zo geschiedde, mijn man werkt zich uit de naad overseas en weet toch nog met zijn sleepkoffertje een winkel te bereiken. Een man in een lingeriewinkel is altijd een beetje een verloren ziel. Tuurlijk niet zo erg als onze voorvaderen waren, de nieuwe generatie heeft wel iets bijgeleerd, maar toch blijft het moeilijk. Een borst is aparte materie. Om maar niet te spreken van goedzittende ondersteuning. Mijn geklaag op sommige BH’s, daar heeft hij wel wat van mee gekregen, maar waar het nou aan ligt is een tweede. Gelukkig weet hij heel goed wat ik mooi vind. En dat is al het halve werk toch? Niets vermoedend van het grote geluk dat hij gekocht heeft zie ik hem een paar dagen later weer. Ik ben al over de rooie van het feit dat ik een cadeau krijg. Hij tovert een grote glanzende roze doos met zilveren rand tevoorschijn en ik flip. De doos zit helemaal vol. Ik haal er zo 4 lowrise, hiphugging, lacey, boyshorts, cheeky, briefs- of weet ik welke naam die dingen hebben- uit. En een BH. En nu wordt het spannend. De broekjes rekken wel, zie ik al snel, maar die BH oogt toch wat kleinig. Prachtig is ze wel, zwart met roze hartvormige drukkertjes, maar mijn vrees is terecht, een vluchtige blik op het label zeg 34 B…..in plaats van 32D. Nog even hoop ik dat ze in dik Amerika de maten hebben verschoven en dat iedereen daar nu F heeft en ze de standaard hebben om moeten gooien, maar nee. Het lijkt alsof ik mijn tiener BH aan heb. This is not working out. “Ik heb toch C of D?!?” Een retorische vraag aan Vriendje. “Ja ik dacht ook dat het te klein was, heb het 3 verkoopsters gevraagd, die zeiden dat het moest passen..” Ik weet dat veel lingerie verkoopsters 80C en 75D hetzelfde vinden, daar kan ik nog over door gaan dat het niet zo is, maar ik snap het probleem. (Ik zal later nog eens uitleggen dat dat de reden is dat veel vrouwen de foute BH hebben.) Ik kan er niets aan doen dat ik teleurgesteld ben, niet boos, nee niet boos. Ik leg Vriendje uit dat ik heel blij ben maar dat ik dit even moet verwerken, incasseren, achter me laten. Ik pas ‘m in het proces nog eens, en nee echt ze past niet. Ik denk; Marktplaats, maar zeg het nog even niet tegen Vriendje. Hij heeft de blaren van zijn sleepkoffertje nog in zijn hand staan.

Pauline

Undressed to impress

Als een echte ramptoerist duik ik op dit nieuws. Er is een rel in lingerieland. En wel in Nederland. Sapph(mail me op stalkpauline@gmail.com en zeg me hoe deze lingerie zit) en Marlies Dekkers ruzien over originaliteit en filosofie. De bottomline is dat Sapph zich overduidelijk laat inspireren door Marlies Dekkers, maar zij met haar lingerie absoluut niet dezelfde doelgroep en filosofie als Sapph wil benaderen. Dus punt 1 je wordt gekopieerd, en punt 2 ook nog eens door zo'n goeiekope! Dat is niet zo fijn, al denk ik niet dat Sapph echt dezelfde doelgroep heeft. En na wat onderzoek kan ik met jullie delen waar het 'm in zit.
Heilbron zegt mateloos respect voor Dekkers te hebben, en dat uit hij op deze 19e eeuwse manier:“Het is een prima wijf.” Goh...
Deze laatste zin van heer Heilbron galmt nog na in mijn hoofd als de homepage van Sapph in mijn gezicht springt. Een Sapph-sletje kijkt me aan. Sapph is me onbekend. Dress less to impress. Als dat geen filosofie voor een sletje is dan weet ik het niet meer. Niet dat daar iets mis mee is. Sterker nog, dat kan soms best doeltreffend zijn. De site van Sapph is niet zo professioneel en ik wil meer van de achtergrond van Sapph weten dus ik google nog wat verder. Lees ik op Quotenet een Q&A met Heilbron!(alwaar ik deze foto vond) En dan merk ik dat er niet veel heilzaams uit die bron komt.
Heilbron is een handelaar inderdaad zonder dezelfde missie als Dekkers. Hij kleedt zich zichtbaar vreselijk Deze man heeft inderdaad geen verstand van vrouwen. Als hij dit zou lezen zou hij waarschijnlijk zijn teckel aankijken en zeggen: "Ik geen verstand van vrouwen? Ik heb er toch genoeg besnuffeld, nietwaar Diederick?" Dat is althans de gedachte die ik van deze foto krijg. En ook zijn opmerking dat meisjes en vrouwen tegenwoordig helemaal niet meer zitten te wachten op een vrouwvriendelijke benadering. (Wham Bam Thank You Ma'am!) En deze zin, gecombineerd met die foto is echt teeeeeenenkrommend: "[...]wij praten ook met vrouwen. Doe ik zelf ook altijd, aan de bar. Dat bedrijf van Dekkers,[...], die leven in de fokking stone ages." Je hooooort het hem gewoon zeggen. Nee Quote heeft vast gesmuld van het stereotiepje wat ze hier hebben gevangen. Die man zet zichtzelf gewoon voor lul. Had je dochter nou maar gestuurd, die kreeg het grootse compliment dat ze toch wel een slimme meid was. En die heb je niet veel!



Inmiddels lees ik op Quotenet.nl dat de strijd over zijn hoogtepunt heen zou zijn en Marlies Dekkers en haar mensen zich indammen. Ik vind dat toch jammer. Want wat ik wereldkundig zou willen maken dat als je een setje van Sapph koopt, je een product koopt waar niet dezelfde liefde en originaliteit achter zit, maar een lullo met een sjaaltje. En qua stijl, het is een beetje het verschil tussen een fuckbuddy in Antalya en een romance in Parijs. Het is net waar je behoefte aan hebt. Fuckbuddies, leuk voor de zomer, maar daar blijf je toch niet bij.



Heilbron zelf blaast ook iets minder hard van de toren. Terwijl hij eerder zei een klacht te hebben ingediend, blijkt nu dat die nog niet de deur uit is gegaan. Misschien moet hij tijdens het wijsneuzen over vrouwen toch even nadenken over de gevolgen. Zo goed staat hij er namelijk ook niet op. Als ik een sugardaddy mijn lingerie laat verzorgen, moet hij wel lekkerder zijn dan de vieze vriend Heilbron.
Ik voel me ook niet comfortabel met de “toenadering” die Sapph zoekt tot vrouwen. Maar gelukkig, Heilbron, er zijn genoeg sletjes die dat geen probleem vinden.

Pauline

De Mode Onder Modeontwerpers

Toen ik in het eerste jaar van de modeacademie zat en we met de klas wel eens naar een of andere mode-gebeurtenis gingen, kregen we een voorproefje van de wereld waar wij deel van zouden uitmaken. We gingen naar beurzen en keken op tegen de mensen op die al in de business zatten. Al snel zag ik dat je stylisten en ontwerpers er zo uit kunt pikken. Misschien denk je dat ontwerpers er zelf altijd heel anders uitzien, een eigen imago hebben. Je zult zien dat de meesten onderling ook een soort van uniform hebben. In die tijd was dat een zwart gewaad van Cora Kemperman. Iedere styliste had er 1(of meerdere, ik ken er die iedere dag hetzelfde aanhadden). Zwart sowieso was DE kleur waar je als ontwerper/stylist mee op moest komen dagen. Want zwart was cool en stond boven de mode. Het gepeupel droeg de kleur.

Als je het mij vraagt, iedereen past in een hokje. Als je gaat kijken in Amsterdam bij een les Afrikaans dansen zul je daar een verzameling overwegend vrijgezelle dames van tussen de 30 en 40 jaar vinden. Als je naar mijn nieuwe buren kijkt, weet je dat ze zoons hebben met van dat half lange haar in een scheiding half over hun hoofd wat ze dan een paar keer per minuut uit hun gezicht moeten schudden. Een architect heeft bijna altijd een rare arty bril en een gezochte arrogantie over zich. Het is onze ingebouwde hokjesgeest gecombineerd met de kracht van imago. We hebben de drang om aan de ene kant eruit te springen bij de mensen die niet in ons groepje horen en aansluiting te vinden bij de groep waar wij zelf graag toe willen behoren. Hoe zit dit nou bij de modeontwerpers?
De ontwerpers van de grote shows nemen vaak het applaus van het publiek in ontvangst in spijkerbroek en sneakers. Het maakt niet uit hoe glamoureus het defile ook was. De jeans is vaak versleten, baggy model. En ze dragen er een wit T-shirt, grijze sweater of iets anders basics op.
TOT VOOR KORT...want nu ik de shows bekijk zie ik meer vrouwelijke ontwerpers die hun eigen ontwerpen dragen. Iets wat eerst not done was. En de heren gaans soms zelfs in pak de runway op, zie Zac Posen en Marc Jacobs. We zijn nu pas halverwege de grote fashion weeks, maar ik denk dat we wel kunnen stellen dat er een omslag gaat komen. Het lijkt alsof het droge stoer zijn is afgelopen en dat ze echt kunnen laten merken dat dit ook een speciale dag is voor hen. Het was ooit ontzettend stom om je als ontwerper voor de show om te kleden, nu is het eerder regel dan uitzondering. De voorbereiding doe je op pantoffels en je hakken trek je de laatste ronde wel aan. Individualiteit is nu belangrijk voor het imago, en niet juist de quasi grijze muis uithangen.

Hopelijk hijsen Kate en Laura Mulleavy van Rodarte zich de volgende keer ook eens in iets anders dan hun hoge spijkerbroek. Want dames imago is 1 ding, het moet wel leuk blijven.

foto's van style.com

Pauline

Geen lange nagels meer

Kijk dit is ook de mode. Vervelende, in dit geval vrouwelijke collega's die ervoor zorgen dat je je lange nagels tot op je vingers kaal vreet. Helaas is het inherent aan het vak, en Vriendje moet geregeld scheldkanonnades aanhoren gericht aan bepaalde collega's. Het is vaak jouw ontwerp of het ontwerp van iemand anders. Incasseren dus. Dat hoort erbij en je gunt het de ander ook, alleen niet íeder ander.Voor de vakantie kregen alle stylistes de kans om mee te doen aan een project wat we helemaal naar ons hand konden zetten. We moesten een mini-collectie maken dat onder een nieuw label zou worden geproduceerd. We moesten ons aan een aantal dingen houden, namelijk dat het een bepaald aantal basisstukken moest bevatten en de uitgewerktere, hippere modellen moesten het label een identiteit geven. Alles wat de identiteit zou weergeven, inclusief de labels mochten we ontwerpen. Ik hou van dit soort academieopdrachten. Heerlijk. We werkten er alle 4 hard aan en lieten elkaar geregeld ons werk zien, behalve 1 van ons uiteraard. Zij deed alles thuis en keek natuurlijk wel met ons werk mee. Om een lang verhaal kort te maken; mijn labels waren door de afdeling verkoop geselecteerd voor de collectie om de identiteit uit te gaan dragen. Voor de vakantie had ik alles voorbereid zodat ze zo naar de producent konden en we snel het resultaat te zien zouden krijgen. Werk dat nou juist die ene collega van me op mijn vrije dag voor haar rekening zou nemen. Goed, na een week komen de eerste proto's binnen....en niet mijn ontwerp. Mijn collega had ze veranderd zonder het me te zeggen. Woest was ik natuurlijk, wat zeg ik? WAS? BEN ik NOG STEEDS. Uiteraard heb ik haar om uitleg gevraagd, en ze zei dat ze mijn file niet kon vinden en alles opnieuw had gemaakt. De file die op de goede, meest logische plaats stond. Ze had dan wel mijn figuurtje in haar ontwerp gebruikt wat wel raar is omdat het in de onvindbare file stond. "Het is bijna hetzelfde." zei ze nog tegen de afdeling verkoop die het ook wel raar vond dat ze ineens een ander ontwerp zagen. Maar ja we moeten door he? Dus nu is het zo gebleven. Tot overmaat van ramp zijn mijn originele files verdwenen, gedeleet. En natuurlijk weet niemand hoe dat nou toch mogelijk is!

Pauline

heb een leuke baan- ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan.

Ik heb een leuke baan. Ik heb een leuke baan. Ik heb ECHT een LEUKE BAAN!
Zondag had ik een feestje bij een collega en tevens vriendin van Vriendje. Leuke meid, leuke man, leuk huis, en veel leuke vrienden. We waren er nog nooit op een feestje geweest, en ik dacht aanvankelijk dat het een beetje een ons-kent-ons feestje zou worden.

Af en toe hadden we verhalen gehoord over haar hockeyvriendinnen en zijn voetbalmaten. Ik was een beetje bang dat wij buiten de boot zouden vallen omdat wij daar simpelweg niemand van kennen en zij vast niet uitgeluld zouden raken over die strafcorner of corner. Toen we aankwamen zagen we al dat we fashionably early waren in plaats van late. Dat is altijd een van mijn tactieken als je op feestjes met veel onbekenden bent uitgenodigd. Laat dit een les zijn; Kom lekker vroeg, dan MOETEN er wel mensen met je gaan praten. Het aanbod gesprekspartners is immers toch mager. En daarbij, je hebt een psychologisch voordeel boven de laatkomers die het gesprek nog maar eens moeten zien op te pakken. Laatkomen op drukke feestjes is ook af te raden wil je de host nog zien te spreken. En in dit geval was zij de enige die we echt goed kenden, en ik in feite nog niet eens. Dus vroeg inhaken was het credo.
Maar dit gezegd hebbende rijst er wel een ander probleem. Vroeg op de avond worden kado’s nog klassikaal uitgepakt. Iedereen kijkt vol verwachting naar de inhoud van het amorfe pakje wat je zojuist hebt overhandigd. En als het dan iets gruwelijk stoms is zoals bijvoorbeeld een te kleine armband of nog erger; een paar Uggs. Iedereen weet hoe moeilijk het is om een leuk kado te kopen. Ik heb het geluk dat ik via mijn werk goedkoop leuke, hippe shirtjes en jurkjes kan bemachtigen. Wel erg smaakafhankelijk, maar als stylist moet je dat wel een beetje kunnen inschatten. Dus voor een vrouw is dat best een goede optie. Ik doe niet zo heel vaak mijn ontwerpen kado aan iemand vanwege die smaakfactor, maar onze host had ik eerder eens een overcompleet monster kado gedaan en ze was daar toen erg dankbaar voor. Dus ik had 3 tops en een jurkje uitgezocht. Aangekomen op het feestje telden we 5 mensen. Prima. Ik heb geen inpakpapier maar wel oude rollen behang waar ik mijn kado’s in inpak. De kledingstukken overhandigde ik in blauw ornamenten behang. Hier werd wonderbaarlijk genoeg al enthousiast op gereageerd. Door mijn familie (die mij uiteindelijk nog altijd het beste kennen)beschouwt als luiheid, in dit gezelschap werd het inpak/behangpapier creativiteit. Wat een mooi stevig papier en zo origineel! Goh verrassende binnenkomer, dacht ik. Toen was het nog niet eens uitgepakt! Het moment dat de kledingstukken de tafel op kwamen vlogen de vrouwen in het gezelschap op de items af. Wat leuk en hoe kwam ik er toch aan? Na een korte uitleg van de host over mijn beroep zwermden de vrouwen om mij heen. Nieuwe bezoekers werden door de dames ingelicht en mijn gevolg werd groter en groter. Mijn persoon kon niet meer stuk. Wat een leuke baan. Goh zo’n vriendin is handig om te hebben. Wat leuk, ontwerpen. “Tsja voor mij is het gewoon mijn baan”- gooide ik licht gegeneerd in de strijd. Maar gots wat heb ik een leuke baan zeg. Ik werd overladen met vragen. Ik had geen problemen om aansluiting te vinden met de hockeydames. Voor wie ontwerp je? Is het moeilijk? Wat worden de nieuwe kleuren van komend seizoen? Kan het nog wel wat ik aan heb? Ik zoek nog een leuke broek met een hoge taille waar moet ik die kopen?

Helaas was ik rond half 1 wel compleet uitgeteld van een week hard ontwerpen en creatief zijn op commando. Mijn vriend en ik gooide ons glas leeg in onze kelen en namen afscheid. Ik zei gedag tegen mijn new-found-friends en terwijl ik bij mijn vriend achterop de fiets zat praatte ik nog na. Meestal steek ik een monoloog af waarop hij mompelt. “Goh,” zei ik gelukszalig” Wat heb ik een leuke baan he?”
Morgenvroeg 6 uur als de wekker af gaat zal ik het mezelf nog eens moeten vertellen; Ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan.

Pauline

Ode aan Marlies Dekkers

Ik heb er een tijdje over gedaan voor ik haar kon waarderen. In eerste instantie zag ik alleen maar de oneindige herhaling van de dubbele bandjes en zwarte BH's. Ik vond het teveel van hetzelfde, een truukje. Maar na 15 jaar observeren en haar uitleg te hebben gelezen over haar passie en verbondenheid met zwart(ze kon zich in het begin niet veroorloven veel kleuren in te kopen en dus koos ze om in 1 kleur een grote voorraad te kopen; dat werd zwart.)
begon ik haar te waarderen. En na het zien van haar AIFW show weet ik waarom.

Omdat haar modellen geen skinny bitches zijn. (Jawel dit is absoluut een goede reden.)
Omdat zij ook aanvoelt dat Plaids & Tartans er weer helemaal aan zitten te komen.
Omdat haar modellen wel geil zijn met snor, en wij stervelingen van het vrouwelijke soort niet.
Omdat zij zichzelf als ster presenteert. Iets wat in Nederland vaak averechts werkt maar bij eigenwijze Marlies Dekkers niet.
Omdat je niet zomaar iedere foto van haar mag publiceren als die niet in haar concept past. Ik heb ooit gelezen dat een journalist tijdens een interview een foto wilde maken waarop Marlies zich verzette en zei dat ze een foto zou mailen om bij het interview te plaatsen.
Omdat haar shows een internationaal karakter hebben (Goed, was wel erg Galliano, maar een beetje inspiratie daar is niets mis mee, ze weet tenminste wat er internationaal gebeurt.)
Omdat zij wars lijkt van vriendjes politiek in de Nederlands modescene.
Omdat ze weer terug is op de AIFW. Wij hebben haar daar nodig.
Omdat zij gewoon kei hard werkt om iets te bereiken.
Omdat zij voor iedere borst een goed model heeft in plaats van de standaard modellen. Laat je wel adviseren!! Mijn zus kocht er 1 op eigen houtje en dat was minder succesvol.
Omdat zij vindt dat op de achterkant ook mensen wonen en de billen dus ook gezien mogen worden.
Omdat haar bizarre winter 2007 photoshoot je toch wat onzeker maakt bij de dokter
Omdat zij toen ze haar droom in rook op zag gaan nog eens harder ging werken.
Omdat het aantal awards niet meer bij te houden is, en omdat het daardoor lijkt dat het vanzelf is gegaan.
Omdat ze ondanks haar independent woman attitude zich toch "I'm gonna make you a star" laat zeggen.
Omdat iedere Hollandse deerne sexy kan zijn.
Omdat ze een winkel in Parijs heeft.
Omdat Milaan, London, Dubai, Tokyo, St Petersburg, Rome, Moscow, Shanghai, New York en Los Angeles de volgenden op haar lijstje zijn. Think BIG!
Omdat haar lipgloss ook in de plooien van haar mond gaat zitten ook al heeft ze net een uur bij visagie gezeten. Getuige het interview met Rick Felderhof. (Konden ze niet even time-outen?)
Omdat je tijdens haar show het gevoel hebt dat je naar lingerie kijkt die je ook voor jezelf zou dragen in plaats van voor het mannelijk oog (op zijn tijd ook wel eens handig overigens.)
Omdat zij de celebrities wel naar Nederland krijgt.
Omdat; Celebs adore her stuff. "Feminine and sexy… feminine and sexy" Aldus Kelly Rowland.
Omdat haar woorden net zo klinken als die van ons. GEWOON.
Omdat ze een dromer is en een vechter tegelijk.
Omdat ik ook al gek was van jarretels toen ik 7 was.
Omdat ze al op de middelbare school vocht om hogerop te komen, maar wel onderaan begon.
Omdat ze ondanks onbegrip toch voor haar droom koos.


Maar het meest belangrijke wat mij over de streep kreeg;
Omdat mijn tieten na de aankoop van een Marlies Dekkers BH wel blijven zitten.

Pauline

Thema: Thema’s

Vandaag gaan we het hebben over de tv-stylistes en hun jargon. Je hoort het wel eens. Wel eens te vaak eigenlijk, de termen waar stylistes mee gooien op tv.
Je weet wel die stylistes uit klusprogramma’s die dan zeggen dat deze sfeer perfect aansluit bij het nieuwe voorjaarsthema, wat was het afgelopen zondag ook al weer? Casual Chique? Met een Gooisch accent struikelen de woorden dan over de lippen van de styliste. Een cursusje en een mediatraininkje verder en hopla, ze kunnen ons vertellen dat het nieuwe interieur dat ze voor je verzonnen heeft past binnen het thema Arabian Gold, of iets in that ghost. Ze doen het overkomen alsof het geheime, profetische informatie is uit de interieurwereld en dat het zo besloten is van hoger hand.

Maar lieve dames en heren, dat is niet echt zo hoor. Het is niet zo dat een organisatie wereldwijd thema’s verzint, of dat iedereen het überhaupt over dezelfde thema’s heeft. Ik hoop niet dat iemand dat ook daadwerkelijk dacht. Neen, bijvoorbeeld bij het vreselijk saaie programma “Vrienden houden huis” betaalt de sponsor, het CBW waarschijnlijk, een styliste om een sfeer te verzinnen met alle producten van de sponsoren bij elkaar. En dan proppen ze die allemaal in de metamorfose. En passant bezoeken ze ook nog even de sponsor op internet en zeggen bij iedere winkel die ze zogenaamd spontaan een bezoekje brengen dat het erg belangrijk is dat een bedrijf bij het CBW is aangesloten want blahdieblahdieblah.

Natuurlijk zitten er bij de sponsoren ook echte topstylistes die de wereld over gaan op zoek naar wat ‘het’ worden gaat. Professionals die nadenken over de behoeftes van de consument. Die stylistes zullen we niet leren kennen, want die lullen niet zo lekker waarschijnlijk.
Wat is nu mijn probleem? Het zijn toch ook vaak leuke thema’s? De sfeer die het oproept is toch soms ook best inspirerend voor je eigen interieur nietwaar? Toch zit het me niet lekker. Mijn probleem is dat ze het toneelstukje opvoeren en wij het niet geloven, maar er tóch mee doorgaan. Dus iedereen weet dat je bent ingefluisterd door de sponsor, en dat je niet overtuigend bent. Als ik dat werk zou doen, zo ik me een beetje gegeneerd voelen dat ik zo’n verhaal op moest hangen denk ik. Waarom moet het op deze manier?

Kijk, ik ben het zelf natuurlijk ook, “stijliste”, en ik praat met mijn collega’s ook een jargon dat ik liever niet naar buiten wil brengen. In die taal praat ik niet met de buurman in het dorp waar ik ben opgegroeid. Maar een sfeer drukt zich soms moeilijk uit in woorden. Laatst nog werkten we aan een collectie met een retro-gevoel. En dan beland je al snel in de termen en associaties die in het oor van een agrariër waarschijnlijk erg vervelend klinken. Zo kwam het, dat toen een collega de sfeer van een witte bloemen jurk met grote open vleermuismouwen omschreef als:”Greek-Meets-70s-Bright-Floral-Garden-Feel “ mijn andere collega spontaan “Forever and Ever” van Demis Roussos begon te zingen met een dramatische tenorachtige stem. Even waren we het nederlands-engels gebral zat, en ons thema werd het Demis-Roussos-Bloementoga-Met-Grote-Bril-Thema.

Nu wil ik voorstellen dat het interieur er de komende tijd uit gaat zien als het thema: “Anything-Goes-Meets-Your-Own-Personality-Meets-Your-Favourite-Colours-Meets-A-Little-Input-By-Your-Boyfriend-Meets-The-Size-Of-Your-Salary.
Ik denk dat je daar voorlopig wel mee uit de voeten kunt, en dan is het nu weer aan de sponsors om erachter te komen wat dat is.

Pauline

Relnicht of Ouwe Zeur?

Leuk leuk leuk! Ik heb ‘m weer gelezen The Ten Worst Dressed Women van Richard Blackwell. Heel interessant vind ik het. En dit jaar op het eerste oog verrassend, op het tweede misschien minder…

Ieder jaar sinds de sixties blaft Mr Blackwell, zoals hij graag genoemd wordt, een lijst met slecht geklede en een lijst met goed geklede vrouwen(en soms zelfs mannen) op. Kort samengevat gaat het hier tegenwoordig om vrouwen die hun benen wel en vrouwen die hun benen niet bij elkaar kunnen houden, in de ogen van Mr Blackwell welteverstaan. Het zijn tegenwoordig meestal de nette dames versus de losbollen. En ja 9 van de 10 keer heeft hij een goed punt. Natuurlijk moet er iemand opstaan die zegt dat je string niet zichtbaar hoeft te zijn voor het grote publiek. Maar is het niet een beetje een open deur?

Vroeger was er geen fashion police, en iedereen was truttig en aardig. Er moest eens wat pit in komen. Dit was de tijd dat Richard Blackwell het aandurfde om Queen Elizabeth op de lijst te zetten. Hij was ontwerper en rebel en mensen luisterden naar hem. Ook was er volgens hem leven na maat 44, en zijn ontwerpen kon je dus ook dragen als je een maatje meer had. Tot hier een uniek persoon en alleen maar goeds.

Aan de ene kant lijkt het alsof hij onafhankelijk en rechtvaardig is, en iedereen gelijke kansen geeft. Hij kijkt niet naar wie met wie uithangt en waar het meest te halen valt. Hij is hard en meedogenloos. Een maagd wordt het niet vergeven ook maar éénmaal wijdbeens zonder heupslip de limo ingestapt te zijn.
Maar Dick is zelf ontwerper geweest, zijn cliëntèle kwam er niet op te staan! En hebben wij niet juist waardering voor de antiheld? Ik noem een Amy Winehouse die zelf het walgelijkste kapsel uitzoekt en zich in een van haar bezopen buien vast de tyfus lacht om het feit dat Karl Lagerfeld haar zijn nieuwe muze noemt. Dat is toch ook stijl?

Kijk onzen’Vic die dit jaar boven aan staat, is er al lang en breed door heen gehaald, door iedereen. Ze heeft ook al eens eerder Richard’s lamaspuug over zich heen gehad.
En met al die anderen die op haar afgeven sinds dat moment is Mr Blackwell’s gal vast snel vergeten. (Afgelopen jaar zei een Radiopresentator in een interview met posh nog:” 'Everybody knows they’re fake, Victoria, just admit it – we don’t have a problem with them. Seriously, you go jogging without a bra and they don’t move.' Waarop Posh antwoordde:” I don’t go jogging.” )

Gezien Victoria’s enorme budget zou het toch niet moeilijk zijn om mooie kleding te vinden.
Maar varieer dan eens! Variëren kun je leren. En met veel geld heel makkelijk. Zou het niet heerlijk zijn om een paar telefoontjes te plegen en dan een complete nieuwe garderobe te hebben. Nou, zij kan het, maar ze doet het niet. En die starre” I’m mysterious-I’m mysterious-I’m mysterious-blik gaat ook vervelen. Dus ergens wel een puntje Dickie Blackwell! Maar is het niet een beetje de po(o)t verwijt de ketel?

Na een rondje googlen snap ik het helemaal. Ik typ filth on Mr. Blackwell, en kan niets vinden. Deze man maakt zich schuldig aan saaiheid. Er is geen foto te zien waar zijn haar er niet hetzelfde eruit ziet, en altijd maar in pak. Dit is de tijd waarin alles kan, iedereen vrij is zijn eigen stijl te verzinnen. Doe gek, al ben je bejaard! Maar DICK Blackwell draagt nog steeds die Lee Towers bril met getinte glazen. De wereld volgens Blackwell is een saaie. Ik denk dat hij niet alleen geschiedenis heeft geschreven, ik denk dat hij nu zelf geschiedenis is.

Pauline