heb een leuke baan- ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan.

Ik heb een leuke baan. Ik heb een leuke baan. Ik heb ECHT een LEUKE BAAN!
Zondag had ik een feestje bij een collega en tevens vriendin van Vriendje. Leuke meid, leuke man, leuk huis, en veel leuke vrienden. We waren er nog nooit op een feestje geweest, en ik dacht aanvankelijk dat het een beetje een ons-kent-ons feestje zou worden.

Af en toe hadden we verhalen gehoord over haar hockeyvriendinnen en zijn voetbalmaten. Ik was een beetje bang dat wij buiten de boot zouden vallen omdat wij daar simpelweg niemand van kennen en zij vast niet uitgeluld zouden raken over die strafcorner of corner. Toen we aankwamen zagen we al dat we fashionably early waren in plaats van late. Dat is altijd een van mijn tactieken als je op feestjes met veel onbekenden bent uitgenodigd. Laat dit een les zijn; Kom lekker vroeg, dan MOETEN er wel mensen met je gaan praten. Het aanbod gesprekspartners is immers toch mager. En daarbij, je hebt een psychologisch voordeel boven de laatkomers die het gesprek nog maar eens moeten zien op te pakken. Laatkomen op drukke feestjes is ook af te raden wil je de host nog zien te spreken. En in dit geval was zij de enige die we echt goed kenden, en ik in feite nog niet eens. Dus vroeg inhaken was het credo.
Maar dit gezegd hebbende rijst er wel een ander probleem. Vroeg op de avond worden kado’s nog klassikaal uitgepakt. Iedereen kijkt vol verwachting naar de inhoud van het amorfe pakje wat je zojuist hebt overhandigd. En als het dan iets gruwelijk stoms is zoals bijvoorbeeld een te kleine armband of nog erger; een paar Uggs. Iedereen weet hoe moeilijk het is om een leuk kado te kopen. Ik heb het geluk dat ik via mijn werk goedkoop leuke, hippe shirtjes en jurkjes kan bemachtigen. Wel erg smaakafhankelijk, maar als stylist moet je dat wel een beetje kunnen inschatten. Dus voor een vrouw is dat best een goede optie. Ik doe niet zo heel vaak mijn ontwerpen kado aan iemand vanwege die smaakfactor, maar onze host had ik eerder eens een overcompleet monster kado gedaan en ze was daar toen erg dankbaar voor. Dus ik had 3 tops en een jurkje uitgezocht. Aangekomen op het feestje telden we 5 mensen. Prima. Ik heb geen inpakpapier maar wel oude rollen behang waar ik mijn kado’s in inpak. De kledingstukken overhandigde ik in blauw ornamenten behang. Hier werd wonderbaarlijk genoeg al enthousiast op gereageerd. Door mijn familie (die mij uiteindelijk nog altijd het beste kennen)beschouwt als luiheid, in dit gezelschap werd het inpak/behangpapier creativiteit. Wat een mooi stevig papier en zo origineel! Goh verrassende binnenkomer, dacht ik. Toen was het nog niet eens uitgepakt! Het moment dat de kledingstukken de tafel op kwamen vlogen de vrouwen in het gezelschap op de items af. Wat leuk en hoe kwam ik er toch aan? Na een korte uitleg van de host over mijn beroep zwermden de vrouwen om mij heen. Nieuwe bezoekers werden door de dames ingelicht en mijn gevolg werd groter en groter. Mijn persoon kon niet meer stuk. Wat een leuke baan. Goh zo’n vriendin is handig om te hebben. Wat leuk, ontwerpen. “Tsja voor mij is het gewoon mijn baan”- gooide ik licht gegeneerd in de strijd. Maar gots wat heb ik een leuke baan zeg. Ik werd overladen met vragen. Ik had geen problemen om aansluiting te vinden met de hockeydames. Voor wie ontwerp je? Is het moeilijk? Wat worden de nieuwe kleuren van komend seizoen? Kan het nog wel wat ik aan heb? Ik zoek nog een leuke broek met een hoge taille waar moet ik die kopen?

Helaas was ik rond half 1 wel compleet uitgeteld van een week hard ontwerpen en creatief zijn op commando. Mijn vriend en ik gooide ons glas leeg in onze kelen en namen afscheid. Ik zei gedag tegen mijn new-found-friends en terwijl ik bij mijn vriend achterop de fiets zat praatte ik nog na. Meestal steek ik een monoloog af waarop hij mompelt. “Goh,” zei ik gelukszalig” Wat heb ik een leuke baan he?”
Morgenvroeg 6 uur als de wekker af gaat zal ik het mezelf nog eens moeten vertellen; Ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan- ik heb een leuke baan.

Pauline