Naar New York gaan is wat anders dan iedere andere stedentrip. Het geeft je een gevoel alsof je je schoonfamilie voor het eerst gaat ontmoeten. Ik wil dat New York een goede indruk van me krijgt. En ik zou me graag beter voor gaan doen dan ik eigenlijk ben. Als we in de boetieks en galerieën rond gaan lopen dan wil niet dat ze mijn ware ik zien. Ik nam het heel serieus. In de voorbereidingen kocht ik bij wijze van spreken eerst nieuwe kleren hier in Nederland, en werkte de donkere plekken in mijn haar bij met wat peroxide. Benen en oksels glad voor als het mooi weer is. Ze moeten niet denken dat ik European ben, met okselhaar en snor. Ook mijn schoenen moesten niet van die echt toeristensneakers zijn, maar hippe hakken. Geen fout zittende Bh’s I wanna BLEND IN!
En zo ging het ook best goed. Ik was een wereldse vrouw met grote tweedehands zonnebril en dito tas. Zie mij langs het VN gebouw lopen, alsof ik hier hoor. Zie mij met een boek in Madison Square Park op een bankje zitten. Zie mij afdingen op een vlooienmarkt en met 3 (veel te dure) etsen terug naar mijn neighborhood lopen. Alleen mijn telefoon was not done. Zo’n basic bellertje als ik heb, dat kan daar echt niet meer. Complete computers met honderden adressen dat moet ‘m zijn. Goed, volgend jaar beter.
Na al dat quasi hip doen was het ook nodig ons te verdiepen in de cultuur. Eerst Harlem, dan Brooklyn en uiteindelijk nog een dagje The Bronx. Onze Lonely Planet nam ons wel mee. Er stonden standaard routes in die we niet exact over namen, maar als inspiratiebron gebruikten. We begonnen bij Harlem. Anders dan de gids voorschreef namen we een metrostation op de metrolijn die het dichts bij ons hotel lag. Toen we boven kwamen, belandden we in een massa mensen die op zijn zachts gezegd niet dezelfde kansen als wij hadden genoten, zeg maar. We waren we de enige blanken, en misschien de enige met een dak boven ons hoofd. We zagen ruziënde mensen wat danig uit de hand leek te lopen en in 1 seconde voelde we dat wij ramptoeristen waren en hier niet welkom. Snel namen we een zijstraat. Dit voelde niet slim. Na een tijdje kwamen we op de voorgeschreven route en zagen we dat er ook bij stond dat je bepaalde straten snel door moest lopen omdat ze niet zo van toeristen hielden. Fraai. Hier zag Fifth Avenue er toch heel anders uit dan in Lower Manhattan. We zagen een verouderd ziekenhuis en een hoop herinneringen aan de tijd dat ongelijkheid de wet was. Een aantal straten hebben we omzeild, en we hebben bijna nergens foto’s willen maken om maar niet respectloos over te komen. Dit was best heftig, concludeerden we.
Na het avondeten namen we de route naar Brooklyn. Hier woonde volgens het boekje het gewone volk. Sterker nog, hier vestigden zich steeds mee hippe mensen. Cool dachten wij, die nemen we. Maar ook hier belandden we door het voor het gemak pakken van een andere metro in een heel andere buurt. Deze buurt stond niet eens op het kaartje. En naar mate we verder liepen kwamen we ook steeds meer verlaten gebouwen tegen. We keken naar de ramen waar met graffiti op stond:”My street gang is numero uno!” Nice! Na een tijdje zoeken met de gids kwamen we bij zo’n basketbal veldje met gaas er omheen. Heel typisch en heel New Yorks, maar ook heel ver van Manhattan. Een groep jonge mannen met edgy hiphop outfits hingen er wat rond. Duidelijk niet waar we zijn moesten. “Weetje, we lopen dezelfde weg terug.” Opperde ik Vriendje en draaide om. Hij had nog geen antwoord gegeven of we hoorden achter ons de jongens iets naar ons roepen. Ai, ik had liever onopvallend ons vertrek ingezet.
Ze kwamen naar ons toe. “Do you need help?” Wat zeg je, hulp? Ja graag! We legden uit dat we verdwaald waren. Zij zagen ook wel dat we daar niet hoorden. We keken naar de gids en wezen aan waar we heen wilden.
Mooie donkere vingers staken door het gaas en gingen over ons Lonely Planet kaartje. Ze overlegden en wezen ons waar we heen moesten. “All the way back.” Vriendelijk bedankten we en lachten naar elkaar “ Shouldn’t you be on Manhattan?” vroeg er een gevat. Daar had hij wel gelijk in. Maar dit lesje van mijn eigen vooroordelen had ik niet willen missen.
En zo ging het ook best goed. Ik was een wereldse vrouw met grote tweedehands zonnebril en dito tas. Zie mij langs het VN gebouw lopen, alsof ik hier hoor. Zie mij met een boek in Madison Square Park op een bankje zitten. Zie mij afdingen op een vlooienmarkt en met 3 (veel te dure) etsen terug naar mijn neighborhood lopen. Alleen mijn telefoon was not done. Zo’n basic bellertje als ik heb, dat kan daar echt niet meer. Complete computers met honderden adressen dat moet ‘m zijn. Goed, volgend jaar beter.
Na al dat quasi hip doen was het ook nodig ons te verdiepen in de cultuur. Eerst Harlem, dan Brooklyn en uiteindelijk nog een dagje The Bronx. Onze Lonely Planet nam ons wel mee. Er stonden standaard routes in die we niet exact over namen, maar als inspiratiebron gebruikten. We begonnen bij Harlem. Anders dan de gids voorschreef namen we een metrostation op de metrolijn die het dichts bij ons hotel lag. Toen we boven kwamen, belandden we in een massa mensen die op zijn zachts gezegd niet dezelfde kansen als wij hadden genoten, zeg maar. We waren we de enige blanken, en misschien de enige met een dak boven ons hoofd. We zagen ruziënde mensen wat danig uit de hand leek te lopen en in 1 seconde voelde we dat wij ramptoeristen waren en hier niet welkom. Snel namen we een zijstraat. Dit voelde niet slim. Na een tijdje kwamen we op de voorgeschreven route en zagen we dat er ook bij stond dat je bepaalde straten snel door moest lopen omdat ze niet zo van toeristen hielden. Fraai. Hier zag Fifth Avenue er toch heel anders uit dan in Lower Manhattan. We zagen een verouderd ziekenhuis en een hoop herinneringen aan de tijd dat ongelijkheid de wet was. Een aantal straten hebben we omzeild, en we hebben bijna nergens foto’s willen maken om maar niet respectloos over te komen. Dit was best heftig, concludeerden we.
Na het avondeten namen we de route naar Brooklyn. Hier woonde volgens het boekje het gewone volk. Sterker nog, hier vestigden zich steeds mee hippe mensen. Cool dachten wij, die nemen we. Maar ook hier belandden we door het voor het gemak pakken van een andere metro in een heel andere buurt. Deze buurt stond niet eens op het kaartje. En naar mate we verder liepen kwamen we ook steeds meer verlaten gebouwen tegen. We keken naar de ramen waar met graffiti op stond:”My street gang is numero uno!” Nice! Na een tijdje zoeken met de gids kwamen we bij zo’n basketbal veldje met gaas er omheen. Heel typisch en heel New Yorks, maar ook heel ver van Manhattan. Een groep jonge mannen met edgy hiphop outfits hingen er wat rond. Duidelijk niet waar we zijn moesten. “Weetje, we lopen dezelfde weg terug.” Opperde ik Vriendje en draaide om. Hij had nog geen antwoord gegeven of we hoorden achter ons de jongens iets naar ons roepen. Ai, ik had liever onopvallend ons vertrek ingezet.
Ze kwamen naar ons toe. “Do you need help?” Wat zeg je, hulp? Ja graag! We legden uit dat we verdwaald waren. Zij zagen ook wel dat we daar niet hoorden. We keken naar de gids en wezen aan waar we heen wilden.
Mooie donkere vingers staken door het gaas en gingen over ons Lonely Planet kaartje. Ze overlegden en wezen ons waar we heen moesten. “All the way back.” Vriendelijk bedankten we en lachten naar elkaar “ Shouldn’t you be on Manhattan?” vroeg er een gevat. Daar had hij wel gelijk in. Maar dit lesje van mijn eigen vooroordelen had ik niet willen missen.
Pauline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten