Undressed to impress

Als een echte ramptoerist duik ik op dit nieuws. Er is een rel in lingerieland. En wel in Nederland. Sapph(mail me op stalkpauline@gmail.com en zeg me hoe deze lingerie zit) en Marlies Dekkers ruzien over originaliteit en filosofie. De bottomline is dat Sapph zich overduidelijk laat inspireren door Marlies Dekkers, maar zij met haar lingerie absoluut niet dezelfde doelgroep en filosofie als Sapph wil benaderen. Dus punt 1 je wordt gekopieerd, en punt 2 ook nog eens door zo'n goeiekope! Dat is niet zo fijn, al denk ik niet dat Sapph echt dezelfde doelgroep heeft. En na wat onderzoek kan ik met jullie delen waar het 'm in zit.
Heilbron zegt mateloos respect voor Dekkers te hebben, en dat uit hij op deze 19e eeuwse manier:“Het is een prima wijf.” Goh...
Deze laatste zin van heer Heilbron galmt nog na in mijn hoofd als de homepage van Sapph in mijn gezicht springt. Een Sapph-sletje kijkt me aan. Sapph is me onbekend. Dress less to impress. Als dat geen filosofie voor een sletje is dan weet ik het niet meer. Niet dat daar iets mis mee is. Sterker nog, dat kan soms best doeltreffend zijn. De site van Sapph is niet zo professioneel en ik wil meer van de achtergrond van Sapph weten dus ik google nog wat verder. Lees ik op Quotenet een Q&A met Heilbron!(alwaar ik deze foto vond) En dan merk ik dat er niet veel heilzaams uit die bron komt.
Heilbron is een handelaar inderdaad zonder dezelfde missie als Dekkers. Hij kleedt zich zichtbaar vreselijk Deze man heeft inderdaad geen verstand van vrouwen. Als hij dit zou lezen zou hij waarschijnlijk zijn teckel aankijken en zeggen: "Ik geen verstand van vrouwen? Ik heb er toch genoeg besnuffeld, nietwaar Diederick?" Dat is althans de gedachte die ik van deze foto krijg. En ook zijn opmerking dat meisjes en vrouwen tegenwoordig helemaal niet meer zitten te wachten op een vrouwvriendelijke benadering. (Wham Bam Thank You Ma'am!) En deze zin, gecombineerd met die foto is echt teeeeeenenkrommend: "[...]wij praten ook met vrouwen. Doe ik zelf ook altijd, aan de bar. Dat bedrijf van Dekkers,[...], die leven in de fokking stone ages." Je hooooort het hem gewoon zeggen. Nee Quote heeft vast gesmuld van het stereotiepje wat ze hier hebben gevangen. Die man zet zichtzelf gewoon voor lul. Had je dochter nou maar gestuurd, die kreeg het grootse compliment dat ze toch wel een slimme meid was. En die heb je niet veel!



Inmiddels lees ik op Quotenet.nl dat de strijd over zijn hoogtepunt heen zou zijn en Marlies Dekkers en haar mensen zich indammen. Ik vind dat toch jammer. Want wat ik wereldkundig zou willen maken dat als je een setje van Sapph koopt, je een product koopt waar niet dezelfde liefde en originaliteit achter zit, maar een lullo met een sjaaltje. En qua stijl, het is een beetje het verschil tussen een fuckbuddy in Antalya en een romance in Parijs. Het is net waar je behoefte aan hebt. Fuckbuddies, leuk voor de zomer, maar daar blijf je toch niet bij.



Heilbron zelf blaast ook iets minder hard van de toren. Terwijl hij eerder zei een klacht te hebben ingediend, blijkt nu dat die nog niet de deur uit is gegaan. Misschien moet hij tijdens het wijsneuzen over vrouwen toch even nadenken over de gevolgen. Zo goed staat hij er namelijk ook niet op. Als ik een sugardaddy mijn lingerie laat verzorgen, moet hij wel lekkerder zijn dan de vieze vriend Heilbron.
Ik voel me ook niet comfortabel met de “toenadering” die Sapph zoekt tot vrouwen. Maar gelukkig, Heilbron, er zijn genoeg sletjes die dat geen probleem vinden.

Pauline

De Mode Onder Modeontwerpers

Toen ik in het eerste jaar van de modeacademie zat en we met de klas wel eens naar een of andere mode-gebeurtenis gingen, kregen we een voorproefje van de wereld waar wij deel van zouden uitmaken. We gingen naar beurzen en keken op tegen de mensen op die al in de business zatten. Al snel zag ik dat je stylisten en ontwerpers er zo uit kunt pikken. Misschien denk je dat ontwerpers er zelf altijd heel anders uitzien, een eigen imago hebben. Je zult zien dat de meesten onderling ook een soort van uniform hebben. In die tijd was dat een zwart gewaad van Cora Kemperman. Iedere styliste had er 1(of meerdere, ik ken er die iedere dag hetzelfde aanhadden). Zwart sowieso was DE kleur waar je als ontwerper/stylist mee op moest komen dagen. Want zwart was cool en stond boven de mode. Het gepeupel droeg de kleur.

Als je het mij vraagt, iedereen past in een hokje. Als je gaat kijken in Amsterdam bij een les Afrikaans dansen zul je daar een verzameling overwegend vrijgezelle dames van tussen de 30 en 40 jaar vinden. Als je naar mijn nieuwe buren kijkt, weet je dat ze zoons hebben met van dat half lange haar in een scheiding half over hun hoofd wat ze dan een paar keer per minuut uit hun gezicht moeten schudden. Een architect heeft bijna altijd een rare arty bril en een gezochte arrogantie over zich. Het is onze ingebouwde hokjesgeest gecombineerd met de kracht van imago. We hebben de drang om aan de ene kant eruit te springen bij de mensen die niet in ons groepje horen en aansluiting te vinden bij de groep waar wij zelf graag toe willen behoren. Hoe zit dit nou bij de modeontwerpers?
De ontwerpers van de grote shows nemen vaak het applaus van het publiek in ontvangst in spijkerbroek en sneakers. Het maakt niet uit hoe glamoureus het defile ook was. De jeans is vaak versleten, baggy model. En ze dragen er een wit T-shirt, grijze sweater of iets anders basics op.
TOT VOOR KORT...want nu ik de shows bekijk zie ik meer vrouwelijke ontwerpers die hun eigen ontwerpen dragen. Iets wat eerst not done was. En de heren gaans soms zelfs in pak de runway op, zie Zac Posen en Marc Jacobs. We zijn nu pas halverwege de grote fashion weeks, maar ik denk dat we wel kunnen stellen dat er een omslag gaat komen. Het lijkt alsof het droge stoer zijn is afgelopen en dat ze echt kunnen laten merken dat dit ook een speciale dag is voor hen. Het was ooit ontzettend stom om je als ontwerper voor de show om te kleden, nu is het eerder regel dan uitzondering. De voorbereiding doe je op pantoffels en je hakken trek je de laatste ronde wel aan. Individualiteit is nu belangrijk voor het imago, en niet juist de quasi grijze muis uithangen.

Hopelijk hijsen Kate en Laura Mulleavy van Rodarte zich de volgende keer ook eens in iets anders dan hun hoge spijkerbroek. Want dames imago is 1 ding, het moet wel leuk blijven.

foto's van style.com

Pauline

Geen lange nagels meer

Kijk dit is ook de mode. Vervelende, in dit geval vrouwelijke collega's die ervoor zorgen dat je je lange nagels tot op je vingers kaal vreet. Helaas is het inherent aan het vak, en Vriendje moet geregeld scheldkanonnades aanhoren gericht aan bepaalde collega's. Het is vaak jouw ontwerp of het ontwerp van iemand anders. Incasseren dus. Dat hoort erbij en je gunt het de ander ook, alleen niet íeder ander.Voor de vakantie kregen alle stylistes de kans om mee te doen aan een project wat we helemaal naar ons hand konden zetten. We moesten een mini-collectie maken dat onder een nieuw label zou worden geproduceerd. We moesten ons aan een aantal dingen houden, namelijk dat het een bepaald aantal basisstukken moest bevatten en de uitgewerktere, hippere modellen moesten het label een identiteit geven. Alles wat de identiteit zou weergeven, inclusief de labels mochten we ontwerpen. Ik hou van dit soort academieopdrachten. Heerlijk. We werkten er alle 4 hard aan en lieten elkaar geregeld ons werk zien, behalve 1 van ons uiteraard. Zij deed alles thuis en keek natuurlijk wel met ons werk mee. Om een lang verhaal kort te maken; mijn labels waren door de afdeling verkoop geselecteerd voor de collectie om de identiteit uit te gaan dragen. Voor de vakantie had ik alles voorbereid zodat ze zo naar de producent konden en we snel het resultaat te zien zouden krijgen. Werk dat nou juist die ene collega van me op mijn vrije dag voor haar rekening zou nemen. Goed, na een week komen de eerste proto's binnen....en niet mijn ontwerp. Mijn collega had ze veranderd zonder het me te zeggen. Woest was ik natuurlijk, wat zeg ik? WAS? BEN ik NOG STEEDS. Uiteraard heb ik haar om uitleg gevraagd, en ze zei dat ze mijn file niet kon vinden en alles opnieuw had gemaakt. De file die op de goede, meest logische plaats stond. Ze had dan wel mijn figuurtje in haar ontwerp gebruikt wat wel raar is omdat het in de onvindbare file stond. "Het is bijna hetzelfde." zei ze nog tegen de afdeling verkoop die het ook wel raar vond dat ze ineens een ander ontwerp zagen. Maar ja we moeten door he? Dus nu is het zo gebleven. Tot overmaat van ramp zijn mijn originele files verdwenen, gedeleet. En natuurlijk weet niemand hoe dat nou toch mogelijk is!

Pauline

heb een leuke baan- ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan.

Ik heb een leuke baan. Ik heb een leuke baan. Ik heb ECHT een LEUKE BAAN!
Zondag had ik een feestje bij een collega en tevens vriendin van Vriendje. Leuke meid, leuke man, leuk huis, en veel leuke vrienden. We waren er nog nooit op een feestje geweest, en ik dacht aanvankelijk dat het een beetje een ons-kent-ons feestje zou worden.

Af en toe hadden we verhalen gehoord over haar hockeyvriendinnen en zijn voetbalmaten. Ik was een beetje bang dat wij buiten de boot zouden vallen omdat wij daar simpelweg niemand van kennen en zij vast niet uitgeluld zouden raken over die strafcorner of corner. Toen we aankwamen zagen we al dat we fashionably early waren in plaats van late. Dat is altijd een van mijn tactieken als je op feestjes met veel onbekenden bent uitgenodigd. Laat dit een les zijn; Kom lekker vroeg, dan MOETEN er wel mensen met je gaan praten. Het aanbod gesprekspartners is immers toch mager. En daarbij, je hebt een psychologisch voordeel boven de laatkomers die het gesprek nog maar eens moeten zien op te pakken. Laatkomen op drukke feestjes is ook af te raden wil je de host nog zien te spreken. En in dit geval was zij de enige die we echt goed kenden, en ik in feite nog niet eens. Dus vroeg inhaken was het credo.
Maar dit gezegd hebbende rijst er wel een ander probleem. Vroeg op de avond worden kado’s nog klassikaal uitgepakt. Iedereen kijkt vol verwachting naar de inhoud van het amorfe pakje wat je zojuist hebt overhandigd. En als het dan iets gruwelijk stoms is zoals bijvoorbeeld een te kleine armband of nog erger; een paar Uggs. Iedereen weet hoe moeilijk het is om een leuk kado te kopen. Ik heb het geluk dat ik via mijn werk goedkoop leuke, hippe shirtjes en jurkjes kan bemachtigen. Wel erg smaakafhankelijk, maar als stylist moet je dat wel een beetje kunnen inschatten. Dus voor een vrouw is dat best een goede optie. Ik doe niet zo heel vaak mijn ontwerpen kado aan iemand vanwege die smaakfactor, maar onze host had ik eerder eens een overcompleet monster kado gedaan en ze was daar toen erg dankbaar voor. Dus ik had 3 tops en een jurkje uitgezocht. Aangekomen op het feestje telden we 5 mensen. Prima. Ik heb geen inpakpapier maar wel oude rollen behang waar ik mijn kado’s in inpak. De kledingstukken overhandigde ik in blauw ornamenten behang. Hier werd wonderbaarlijk genoeg al enthousiast op gereageerd. Door mijn familie (die mij uiteindelijk nog altijd het beste kennen)beschouwt als luiheid, in dit gezelschap werd het inpak/behangpapier creativiteit. Wat een mooi stevig papier en zo origineel! Goh verrassende binnenkomer, dacht ik. Toen was het nog niet eens uitgepakt! Het moment dat de kledingstukken de tafel op kwamen vlogen de vrouwen in het gezelschap op de items af. Wat leuk en hoe kwam ik er toch aan? Na een korte uitleg van de host over mijn beroep zwermden de vrouwen om mij heen. Nieuwe bezoekers werden door de dames ingelicht en mijn gevolg werd groter en groter. Mijn persoon kon niet meer stuk. Wat een leuke baan. Goh zo’n vriendin is handig om te hebben. Wat leuk, ontwerpen. “Tsja voor mij is het gewoon mijn baan”- gooide ik licht gegeneerd in de strijd. Maar gots wat heb ik een leuke baan zeg. Ik werd overladen met vragen. Ik had geen problemen om aansluiting te vinden met de hockeydames. Voor wie ontwerp je? Is het moeilijk? Wat worden de nieuwe kleuren van komend seizoen? Kan het nog wel wat ik aan heb? Ik zoek nog een leuke broek met een hoge taille waar moet ik die kopen?

Helaas was ik rond half 1 wel compleet uitgeteld van een week hard ontwerpen en creatief zijn op commando. Mijn vriend en ik gooide ons glas leeg in onze kelen en namen afscheid. Ik zei gedag tegen mijn new-found-friends en terwijl ik bij mijn vriend achterop de fiets zat praatte ik nog na. Meestal steek ik een monoloog af waarop hij mompelt. “Goh,” zei ik gelukszalig” Wat heb ik een leuke baan he?”
Morgenvroeg 6 uur als de wekker af gaat zal ik het mezelf nog eens moeten vertellen; Ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan.

Pauline