Waarom Het Schrijven Van ELLE’s Editor’s Letters Niet Makkelijk Blijkt Te Zijn.

In de tijd dat ik op de modeacademie zat, waar de Elle nog hét blad was wat je las als je into fashion was, blijkt het nu te zijn getransformeerd tot een Wannabe Elle GIRL. En dat zou dan nog leuker zijn, zeg maar.
Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder de allereerste Nederlandse Elle mee naar huis bracht. Volgens mij stond er een dame in geel op de voorkant. “Nummer 1 in Nederland.” Dat stond er ook op. Ik zie het nog staan, want deze en de daarop volgende Elle’s hebben lang naast mijn Fleur-poppenhuis op een stapel gelegen, die werden niet weggegooid! Gots, misschien ben ik daarom wel de mode ingegaan jongens!

We slaan even de periode van toen tot nu over. Wat is er gebeurd?
En dan ga ik nu even niet in op de vele behind-the-scenes-bij-Elle die we tegenwoordig te zien krijgen ware het een uitzending van Klokhuis. Leuk hoor dames, maar ik kreeg vroeger altijd een fashion magazine van jullie, en geen plakboek.

Nee we gaan het hebben over Cécile Narinx, de hoofdschuldige van uw Elle. Bovenstaande titel zou een mooie zijn voor het boek dat Cécile Narinx aan het einde van haar carrière als hoofdredactrice bij de ELLE Nederland gaat schrijven. Wat mij betreft mag ze het ook door iemand anders laten schrijven, dat boek, maar dan voortaan ook de Editor’s Letters! Want die zijn zo tenenkrommend, een zwarte bladzijde in (de geschiedenis van) de Elle. Mijn collega-stylistjes en ik hebben ons er maand na maand over op lopen winden.
Hoe kan het toch dat je medelijden krijgt met de vrouw die aan het hoofd staat van de formerly fabulous Elle?

Wat is er toch met ons Cécileke? Is het de onzekere toon die je tussen de regels doorleest bij immer dezelfde cutesy mode-termen, of als ze laat merken dat zij inderdaad niet zo imponerend is als haar collega’s over de grens.
Of dat we het gewoon niet geloven als ze zegt dat ze niet zeker weet of haar vriend haar een compliment geeft als hij zegt:” Ja maar jij bent gewoon one of the boys!”
Vrouwen die dat claimen, zeggen vaak ook: “Ik heb meer mannelijke vrienden dan vrouwelijke.” Maar dat komt niet omdat ze nou zo makkelijk en zeker zijn, neeeee zij zijn juist moeilijk en onzeker en niet te verdragen voor andere vrouwen. Mannen zijn de enigen die er wel intrappen. Als ze one of the boys was, dan had ze ballen gehad!
Zijn het misschien haar te herkenbare dingetjes die ik niet wil horen van haar:”Ach, wat zouden we het allemaal dolgraag willen hebben: een compleet eigen stijl...”(!)

Willen wij dan een devilish Miranda Priestly? Misschien wel, maar als ze die niet hebben dan een absolutely fabulous Edina 'Eddy' Monsoon. We hebben overwogen om ons ongenoegen naar Elle te ventileren, maar misschien is dat zinloos en moeten we ons eerst eens verenigen in een groep van pak ‘m beet, een paar duizend man/vrouw. Maar ik wil natuurlijk ook geen narinxheid, die heb ik al genoeg.

Pauline