Een tijd terug namelijk, toen ik naar de brievenbussen liep, kwam er nog iemand de hal binnen. In mijn ooghoek signaleerde ik een mmmmmmman in pak. Ik keek 'm even aan om hallo te zeggen. Ik maakte daar altijd nogal een punt van. Er waren in de flat een aantal bimbo's die maar geen hallo wilden zeggen. En dan zeg ik het natuurlijk heel hard: HALLO. En dan krijg je uiteraard een verveelde hallo terug. Maar als het een mmmmmman in pak is glimlach ik uiteraard iets harder, en probeer ik mijn Hallo-punt iets enthousiaster te maken. Zijn aanblik deed ook niet vervelend aan. Maar in plaats van een Hallo kreeg ik een Hello terug. Met toenemende verbazing registreerde ik dat het niet een gewoon pak is maar een zwart hoog gesloten pak....met een wit kraagje, zo een uit Doornvogels. Ik ben in prinzip te jong om dat programma te hebben gezien, maar ik kan me een voorstelling maken. Een priester die het aanlegt met een bakvis en ach en wee wat een problemen. Love, Unattainable, Forbidden, Forever...zucht. Hoedanook, ik heb er liever geen Richard Chamberlain-beelden bij, de man voor mijn neus was beter. Waarschijnlijk, als hij een joggingbroek aan had, had ik iets van "G'navond." gemompeld. Maar het onderdeel 'forbidden' dat was toch uiterst fascinerend.
Ineens kon ik me het onvermijdelijke gesprek met onze conciërge herinneren. 's Ochtends liep ik vaak snel voor zijn raampje langs, maar soms wist hij me staande te houden. Dan lulde hij je de oren van je kop. En soms ook best interessante dingen moet ik 'm nageven. Wij hadden in de flat namelijk een aantal Amerikaanse soldaten zitten. Geen missie is geheim voor de concierge. Hij vertelt de ene helft van de bewoners wat hij van de andere helft heeft gehoord en andersom. Dus bij het horen van de woorden 'Amerikaanse' en 'soldaten' ging mijn fantasie ook even op hol hoor. Coole milimeter geschoren, zonnebril dragende, heeeeel sterke, lekkere, stoere mannen.
Dat vat, even de vervelende nasmaak van de Irakoorlog buiten beschouwing latende, de de erfenis van Tour of Duty samen. (Jarhead- een aanrader voor de nieuwe generatie) Ik heb het mijn vriendinnen meteen verteld, diezelfde avond. "Deze man zal wel bij die soldaten horen, die hebben altijd zo'n geestelijke bij om mee te praten." Niet dat we daadwerkelijk iets met de informatie zouden doen.
In de tussentijd ben ik wijzer geworden en heb kennisgemaakt met de illustere figuren die dit peloton of regiment ofzo rijk is. We hebben een chief, dat is een klein AfroAmerikaans vrouwtje waar je geen ruzie mee wilt. En dan een bleke jongen met serie-moordenaar bril en zwart haar met een scheiding. Ook hebben we nog een grote kerel met een enorm breed hoofd, net het stereotype van een Rus. Hij kijkt altijd een beetje alsof hij op zoek is naar een meisje om de Nederlandse cultuur bij op te snuiven(getsie!). En we hebben Lance Armstrong, die ik geregeld met racefiets zie. Hij straalt altijd, alsof hij op vakantie is of aan de epo zit. Maar geen Danny Purcell, LT, of McKay helaas. En jongens als Jake Gyllenhaal, die gaan niet het leger in, die worden acteur. Mijn interesse was dus al vrij snel weggeebt. Daarbij, ik heb een pretty boy als vriendje, dus deze figuren hadden ook geen Pauline te vrezen die ze kwam bespringen. Dus eigenlijk is er niets aan de hand geweest, en heb ik mijn vriendinnen op zitten naaien om niets. Het lijkt alsof er in de flat meer gebeurde dan in het huidige suburbia. Alhoewel, binnenkort is hier een groot straatfeest. Op de uitnodiging stond een zwoel tango-dansend paartje. Wie weet wat ik daarna heb te vertellen over de verwaarloosde huisvrouw van nummer 8 met de veel te jonge melkboer?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten