Winkelpersoneel deel II

Ach en wee, het is weer zover, we hebben er weer 1 die het niet begrepen heeft. Soms vraag ik me af of de bedrijven waar deze mensen voor werken wel weten dat hun visitekaartjes op onze zenuwen werken.
Afgelopen zondag bevond ik mij in het Deense Bestseller Mekka dat Jack&Jones en Vero Moda heet, in 1 pand. Bestseller is de naam van het ENORME bedrijf achter de hipste confectie die je werkelijk OVERAL ziet tegenwoordig. Iets te overal, zeg maar.
Vriend-lief laat ik boven, op de Jack&Jones afdeling, shoppen en zelf ga ik beneden de damesafdeling af. Al bladerend door de rekken met winterspul in deze vreselijke zomer kwam ik achterin de winkel uit. Mijn oog viel op het geweldige 50's vestje met geometrisch printje dat hoog tegen de muur hing. Te hoog voor mij. Terwijl ik wat hulpeloos rond keek kwam een meisje met een ‘winkel-haak’ mij te hulp geschoten. “Welke maat wil je?” Intern had mijn geweten nog wat twijfels maar toch verzocht ik maat S. Behendig manoeuvreerde ze met de haak een plukje vestjes, waaronder een S naar beneden. Ik keek haar dankbaar in de ogen. Vervolgens had ik natuurlijk een ja-woord nodig van mijn vriend. Nee is sowieso onacceptabel. Helaas waagt hij zich er regelmatig aan, waardoor ik gefrustreerd naar huis toog, hem verwijtend dat ik niets heb gekocht die dag. Boven op de Jack&Jones etage was hij erg enthousiast over mijn vondst. Toen begon mijn optimisme toch plaats te maken voor de kritische consument. Was S wel een goede S? Immers, de sweatvestjes die beneden lagen voor de heren hadden ook tig soorten bovenwijdtes voor maat L. Dat is VeroModa! “Ik pas ‘m toch even gauw” zeg ik tegen mijn vriend en schiet opgewonden een pashokje in. Op het moment dat ik het gordijn vastpak priemt een meisjesstem door de zaak:”Sorry mevrouw maar dat mag niet hier. U kunt hier niet passen.”
Van de 6 pashokjes zijn er 2 bezet. De mannen-etage is leeg en ik word uit het hokje geplukt.
“Ja mevrouw regels zijn regels.”
“Meen je dat nou?” zeg ik met een lach vol ongeloof.
“Ja anders kan iedereen hier wel gaan passen. Ik zie hier altijd meisjes met kleding naar boven lopen en die moet ik iedere keer vertellen dat ze ook niet mogen.” Deze zin blijkt ze als argument aan te dragen.
“Ja dat kun je de meisjes niet kwalijk nemen, er staat geen bord dat hen anders instrueert.” Dit beaamde ze toch wel. Ik zag de arme meisjes die met de only-jeans op de knieen het pashokje uit gebonjourd werden al voor me. Mijn vriend vroeg of het ok was als ik ter plekke ging strippen om het shirt te passen. “Ja.” Zei ze! Ik mag aannemen dat Bestseller zijn klanten de gelegenheid wil geven Vero Moda kleding te passen zonder dat iedereen mijn BH ziet, in 1 van de 4 lege pashokjes van Jack and Jones. Ik denk dat het meneer Bestseller niet uitmaakt of de beslissing valt in een Jack and Jones pashokje of op de WC.
“Maar je wilt toch kleding verkopen? Je wilt me toch de gelegenheid geven te passen?”
“Ja maar we houden hier alles strikt gescheiden. Het zijn 2 winkels.”
“Ok, dan mag jij het terug hangen” zei ik beledigd.
Ze aarzelde een fractie van een seconde. Een seconde waarin we elkaar doordringend aankeken, als cowboys in een western, beiden overtuigd van ons gelijk. -This town ain't big ehough....ah whatever.- Als ze zou weigeren zou ik een erg pissige klant worden, als ze zou accepteren zou ze toegeven aan mij, de irritante klant. Maar haar missie om mensen uit de pashokjes te jagen was toch rechtvaardig? Het wilde westen kon hier nog wat van leren, 2 vrouwen in de winkel. Collega’s om haar heen, mijn vriend; iedereen wachtte met spanning af. Nog voor ik het vestje aan de wetten van de zwaartekracht kon over leveren, nam ze 'm aan. Een zucht van opluchting ging door de winkel.