Duikplank

Het heeft me maanden, nee jaren gekost voor ik dit deed. En nu ik op het randje van de duikplank sta weet ik niet of het wel verstandig is. Super, leuk, stoer. Spannend, wauw! Dat hoor ik om me heen, en hoe enthousiaster de reactie, hoe onzekerder ik word.

Laat ik bij het begin beginnen. Ooit stond ik op de eerste les ontwerpen op de modeacademie voor het eerst voor een leraar die ons welkom heette met de woorden: ”Zo, dus jullie willen ontwerpstertje worden? Nee, jullie denken het te kúnnen worden?!” Vol ontzag en twijfel schuifelden we naar een kruk aan de grote tafels in het lokaal(denk Project Catwalk- zo zien ook echt de meeste academies er van binnen uit.) Nu 10 jaar later ben ik het dan toch geworden. Op een goede dag, als ik er aan terug denk aan die onzekerheid ben ik best trots. En door de jaren heen heb ik het gevoel gekregen dat het misschien ook zo veel allemaal niet voorstelt. En dat het allemaal maar bangmakerij is en dat ik het allemaal al weet. En dat het een opgeblazen kunstmatig hooggehouden imago is waar wij allemaal aan meewerken. Te mooi om echt te zijn en als het gaat regen zal al de suiker smelten en er een lullig hoopje vodden overblijven. En ik heb het door. Op een hele goeie dag, nadat ik heb gehoord van een klant van mijn baas dat mijn item een bestseller is geworden loop ik op wolken. Ik wéét wat de klanten willen, wat voor kleding eraan komt, ik heb er een zintuig voor. Ik sta voor de spiegel met wapperende haren en het intro van Discotheque van U2 op de achtergrond. I AM HAPPENING! Weet je, mijn baas verdient maar aan me en ik krijg er niet eens waardering voor. Hij weet niet eens wat ik precies doe! Weetje, ik sta maar om half 7 op en krijg kwaaie gezichten als ik eens een keer 5 minuten te laat ben, maar wel gratis en voor niets mijn talenten gebruiken na zessen, want dat moet toch kunnen? Weet je, ik kan het best zelf allemaal. Ik zie dan mijn collega die freelance werkt en denk, gots die heeft het voor elkaar. Weetje, die vervangt nooit het papier in de copier. Dat is te duur voor de zaak. Die neemt middagen vrij en ze presteert hetzelfde als ik! WEETJE IK BEGIN VOOR MEZELF! Dat kan ik best! Toch?
…..
…..
En nu heb ik al opgezegd, per 1 juni ben ik werkeloos. Ik zal met een schuin oog naar de telefoon blijven kijken en keer op keer op send/receive drukken en bij spam denken dat ik een opdracht heb. Waarom zouden ze mij kiezen? Ik ben bang dat die klanten weg zullen blijven. Ik heb wel een hypotheek nu ja! Maar ik wil ALLES doen voor ze, tot middernacht werken, in de file staan, zelfs zou ik voor Miep met de Boodschappentas willen ontwerpen!(jargon voor mutsenmode)
Of moet ik misschien mijn eigenwaarde maar bewaren en geloven in wat ik kan?
En gaan voor die hippe labels, en fantastische items ontwerpen, gedurfde dessins en prints ontwerpen illustraties maken die iedereen inspireren en voorop lopen waar ik hoor!?!
….
…
..
.
Pick me PICK ME PICK ME!

Pauline